Στο παρα 5 πριν εκπνευσει ο χρονος, ολοι λιγο πολυ κατι εχουμε κατι κανονισει γι αποψε.
Αλλοι σκεφτονται αν αυτο που μαγειρεψαν για το εορταστικο τραπεζι, θα αρεσει στους καλεσμενους, αλλοι ακομα ετοιμαζουν το φαγητο, αλλοι σκεφτονται τι ρουχα θα βαλουν εκει που τους καλεσαν η στο κλαμπ που θα διασκεδασουν, ειμαστε σε μια αναταραχη πως και με ποιους ανθρωπους θα μας βρει ο νεος χρονος...ενα αγχος κατα την αποψη μου αδικαιολογητο που εμπεριεχει πολλες προληψεις που πρεπει να ξεπεραστουν.
Και στον υπνο να σας πιασει το 2011, δεν πειραζει! Αν τα ονειρα που κανετε ειναι γλυκα ολα καλα! Μη σας πιασει μονο στο αμαξι κολλημενους στην κινηση, αλλα και παλι ακουγοντας καλη μουσικη, καλα ειναι! Ολα μια ιδεα ειναι τιποτα περισσοτερο, τιποτα λιγοτερο!
Ευχομαι μονο θετικες σκεψεις για τη νεα χρονια & να βρεθειτε σε πανεμορφα μερη, με πανεμορφους ανθρωπους...!Α, και πολυ παθος, πολλη ηδονη & να εχετε τα ματια σας ανοιχτα!!

Γιατί, τι είναι ελευθερία; Είναι το να έχεις τη θέληση να αναλάβεις την ευθύνη για τον εαυτό σου. Το να διατηρείς την απόσταση που μας χωρίζει τον ένα από τον άλλο. Το να γίνεις πιο αδιάφορος απέναντι στον κόπο, τη δυσκολία, τη στέρηση, ακόμα και την ίδια τη ζωή. Το να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις για την υπόθεσή σου ανθρώπους – δίχως να εξαιρείσαι ούτε εσύ ο ίδιος.
Πρέπει να έχεις ανάγκη να είσαι δυνατός – αλλιώς δε γίνεσαι ποτέ.
Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας. Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.
Η ευτυχία μου: Από τότε που κουράστηκα να γυρεύω, έμαθα να βρίσκω. Από τότε που κάποιος άνεμος μού εναντιώθηκε, ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.
Ωριμότητα του ανθρώπου: το να ξαναβρίσκει κανείς τη σοβαρότητα που είχε παιδί, όταν έπαιζε.
Το να μιλάς πολύ για τον εαυτό σου μπορεί να είναι και ένα μέσο για να τον κρύβεις.
Στον έπαινο υπάρχει περισσότερη ενόχληση απ’ ότι στη μομφή.
Αγαπάμε τελικά τις επιθυμίες μας και όχι αυτό που επιθυμούμε.

--Aποφθεγματα Νιτσε: Μου αρεσαν και τα αναρτησα--

Ειχα μια δουλεια και ειχα παρει το αμαξι προχτες το πρωι και ακουγα τα σχολια του αγαπημενου Κωνσταντινου Τζουμα στον "Εν Λευκω". Εκφωνησε καποιο αποφθεγμα του Νιτσε, σχολιασε την επικαιροτητα με το δικο τροπο και η Κατερινα Καφετζη που επιλεγει τις μουσικες εβαλε David Bowie... Αυτο ηταν! Να ακους αυτην την μελωδια που ταιριαζε γαντι στο μελαγχολικο καιρο της περασμενης Τριτης!...

Παει ο παλιος ο χρονος

Ε, ναι λοιπον φευγει σε 3 μερες και το 2010...Οι περισσοτεροι απο εμας κανουν απο μεσα τους φιου, να φυγει να παει αλλου, ηταν μια αθλια, απαισια χρονια...Σιγουρα αν το δουμε κοντοφθαλμα απο την αποψη της ελληνικης οικονομιας, η Ελλαδα επισημα παρεδωσε τη σκυταλη της διακυβερνησης της σε ξενα χερια με την εισοδο της στο ΔΝΤ. Αν δηλαδη πιστευε καποιος -λεμε τωρα-οτι εκανε κουμαντο η ελληνικη κυβερνηση, τωρα ξερει οτι τοσα χρονια ηταν γελασμενος. Η καταρρευση της ελληνικης οικονομιας ειχε, και εχει, και θα εχει ενα σωρο επακολουθα, αλλα πραγματικα δεν ειμαι οικονομικος αναλυτης, ουτε εχω και τη διαθεση να το αναλυσω.
Σκοπος του blog ηταν να με εκθεσω κατα καποιο τροπο, να καταγραψω τις σκεψεις, τις συνηθειες, τα ταξιδια μου, να προκαλεσω τυχον σχολια απο τους αναγνωστες μου, να επικοινωνησω με λιγα-λογια. Και οσο εχω διαθεση και εμπνευση θα συνεχισω να γραφω και τη νεα χρονια γιατι η αληθεια ειναι οτι τελευταια εχει αραιωσει η συχνοτητα της γραφης μου.
Πιστευω οτι ειναι καλο να μπαινουμε στη διαδικασια εστω για λιγο να κοιταζουμε πισω, να δουμε τι κραταμε στα + και τι στα - ο καθενας πριν βιαστουμε να ξεφορτωθουμε τον παλιο τον χρονο, ειναι ουσιαστικο δηλαδη να βρισκουμε χρονο να το κανουμε για να ειμαστε πιο κεντραρισμενοι στους στοχους, στις επιθυμιες μας για τη νεα χρονια.
Στη δικη μου θυμηση εμειναν πολλα πραγματα, σιγουρα ομως ξεχωρισε το ταξιδι στη Νεα Υορκη που εκανα το καλοκαιρι που μας περασε, ενα ονειρο ζωης. Χτες μαλιστα το ανεφερα και στον αερα μεσα απο την εκπομπη που κανω απο τη διαδικτυακη "συχνοτητα" ενος site που κι αυτο αποτελει ονειρο μου που εγινε πραγματικοτητα. Ηθελα απο μικρη να ειμαι πισω απο το μικροφωνο και να επιλεγω μουσικες και να επικοινωνω με τον κοσμο και αυτο εγινε πραγματικοτηα το 2010!
Απο εκει και περα μου συνεβησαν κι αλλα ομορφα πραγματα, ενω μπηκε λιγο αποτομα η χρονια. Ενα απο αυτα τα ωραια, ηταν οτι πηρα στην κυριολεξια τα βουνα ξεκινωντας ορειβασια και θυμηθηκα ποσο ομορφη ειναι η φυση και ποσο σε δυναμωνει και σε αλλαζει, γιατι ζωντας στην πολη το ξεχνας, χανεις την επαφη σου. Και γνωριζεις και ανθρωπους που θελουν κι αυτοι να ειναι στη φυση κοντα και ειναι διαφορετικη η προσεγγιση που γινεται εκει πανω..
Και μου ερχονται και πολλα αλλα στο μυαλο να γραψω και θα ηθελα μεχρι το τελος της εβδομαδας να ανεβασετε και εσεις τις σκεψεις σας για το 2010, θα γραψω κι εγω τα δικα μου, θα επικοινωνησουμε ολη παρεα ωστε να φορεσουμε τα καλα μας και να υποδεχτουμε το νεο ετος!

