Ανακαλυπτοντας τη δυναμη του τωρα

 "Το βουνό ξυπνά μέσα μου ένα ακατέργαστο, πρωτόγονο πάθος... Πάθος για ζωή, για δράση, για περιπέτεια. Είναι ψέμα πως στο βουνό αισθάνεται κανείς μικρός. Μικρός αισθάνεσαι στην πόλη, χαμένος ανάμεσα σε μυριάδες ανόητα μικροπροβλήματα.Δεν είναι τόσο εύκολο να αποδράσεις από τον καναπέ σου. Αξίζει όμως τον κόπο. Η ορειβασία δεν είναι απλά ένα σπορ.Είναι πρόκληση για μια ξεχωριστή στάση ζωής.
Ένας τρόπος για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας.
Μια διέξοδος για να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τους φίλους μας"

  Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα- πρόλογος από τις «σημειώσεις» του ’ρη Θεοδωρόπουλου. Οι «σημειώσεις» αυτές αποτελούν τη θεωρητική διδακτέα ύλη της σχολής ορειβασίας.

Σε καμια περιπτωση δεν θεωρω τον εαυτο μου ορειβατη. Η επαφη μου με τα βουνα ξεκινησε προσφατα κι εχω κανει μερικες αναβασεις και καταβασεις.. Παντα μαθαινεις κατι καινουργιο για σενα οταν εισαι ανοικτος στη φυση. Πραγματικα γνωριζεις τον εαυτο σου καλυτερα στο βουνο οταν εισαι ανοικτος στις προκλησεις του. Γνωριζεις οχι μονο τις σωματικες σου αντοχες αλλα και τις ψυχικες. Ετσι λοιπον την προηγουμενη βδομαδα που ηταν 15αυγουστος ξεκινησα την εκδρομη για τα ορεινα της Ηπειρου με ενα βαρυ κρυολογημα και γκρινια του στυλ οτι καλυτερα να καναμε μπανια στη θαλασσα.. 
Η εκδρομη ηταν γεματη εμπειριες για μενα, αλλα εκεινο που μου εμεινε πιο πολυ ηταν η διασχιση του ποταμου Αωου στον υπεροχο δρυμο της Βαλια Καλντα. Ενας φιλος απο την παρεα ξεστρατισε απο το μονοπατι για να φωτογραφισει απο κοντα το ποταμι και ακολουθησαμε κι εμεις. Ο φιλος μου τοτε προτεινε να περασουμε απεναντι. Κι ετσι μαζι, πηδηξαμε απο πετρα σε πετρα προσεχοντας να  μην γλυστρησουμε και φτασαμε σε ενα βραχο οπου κρατηθηκαμε απο τα κλαδια ενος μικρου δεντρου που ειχε ο βραχος πανω του, και μετα καναμε ενα σαλτο σε μια μεγαλη πετρα και φτασαμε στην απενταντι οχθη... Μπλεχτηκαμε μεσα απο κλαρια δεντρων για να βγουμε απο αλλο δρομο και γω να σκεφτομαι μα τι κανουμε τωρα, τι τρελα μας βαρεσε...αλλα οταν ολοκληρωθηκε η διαδρομη ενιωσα τοσο γεματη και δυνατη που τα καταφερα (την προγουμενη μερα ειχα απογοητευτει που δεν καταφερα να διασχισω τον Βοιδοματη..αλλα πραγματικα δεν νομιζω να υπαρχουν πιο παγωμενα νερα)  και εζησα το τωρα χωρις σκεψεις.. 

Το περασμα λοιπον στην απεναντι πλευρα-οχθη με ανταμοιψε με το παραπανω!

Αναρριχητικος στοχος: το παταρι

Διανυω μια περιοδο στη ζωη μου οπου δοκιμαζω τι μου αρεσει και τι οχι, τις αντοχες μου γενικοτερα. Την πρωτη φορα που δοκιμασα το σκαρφαλωμα σε βραχο ηταν μετα απο παροτρυνση της παρεας μου για να δω περι τινος προκειται. Καθολου δηλαδη δεν ημουν αποφασισμενη για το που θελω να φτασω. Φοβηθηκα και ημουν εντελως γαντζωμενη στο βραχο. Εφτασα μεχρι τα μισα της διαδρομης. Τη δευτερη φορα ημουν πιο αποφασισμενη του τι πηγαινα να κανω και μου αρεσε καλυτερα. Ο φοβος υπηρχε παντα. Και ειναι οξυμωρο γιατι πραγματικα δεν υπαρχει περιπτωση να παθεις κατι αφου εισαι πολυ καλα ασφαλισμενος.
Σιγουρα αν ξεπερασεις αυτο το φοβο και εχεις περισσοτερη εμπιστοσυνη στο σωμα σου μπορεις να ανεβεις  πιο ψηλα και η θεα μετα απο ψηλα ανταμοιβει την προσπαθεια. Και χτες πρωτη φορα ειδα μια αναρριχητικη πορεια σε ενα βραχο στον Υμηττο που σκεφτηκα οτι καποια στιγμη θα ηθελα να κατσω στο παταρι εκει ψηλα και να αγναντευσω τη θεα..
Λες να φαω κολλημα?