Ειμαι ανθρωπος που ξεκιναω κατι σιγα-σιγα, δειλα-δειλα αλλα οταν παιρνω φορα...
Εχω την ευλογημενη τυχη πραγματικα να διαθετω αυτη την περιοδο στη ζωη μου αρκετο ελευθερο χρονο και θελω να τον αξιοποιω οσο γινεται πιο καλα. Κι επειδη νιωθω ξεκουραστη, σε καλη φυσικη κατασταση σε γενικες γραμμες, αποφασισα με μια φιλη να αρχισουμε τις εξορμησεις στα βουνα της Ελλαδος, που ευτυχως εχει πολλα και ξεχωριστης ομορφιας το καθενα.
Η αρχη εγινε απο την 5ωρη καταβαση στο Βουραικο, την 28η Οκτωβριου. Αντι να πουμε ΟΧΙ εκεινη την ημερα και να τεμπελιασουμε στα κρεβατια μας, ειπαμε ΝΑΙ στη φυση! Ηταν κουραστικα, μετα τις 3 ωρες κυριως για τα γονατα και τις γαμπες αλλα επιζησαμε και η κουραση μετα ειναι πραγματικα γλυκια.
Η επομενη ηταν η αναβαση στο καταφυγιο των Βαρδουσιων και στη συνεχεια η αναβαση στην κορυφη του Κορακα. Ομως ο βαθμος δυσκολιας της πεζοποριας συμφωνα με τον ορειβατικο συλλογο με τον οποιο θα πηγαιναμε ελεγε 2 αλλα στην πορεια οπως αποδεικτηκε ηταν λιγο παραπανω. Επιπλεον, δεν ειχα μπει στη διαδικασια να δω κατι για τον καιρο οπου δεν ηταν πολυ καλος εκει, ουτε ειχα εξοπλιστει καταλληλως. Κι ετσι μετα την αναβαση μεχρι το καταφυγιο, ειπα να σταματησω εκει. Η φιλη μου μου αντιθετα ηταν αποφασισμενη για την κορυφη, ενω εγω ειχα καποιες τεχνικες δυσκολιες σιγουρα ξεπερασιμες αλλα τις ειχα υψωσει ως εμποδιο μεσα μου κι ειχα πει οτι θα τους περιμενω στο καταφυγιο μεχρι να κατεβουν απο την κορυφη. Ομως για καλη μου τυχη!!? με εβαλαν στην πριζα! «Καλυτερα να ερθεις μαζι μας γιατι θα βαρεθεις να περιμενεις τοσες ωρες μονη σου στο καταφυγιο, πως θα περασει η ωρα, θα ειναι ομορφα, θα δεις, θα χεις να το λες...» και τελικα ακολουθησα, οχι οτι χρειαστηκε πολυ χρονος για να αλλαξω γνωμη. Τα τοπια που αντικρυσα, -κυριως σε ενα χιονισμενο οροπεδιο οπου επεφτε ο ηλιος εκτυφλωτικος απο την κορυφη, ηταν το πιο μαγευτικο,- με αποζημιωσαν οπως και η καλη παρεα που γνωρισα. Δε λεω, φοβηθηκα εκει ψηλα γιατι πραγματικα ειχε παρα πολυ κρυο, χιονι, ομιχλη κι εγω οπως ειπα δεν ημουν καθολου εξοπλισμενη. Βασικα πηγα τουριστρια...Και σιγουρα κουραστηκα ειδικα στην καταβαση που ηταν πανω απο 6 ωρες και ημουν πιασμενη 2 μερες σχεδον, αλλα οταν ειδα τις φωτογραφιες και ετρεξε το μυαλο μου προς τα πισω σκεφτομενη την πορεια που εκανα ε, οπως και να το κανουμε πηρα τα πανω μου!
Πρεπει να πω οτι ολη αυτη η πορεια στα βουνα περα απο την σωματικη κουραση που ειναι δεδομενο οτι θα αισθανθεις λιγο η πολυ αναλογα με το ποσο σε φορμα εισαι, αυτο που εχει σημασια, οπως το βλεπω απο την πολυ μικρη μου εμπειρια ως τωρα, ειναι η παλη που κανεις συνειδητα και ασυνειδητα με τον εαυτο σου. Υπηρξαν στιγμες που βλαστημησα γιατι βρεθηκα εκει πανω, γιατι μας πηγαν απο το δυσκολο μονοπατι, ή φτανοντας μια ανασα πριν την κορυφη του Κορακα, αναρωτηθηκα τι κανω εγω εδω πανω, μεσα στο ψοφοκρυο, με τρελη ομιχλη, προσπαθω να αποδειξω κατι...και οντως δεν ανεβηκα μεχρι τελους. Με χωριζαν λιγα μετρα αλλα ειπα μεσα μου οτι αυτο ειναι το οριο μου, ασε τις κορυφες για τους αλλους, εξαλλου ολη η διαδρομη που εκανα με την καλη μου παρεα αξιζε με το παραπανω.
Στην αναβαση αλλα και στην καταβαση πρεπει να εισαι συγκεντρωμενος, δεν υπαρχει περιθωριο για αφηρημαδα γιατι μπορει να χαθεις, η να χτυπησεις, εισαι σχεδον απολυτα επικεντρωμενος στο τωρα κατι που σπανια μας συμβαινει οταν το μυαλο μας τρεχει σε σκεψεις στο παρελθον η στο μελλον.
Ακολουθησε η αναβαση στο καταφυγιο της Αστρακας και μετα ο περιπατος πανω στην παγωμενη λιμνη της Δρακολιμνης μια αισθηση απιστευτη...Τι επεται μετα δεν ξερω, αλλα γουσταρω!...

baby it's cold outside

I really can't stay
(but baby it's cold outside)
I've got to go away
(but baby it's cold outside)
This evening has been
(been hoping that you'd drop in)
So very nice
(i'll hold your hands, they're just like ice)
My mother will start worry
(beautiful whats your hurry)
My father will be pacing the floor
(listen to the fireplace roar)
So really i'd better scurry
(beautiful please don't hurry)
but maybe just a half a drink more
(put some records on while i pour)
the neighbors might faint
(baby it's bad out there)
say what's in this drink
(no cabs to be had out there)
i wish i knew how
(your eyes are like starlight now)
to break this spell
(i'll take your hat, your hair looks swell)
i ought to say "no, no, no sir"
(mind if i move in closer)
at least i'm gonna say that i tried
(what's the sense in hurtin' my pride)
i really can't stay
(oh baby don't hold out)

both:baby it's cold out side

i simply must go
(but baby it's cold outside)
the answer is no
(but baby it's cold outside)
your welcome has been
(how lucky that you droped in)
so nice and warm
(look out the window at that storm)
my sister will be suspicious
(gosh your lips look delcious)
my brother will be there at the door
(waves upon the tropical shore)
my maiden aunts mind is vicious
(gosh your lips are delicous)
but maybe just a cigarette more
(never such a blizzard before)
i've gotta get home
(but baby you'd freeze out there)
say lend me a coat
(it's up to your knees out there)
you've really been grand
(i thrill when you touch my hand)
but don't you see?
(how can you do this thing to me?)
there's bound to be talk tomorrow
(think of my lifelong sorrow)
at least there will be plenty implied
(if you got namonia and died)
i really can't stay
(get over that old out)

both:baby it's cold
baby it's cold outside

Μερα εκλογων

Xτες το πρωι ενιωσα πολυ χαρα που ξυπνησα στη Ν. Μακρη. Ειχε μια εκτυφλωτικη λιακαδα, εκανε ζεστη, η θαλασσα ηταν πραγματικα λαδι,(ποτε δεν ειναι ετσι το καλοκαιρι), μπηκα στον πειρασμο να κανω μια βουτια αλλα αυτη η ευλογημενη κι αλλοτε αναθεματισμενη συνεση που με χαρακτηριζει ενιοτε, με συμβουλεψε να μην δοκιμασω να βουτηξω γιατι εχω να κανω μπανιο 2 μηνες και που ξερεις μπορει να κρυολογησω και δεν θελω κατι τετοια τωρα.
Ανεπνευσα το θαλασσινο αερακι, ξεκουρασα τα ματια μου ατενιζοντας το μπλε της θαλασσας και κινησα να επιστρεψω στο "κλεινον αστυ". Ειχα βαλει ενα αγαπημενο "road" cd το "communique" των Dire Straits και η "Γκολφω" μου (το γκολφακι δηλαδη)απογειωθηκε. "Πως και δεν εχει κινηση ο δρομος;",σκεφτηκα. Θυμηθηκα ομως οτι ηταν μερα δημοτικων & νομαρχειακων εκλογων χτες, και πραγματικα επιανες τα 120 χλμ ανετα στη Μαραθωνος. Ηταν κι αυτο το cd βλεπεις που σε παρεσερνε...Λεμε τωρα!...