You're so vain

Κλασικο, υπεροχο κομματι, η πρωτη επιτυχια της Carly Simon στη δεκατια του '70 (1972 πιο συγκεκριμενα). Χτες που το ξανακουσα στο ραδιοφωνο, προσεξα οτι backing vocals εκανε ο πολυς Mich Jagger. Καθε φορα εδινα σημασια σε αυτον τον καταπληκτικο στιχο και τωρα ακουσα και τη φωνη του Mick. Οσο ζεις μαθαινεις....



You walked into the party like you were walking onto a yacht
Your hat strategically dipped below one eye
Your scarf it was apricot
You had one eye in the mirror as you watched yourself gavotte
And all the girls dreamed that they'd be your partner
They'd be your partner, and....
You're so vain, you probably think this song is about you
You're so vain, I'll bet you think this song is about you
Don't you? Don't you?...

Καλοκαιρινη ποδηλαταδα

 
Τουλαχιστον για 2 μηνες δεν επαιρνα καθολου το ποδηλατο, ουτε για να κανω τις δουλειες μου, ουτε καν για βολτα. Αυτη η απιστευτη ζεστη που εχει αυτο το καλοκαιρι με αποθαρρυνε τελειως απο την ιδεα του να ιδρωνω πανω στη σελα μου και να μου κοβεται η ανασα στην ανηφορα της Φορμιωνος..Αντ' αυτου επαιρνα συνεχεια το αμαξι ακομα και για τη γιογκα που πηγαινα προκειμενου να ειμαι στην ανεση του air-condition...
Χτες ομως ειπα στον εαυτο μου αρκετα, καιρος ειναι να κανω μια βολτα με την παρεα μου. Και πηγαμε στο κεντρο της Αθηνας μιας κι εχει δροσισει λιγο, να ευχαριστηθουμε και τη χτεσινη φεγγαραδα. Συναντιομαστε στο Συνταγμα και παμε να δοκιμασουμε παγωτο σε ενα ζαχαροπλαστειο εκει κοντα οπου ειχα μαθει οτι σερβιρει πολυ ωραιο παγωτο εσπρεσο. Ομως η υπαλληλος μας ειπε οτι της ειχε τελειωσει οταν πηγαμε εκει κι ειχε μονο τις κλασικες γευσεις..Επειδη ομως το κοριτσι(εγω δηλαδη) ηθελε παγωτο κατσαμε στο μαγαζι οπου ξενερωσαμε πολυ γρηγορα γιατι μας πλησιασαν 2 ναρκομανεις με διαφορα 10 λεπτων ο καθενας για να ζητησουν οτι ζητουν συνηθως, ομως εγω προσωπικα αγριευτηκα μεσα μου με το σκηνικο, οχι επειδη δεν εχω ξαναδει κατι τετοιο αλλα υποτιθεται οτι ημασταν σε "καλη" περιοχη, Κολωνακι δηλαδη, και γυρω σου εβλεπες μια εγκαταλελειμενη λογω καλοκαιρινης σεζον Αθηνα και βρωμικη επισης. Επισης το παγωτο δεν ηταν και τοσο σπουδαιο.
Μαθημα 1. Αν δεν εχει αυτο που θελεις, την ωρα που το θελεις, σηκω και φυγε. Καποια στιγμη θα το πετυχεις εκει που δεν το περιμενεις.
Επειτα συνεχισαμε το δρομο μας προς Κατω Πατησια οπου θα βρισκαμε κατι φιλους. Πρωτη φορα πηγαινα με ποδηλατο στην περιοχη αυτη και βραδυ μαλιστα. Ομαδες μαυρων ηταν συγκεντρωμενες ανα τετραγωνο και ακουγαμε αλλη γλωσσα, αλλες μουσικες και νιωσαμε πραγματικα οτι μπηκαμε "παρανομα" στο γκετο.

Στο γυρισμο πηραμε τον ηλεκτρικο. Στο τελευταιο βαγονι που ημασταν προσεξα μια ανακοινωση που ελεγε οτι η τελευταια απολυμανση στο τρενο ληγει στις  9/8/12 και κοιταξα γυρω μου. Το βαγονι απεπνεε μια υγρη μπιχλα και αναρωτιεμαι αν θα κανουν αλλη απολυμανση στο εγγυς μελλον...
Φτανω στο σπιτι αφου μου εχει βγει κυριολεκτικα η γλωσσα εξω ανεβαινοντας τη Φορμιωνος (ξεμαθα πραγματικα το ποδηλατο σκεφτηκα) και σε ενα καδο απορρριματων ηταν μια ψυχη που κοντευε να μπει ολοκληρη μεσα ψαχνοντας στα σκουπιδια, ενω λιγο πιο κει ηταν μια τυπισσα που μιλουσε στο κινητο πολυ προβληματισμενα στο στυλ "και που λες εγινε αυτο σημερα... κλπ" Δυο ψυχες τοσο κοντα σε αποσταση και τοσο μακρια σε φαση ζωης.
Μαθημα 2? Δε θα πω οτι οσο πιο βραδυ κυκλοφορεις τετοια θα αντικρυζεις...
απλα σπανια θα υπαρχουν ξεγνοιαστες ποδηλαταδες.