Γυρνωντας σπιτι ειχα κατι δουλειες και ετρεξα λιγο. Καποια στιγμη το απογευματακι που πεταχτηκα στη γειτονια για μια δουλεια βλεπω το γυμνασιο που ειναι διπλα μου φωτισμενο, αυτοκινητα υπηρχαν στο προαυλιο και ενα σωρο πεταμενα φυλλαδια παντου. "Α, σκεφτηκα, σωστα, μερα εκλογων ειναι σημερα". Και αναρωτιεμαι οταν βλεπεις αυτο το χαλι δυο βηματα εξω απο το σπιτι σου, με τοσα σκουπιδια-φυλλαδια παντου που παντα ως δια μαγειας βρισκουν λεφτα γι αυτα, κι οταν, απ'ότι πηρε το αυτι μου σημερα στο ραδιοφωνο, ξοδευτηκαν γυρω στα 2 εκατομμυρια ευρω για καλπες και παραβαν γιατι απο τις περσινες κοινοβουλευτικες εκλογες παρουσιαστηκε ελλειψη...λες, με τη καρδια να ψηφισω και ποιον; οπως καταλαβατε ανηκω στην πλειοψηφια της αποχης του 54%. Δε νιωθω περηφανη γι' αυτο, αν σκεφτεις οτι υποτιθεται μεγαλωσα σε ενα "δημοκρατικο" πολιτευμα και στερω στον εαυτο μου το δικαιωμα της ψηφου που μου ανηκει απο 18 χρονων.
Για ποια δημοκρατια ομως μιλαμε οταν κυβερνουν εδω και δεκατιες δυο οικογενειες?
Κι εχουμε επαναληψη της ηλιθιοτητας αυτης και αυτην την Κυριακη...Να δω ποτε θα καθαρισουν τους δρομους που η ασφαλτος δεν φαινεται απο τα χαρτια...

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ

Στα 30 της, είχε όλα όσα θα έκαναν µία γυναίκα ευτυχισµένη: πετυχηµένη καριέρα και ευτυχισµένο γάµο.
Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε.
Η Λιζ Γκίλµπερτ ένιωθε µπερδεµένη, δεν γνώριζε αν αυτό που έχει είναι αυτό που θέλει. Και γι’ αυτό αρχίζει ένα ταξίδι στον κόσµο, αναζητώντας την απόλαυση, την πίστη και τον έρωτα. Στην κινηµατογραφική µεταφορά της αυτοβιογραφίας της Γκίλµπερτ «Εat Ρray Love», η πρωταγωνίστρια Τζούλια Ρόµπερτς δείχνει πώς µπορεί κανείς να κάνει µία νέα αρχή µετά την ηλικία των 30.
Στα τριάντα πέντε της χτύπησε... καµπανάκι για την Αλκηστη Σπηλιώτη. Ηταν το 2006, όταν αποφάσισε πως πρέπει να κάνει απαραίτητα ένα νέο ξεκίνηµα στη ζωή της. Και τελικά αυτό ήταν... διπλό. Για περίπου 15 χρόνια εργάστηκε ως γραφίστρια στον χώρο των δισκογραφικών εταιρειών, σχεδιάζοντας τα εξώφυλλα των δίσκων, τις αφίσες και γενικά τα πρότζεκτ που έκανε η εκάστοτε εταιρεία.
«Ανήκοντας στην κατηγορία των workaholics, εργαζόµουν πολλές ώρες την ηµέρα. Υπήρχαν φορές που η δουλειά ήταν τόση, που κοιµόµουν µόλις τρεις ώρες την ηµέρα. Δεν είχα Σαββατοκύριακα, αργίες ή γιορτές. Εφευγα για διακοπές και µέχρι το τελευταίο λεπτό πριν ανέβω στο πλοίο χτυπούσε το κινητό για δουλειά», λέει στα «ΝΕΑ» η 39χρονη.
Χωρίς χαρά. Λίγο η πίεση από τη δουλειά, λίγο το γεγονός ότι είχε περάσει τα 30, η Αλκηστη γρήγορα συνειδητοποίησε πως αν και είχε κατακτήσει τις «µικρές, επαγγελµατικές κορυφές», η µαγεία και η χαρά είχαν χαθεί. «Και ξαφνικά βρίσκοµαι για διακοπές στη Νίσυρο: µικρό νησί, ανοιχτό όµως στο να δεχτεί νέους ανθρώπους.
Ξεκίνησα, στην αρχή, να πηγαίνω τριήµερα και τετραήµερα στο νησί, παρ’ όλο που το ταξίδι ήταν 13 ώρες. Ολο αυτό κράτησε ενάµιση χρόνο, µέχρι που αποφάσισα να ενοικιάσω σπίτι εκεί. Δεν ήξερα τι θα κάνω οικονοµικά κι επαγγελµατικά. Αλλωστε, άφηνα πίσω µου µία καλή δουλειά και τη ζωή µου – µόλις είχα αγοράσει µε δάνειο ένα σπίτι», λέει. Ανοιξε µπαράκι. Μέσω Ιντερνετ κράτησε κάποιες από τις δουλειές που είχε στην Αθήνα, ωστόσο το κύριο εισόδηµά της προέρχεται από το µπαράκι µε ροκ µουσική που άνοιξε στο νησί. «Αλλαξα πόλη, άλλαξα επάγγελµα, αλλά πάνω απ’ όλα άλλαξα τρόπο ζωής», προσθέτει η Αλκηστη.

Ανατροπές. Η «αλλαγή» είναι λέξη-κλειδί για αρκετές γυναίκες που περνούν το ηλικιακό φράγµα των 35 και κυρίως των 40 ετών. Οπως επισηµαίνει η οικογενειακή σύµβουλος Δήµητρα Θεοφίλη, πολλές Ελληνίδες αποφασίζουν να αλλάξουν καριέρα και τρόπο ζωής στο διάστηµα αυτό. «Κι αυτό είναι λογικό και συνηθισµένο για µια γυναίκα που αναζητά τον εαυτό της ή είναι µπερδεµένη για το πώς ζει τη ζωή της. Είναι µια περίοδος απολογισµού, αξιολόγησης αλλά και επαναδιαπραγµάτευσης. Και δεν είναι καθόλου σπάνιο µια γυναίκα σε αυτή τη φάση της ζωής της είτε να ζητά διαζύγιο είτε να αλλάζει καριέρα είτε απλώς να βρίσκει νέα ενδιαφέροντα. Για πολλές γυναίκες αυτό µπορεί να σηµαίνει ότι απλώς στέκονται στα πόδια τους και βάζουν σε τάξη τη ζωή τους. Για άλλες όµως σηµαίνει πως έρχονται στην επιφάνεια τα συµπτώµατα της χρόνιας αυτοκαταπίεσης και των προβληµάτων», τονίζει και υπογραµµίζει πως η γυναίκα σε αυτές τις ηλικίες αναρωτιέται αν διάλεξε τον σωστό σύζυγο, αν είναι καλή µητέρα, αλλά κυρίως τι στερήθηκε για να κερδίσει όλα αυτά.
Καλύτερη ψυχολογία. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που στην ηλικία των 40 αφοσιώνονται στην καριέρα τους ή αντίθετα αλλάζουν τελείως επάγγελµα. «Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής µιας γυναίκας µετά τα 35 ή 40, όταν γίνονται συνειδητά και µε θέληση, δεν µπορούν παρά να έχουν καλά αποτελέσµατα και να ευνοούν την καλή ψυχική υγεία», λέει η κ. Θεοφίλη.

Εντεκα χρόνια θα συµπληρώσει τον ερχόµενο Μάρτιο στην Πάρο. Για την Αριέττα Λυκουρέσση, η απόφαση να αλλάξει ζωή ήρθε στην ηλικία των 32 ετών. Σήµερα µιλάει στα «ΝΕΑ» για µία αλλαγή που ήταν απαραίτητη στη ζωή της.
«Ζούσα στην Αθήνα και είχα µία εξαιρετικά καλή επαγγελµατική πορεία ως υπεύθυνη σε εταιρεία ενδυµάτων. Ξυπνούσα 6 το πρωί και γύριζα στο σπίτι το βράδυ. Το µόνο που έκανα για µένα ήταν να πηγαίνω γυµναστήριο. Ολη αυτή η ρουτίνα κράτησε χρόνια, ώσπου συνειδητοποίησα πως δεν είχα ποιότητα στη ζωή µου, δεν ήµουν χαρούµενη µε την καθηµερινότητά µου». Τότε, έτσι ξαφνικά, αποφάσισε να παραιτηθεί και να φύγει για την Πάρο. «Αρχικά ήταν δύσκολα. Εστειλα δεκάδες βιογραφικά ενώ δούλεψα ως πωλήτρια, καθάρισα σπίτια, εργάστηκα σε εστιατόρια και ξενοδοχεία», λέει.
Σε αυτή τη φάση αναζήτησης έφτασε µέχρι την Κόστα Ρίκα. «Ηθελα να δοκιµάσω να µείνω εκεί. Εψαξα για δουλειά αλλά η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη». Επέστρεψε στην Πάρο και τα τελευταία χρόνια εργάζεται σε κατάστηµα ενδυµάτων έχοντας ταυτόχρονα αναθεωρήσει πολλά πράγµατα. «Ενα από αυτά, ότι µπορώ να ταξιδεύω µόνη. Γύρισα πέρυσι τη Μεγάλη Βρετανία και τον Νοέµβριο φεύγω για Ισπανία».
ΓΙΟΥΛΗ ΜΑΛΑΙΝΟΥ
Δεν το σκέφτηκε και πολύ η 44χρονη δηµοτική υπάλληλος Γιούλη Μαλαίνου να αναζητήσει αλλού διεξόδους όταν αντιλήφθηκε ότι η δουλειά της δεν της προσέφερε ψυχικά όσα επιθυµούσε. Ηδη από τα 30 της είχε αναθεωρήσει τον τρόπο ζωής της, φεύγοντας από την Αθήνα για το χωριό της, στο Καρπενήσι, έπειτα από σπουδές στα λογιστικά, δύο µεταπτυχιακά στις κοινωνικές επιστήµες και αµέτρητες επαγγελµατικές εναλλαγές!
«Επαγγελµατικά η συγκυρία του Καποδίστρια µε οδήγησε πίσω, στην αρχή σε θέση οικονοµολόγου στον τοπικό δήµο. Ωστόσο, αν και ζούσα σ' έναν εξαιρετικά όµορφο τόπο κι είχα λύσει τις θεµελιώδεις ανάγκες διαβίωσής µου, η δουλειά µου δεν ήταν δηµιουργική. Το όνειρο κάθε Ελληνα, το Δηµόσιο, εµένα µ' έφερε αντιµέτωπη µε τα δικά µου θέλω». Ετσι άρχισε να ταξιδεύει διαρκώς, σε διαφορετικές γωνιές του κόσµου. «Τα ταξίδια που έκανα τα τελευταία χρόνια, στην έρηµο της Σαχάρας, στην πάµφτωχη Υεµένη, στα τροπικά δάση του Αµαζονίου, στο Βιετνάµ, στην Ιορδανία, στην Κίνα και όσα ακόµα θα κάνω, είναι περισσότερο αναζητήσεις µου παρά αποδράσεις. Θέλω να ακουµπώ άλλα φυτά και ζώα, να κολυµπώ σε διαφορετικά νερά, να κουβεντιάζω µε ξένους ανθρώπους. Για µένα η αναζήτηση και οι αλλαγές στο µυαλό µου δε σταµατούν πουθενά, όπως δεν σταµατά άλλωστε και η ζωή», σηµειώνει.
ΕΛΕΝΗ ΔΡΙΤΣΟΥΛΑ
Το 2003 ήταν µία καθοριστική χρονιά για την Ελένη Δρίτσουλα. Το σχολείο ήταν η µεγάλη αγάπη της. Το σταµάτησε, όµως, µικρή λόγω ασθένειας. «Οταν πήγαινα στην πρώτη τάξη του λυκείου, αρρώστησα κι αναγκάστηκα να µείνω αρκετό καιρό µακριά από το σχολείο. Οταν πια ήµουν καλά, είχα χάσει τη χρονιά και θα έπρεπε να επαναλάβω την τάξη. Θεώρησα όµως, ότι ήµουν πια µεγάλη», λέει στα «ΝΕΑ». Δύο χρόνια αργότερα ήρθε ο γάµος και τα τρία παιδιά της, «κι αφοσιώθηκα στα νέα µου καθήκοντα. Πάντα, όµως, το σχολείο ήταν το µεγάλο µου απωθηµένο». Ετσι στα 48 της παίρνει τη µεγάλη απόφαση: επιστροφή στα θρανία. Υστερα από παρακολούθηση µαθηµάτων για 4 χρόνια σε νυχτερινό σχολείο, τολµάει να δώσει Πανελλαδικές και περνάει πρώτη στο Τµήµα Βιβλιοθηκονοµίας και Συστηµάτων Πληροφόρησης στο ΤΕΙ Αθηνών! Φέτος στο 5ο εξάµηνο σπουδών, συνεχίζει να κάνει πράγµατα για τον εαυτό της, «δραστηριότητες που µε γεµίζουν»: γυµναστήριο, παραδοσιακοί χοροί και ζωγραφική είναι µερικές µόνο από τις ασχολίες της Ελένης Δρίτσουλα.

Τα παραπανω ειναι απο αρθρο που δημοσιευτηκε στα "Νεα" τον προηγουμενο μηνα και σας το παρεθεσα ατοφιο.
Το βρηκα πολυ ελπιδοφορο οταν καποιες γυναικες τολμουν την αλλαγη μετα τα 30, που ειναι μια πολυ σημαντικη περιοδος στη ζωη μιας γυναικας (αλλα κι ενος ανδρα) για να δει καλυτερα τον ευατο της, τα θελω της και να επαναπροσδιορισει τους στοχους τους η να βρει νεους δρομους να χαραξει την πορεια της. Θελει πολυ θεληση, καλη εστιαση, τολμη και γιατι οχι και διαλογισμο οπως ειδαμε και στην ταινια "Eat, pray & love" η οποια κατω απο την λαμψη του Χολυγουντ ειχε πολυ ωραια μηνυματα..

FB

["Η ταινια "social network" ασχολειται περισσοτερο με τη συγκρουση ενος παλιου κοσμου με εναν καινουργιο. Ενος κοσμου γαλουχημενου με μια ηθικη του παρελθοντος κοντρα σε μια μοντερνα εποχη που εχει ξεπερασει αυτη την ηθικη..Η ειρωνεια ειναι οτι ενας ακρως αντικοινωνικος νεος οπως ηταν ο Ζακερμπεργκ(ιδρυτης του fb) που ανηκει στη νεα αυτη γενια μετετρεψε την αναγκη του να ανηκει καπου σε μαζικο φαινομενο".]
["Πιστευω οτι η συγκεκριμενη ιστοσελιδα κοινωνικης δικτυωσης ειναι μια μετεξελιξη των βαριεστημενων τηλεφωνηματων που καναμε με τους φιλους μας στιγμες της ημερας που σκοτωναμε απλως το χρονο μας και δεν ειχαμε κατι σημαντικο να πουμε..]
["Ο ναρκισσισμος υπαρχει παντου. Ειναι βασικο συστατικο της ανθρωπινης φυσης. Το διαδικτυο δινει στους ανθρωπους τη δυνατοτητα να γινουν αφεντικα στο δικο τους κατασκευασμενο συμπαν, να πουλησουν μια συγκεκριμενη εικονα που επιθυμουν να προωθησουν τον εαυτο τους, να ανεβασουν τις φωτογραφιες της αρεσκειας τους, να κοινοποιησουν τις πληροφοριες και τις αποψεις που τους ενδιαφερουν κι αυτο ειναι κατι που το καταλαβαινω μεχρι ενος σημειου. Αυτο που βρισκω ανοητο και τραγικο ειναι να περνας 6-7 ωρες καθε μερα για να ασχολεισαι με αυτο. Δε μπορω ομως να φανταστω οτι ολοι οι χρηστες του fb απορρωφονται με τον ιδιο τροπο. Δεν ψαχνουν αλλοθι για τις ελαττωματικες ζωες τους."]
Αποσπασματα απο συνεντευξη του σκηνοθετη του "social network" David Fintser

Ειχα διαβασει τη συνεντευξη αυτη πριν καμια 10ρια μερες στη φαση που τα ειχα παρει εντελως με το φατσοβιβλιο. Λες και μου εφταιγε αυτο..Καθομουν και διαβαζα την πρωτη σελιδα οπου ο καθενας αναρτα τα νεα του και κανενας μας φυσικα δεν ειχε πραγματικα νεα να αναφερει. Ή τραγουδι θα ανεβασει (κι εγω μεταξυ αυτων- μου δινω το αλλοθι οτι κανω εκπομπη στο ιντερνετ και πρεπει με καποιο τροπο να διαφημιστω..-),ή θα πει ενα αποφθεγμα-ιστορια, ή θα κατεβει υποψηφιος στις χαζοδημοτικες εκλογες και θελει να δει τι ρευμα εχει, να μετρησει το σφυγμο, ή αλλος κατηγοριοποιειται στα διαφορα στατιστικα που εχει το φατσοβιβλιο αφου συμπληρωσει και δημοσιοποιησει τα τεστ προσωπικοτητας που του παρεχονται σε αφθονια, ή αλλος φωτογραφιζεται ξανα και ξανα σε διαφορετικη ποζα αλλαζοντας τη φωτογραφια του προφιλ του μεσα στην εβδομαδα 2 φορες τουλαχιστον, ή, ή....
Και ειπα να κατεβασω τα ρολα. Να βγω για λιγο απο το φατσοβιβλιο και να μην ασχολουμαι αλλα και να μην ασχολειται κανεις με το τι κανω. Μου εδωσα λιγο χρονο για να ξεχαζεψω!
Και απογοητευτηκα απο καποιους ανθρωπους που εχω αρκετο καιρο να τους μιλησω, ποσο μαλλον να τους δω απο κοντα που τσεκαραν που ημουν εκτος κοινωνικης δικτυωσης και ξανατσεκαραν ποτε εγινα εντος ξανα, και το μονο που σκεφτηκαν να κανουν ειναι να στειλουν sms ρωτοντας αφοπλιστικα, "γιατι βγηκeς απο το fb;" Δεν υπηρχε η λογικη να παρουν ενα τηλεφωνο.. Μαλιστα πηγα και να παρεξηγηθω γιατι εσφαλμενα νομισαν οτι τους μπλοκαρα!...(3 μερες ολες κι ολες ημουν εκτος, μη φανταστειτε οτι ελειψα και πολυ απο τα δρωμενα του fb!..)
Εν κατακλειδι, απο τη στιγμη που επελεξα να ειμαι μελος αυτης της τεραστιας "οικογενειας" των 500.000.000 χρηστων, δεν θα επρεπε να εκπλαγω με ολα αυτα. Βασικα, η εκπληξη ειναι που εξεπλαγην! Εφοσον επιλεγω να κοινοποιησω καποια πραγματα της ιδιωτικης μου ζωης η να εκφρασω καποιες σκεψεις η σχολια σε ανακοινωσεις αλλων, γιατι, ναι, ετσι σημερα ο κοσμος επικοινωνει, ειμαι μερος του συστηματος επιβεβαιωνοντας μαλιστα του ποσο καλα λειτουργει. Και ναι, πολλες φορες ο κοσμος θα σου πιασει κουβεντα με κατι που ειδε στο φατσοβιβλιο που ανηρτησες, ετσι για να περασει η ωρα, κατι που δεν κρυβω κι εγω το εχω κανει. Εξαλλου, γιατι στο καλο το δημοσιοποιησες αν δεν ηθελες να πιασεις κουβεντα τελικα? ε? τι λετε κι εσεις?
Εντωμεταξυ σε αναμονη της νεας ταινιας του Φιντσερ σκηνοθετη του "7" που μιλα για τον ιδρυτη του fb που σε ηλικια κατω των 30 ειναι δισεκατομμυριουχος! Για να δουμε αξιζει?

I do

27 of December is arrived and i think it's Saturday.
Greece is turning into white and it's cold.
We don't really care.
I keep thinking of the way that we were met
Feels like its a fairy tale
You're the princess the most beautiful I've seen
I am just a prince
I can make you play
I can make you smile
I can make you safe in my foolish arms
You're my sweetest kiss
You're my immortality
You're my pretty world spins inside my little mind little mind
Now were kissing and were saying to each other
Just a little I do
But the thing is what we really want
It cannot be said
And I promise I will never let that death
Take you from me anyway
I'll throw us stars, stars. Stars
To wish well never die
You're my brightest sun
You're my crystal sea
You're my loudest rhythm
Beats inside my heart
I will make you laugh
I will make you fly to the shinny skies where
Where well live in happiness.

Ι've just adored this song the minute I heard it last summer..

Ryuichi Sakamoto:let the melody of the piano caress your ears...
someone commented that it's the kind of sadness & depression you actually want to feel..

Τι το ηθελες αυτο το "σ'αγαπω"...καλα πηγαινε η βραδια, πηγες και το πεταξες κι εκατσε στη μεση μετεωρο...

Οκτωβρης

Μπηκε λοιπον κι ο Οκτωβρης με λιγη ψυχρουλα παραπανω και προχτες μαλιστα ειχε μια δυνατη απογευματινη βροχη την οποια τη λουστηκα κυριολεκτικα!
Κι ενω εχει αρχισει να ξεθωριαζει το καλοκαιρι που μας περασε και μαλιστα κοιτουσα τις φωτογραφιες απο Ν. Υορκη και μου φαινεται οτι ανηκουν σε αλλη εποχη, χτες για να γειωθω καλυτερα στην ελληνικη καθημερινοτητα εκανα μα βολτα μεχρι τον ΟΑΕΔ για να παρω εγκριση για το επιδομα..
Περπατουσα στη Υμηττου και παρατηρησα οτι 3 τουλαχιστον καφετεριες η μια διπλα στην αλλη εχουν βαλει ενοικιαστηριο κατι που δεν προσεξα το Σεπτεμβρη. "Ε, ρε γλεντια" λεω απο μεσα μου, σκεφτομενη οτι πριν μονο λιγο καιρο στην Υμηττου γινοταν της κακομοιρας απο τη δυνατη μουσικη που επαιζαν οι καφετεριες και απο το νεαροκοσμο κυριως που μαζευοταν. Φτανω στον ΟΑΕΔ οπου ειχε την καθιερωμενη ουρα αλλα ευτυχως μια καλη κυρια υπευθυνη ασφαλειας δινει παντα προτεραιοτητα σε οσους ειναι να παρουν την εγκριση και ετσι σε κανα 15λεπτο εφτασε και η σειρα μου.
Κρατουσα ενα μπουκαλακι νερο που το ειχα σχεδον αδειασει και μου πιανει κουβεντουλα ο κυριος που με εξυπηρετει συνηθως ο οποιος εχει κολλησει στον τοιχο πισω διαφορα τσιτατα με σελοτειπ του στυλ "λαθη δεν κανουν, αυτοι που δεν δουλευουν", "γεννηθηκα χωρις να το θελω, θα πεθανω χωρις να το θελω, γι' αυτο αφηστε με να ζησω οπως θελω" και τετοια..
-Τι εγινε ξενυχτησαμε χτες και πινουμε νερο? μου λεει.
-Οχι, παντα πινω νερο και φροντιζω να πινω τουλαχιστον 2 την ημερα, απανταω.
Του εδωσα την ταυτοτητα και περιμενα να τσεκαρει στο κομπιουτερ την ημερονηνια για να παρω εγκριση πληρωμης.
-Εμ, δε σου ειπα, κατι εκανες εσυ χτες βραδυ. Σημερα εχουμε 6 του μηνα!, μου λεει.
-Οριστε? Σημερα δεν ειναι 7 του μηνα?
-Οχι, αυριο πρεπει να ερθεις για την εγκριση.
-Α, καλα απαντησα, και εφυγα αρων αρων. Κοιτα σκεφτηκα που καταντησαμε να μας πιανει ψιλη κουβεντα ο κυριουλης και να μας βγαινει κι απο πανω! Ελεος με την αφηρημαδα μου.
Σημειωτεον οτι 7 του μηνα ηταν γενικη απεργια του δημοσιου.
Σημερα 8 του μηνος πηγα ξανα στο ΟΑΕΔ γυρω στις 10.30 και ειχε μαζευτει αρκετη ουρα που εφτανε εξω απο το κτιριο. Αλλοδαποι και Ελληνες περιμεναν, μαλιστα χαζογελουσα με τα σπαστα ελληνικα των αλλοδαπων που πεταγαν και μια αγγλικη εκφραση του στυλ «ναι,man» (ναι δικε μου, θα μεταφραζαμε). Καποια στιγμη εκει που περιμενα, περναει μια χαζογκομενα με το υφος των 800 καρδιναλιων και ανεβαινει σιναμενη κουναμενη στον 1ο οροφο στα γραφεια του ΟΑΕΔ. Μετα απο λιγο ακουω βρισιες, το στομα της να πηγαινει ροδανι, λογοφερε με καποιον αλλο που δεν μπορουσα να καταλαβω ποιος ειναι και κατεβαινει ολο συγχυση στο ισογειο οπου παιρνει ενα συνθηματικο τηλεφωνο. «Ελα απο εδω, η διευθυνση ειναι ταδε, δε μπορω να σου μιλησω τωρα» και τετοια, και σκεφτομαι ωχ! θα φερει κανα δικο της να κανει σαματα. Πλακα θα' χει σκεφτομαι, θα το δω κι αυτο. Στο μεταξυ να μυριζει απαισια στο χωλ σαν καποιος να ειχε αμολησει αερια και να βαζω τα μαλλια στα μυτη μου για να αντεξω!
Φωναζει η υπευθυνη της ασφαλειας οσους εχουν ερθει για πληρωμη και αμεσως η χαζογκομενα πετιεται μπροστα. Της φωναξα «που πας κυρια μου! Προηγουμαι!» εξηγει η υπευθυνη τη διαδικασια, «συγγνωμη, δεν μας τα εξηγησες απο πριν που να ξερω..» της απαντα το νουμερο και κανω υπομονη, πλησιαζει η σειρα μου. Την παιρνει καποιος τηλεφωνο μιλαει και καλα ισπανικα για να μην την καταλαβουν(Θεε μου τι μπαζο, αλλα με κουλτουρα δε λεω!), ο συνομιλητης της δεν καταλαβαινει και του εξηγει στα ελληνικα να μην ερθει τελικα.Κριμα χασαμε show!
Εγω ξεμπερδεψα αναιμακτα απο τον ΟΑΕΔ χωρις να παθω ασφυξια απο τις μυρωδιες και χωρις μαλλιοτραβηγματα. Βεβαια ο κυριουλης που προανεφερα και που θελει να τον αφησουμε να ζησει οπως θελει, λες και τον εμποδιζει κανεις, εβριζε με χριστοπαναγιες καποιον εκει και τρεπομαι σε φυγη.
Α ρε Ελλαδα το μεγαλειο σου!

Σεπτεμβρης

Χτες ειχα παει μια βολτα στο εξοχικο μου, ηθελα να κανω μπανιο αν και ο καιρος προμηνυε καταιγιδα. Φτανω στην παραλια, ειχε ομως αρκετη συννεφια με αρκετα διαστηματα ηλιοφανειας και ειχε βαλει λιγο κρυο..Ελαχιστος κοσμος στην παραλια κι η θαλασσα ειχε αρκετο κυμα..Ο Σεπτεμβρης ειναι εδω, ο μηνας των πολλων εξοδων για τα περισσοτερα νοικοκυρια, ο μηνας που ολοι πρεπει να ανασυνταχθουν μετα τις διακοπες, να δουν πως θα κυλησει το προγραμμα τους τη νεα σαιζον υπο τη σκια της κρισης. Κι εγω, προσπαθω να τραβηξω απο τα μαλλια το καλοκαιρι να μη μου φυγει...
Κοιτουσα τα συννεφα που πυκνωναν κι αφου εκανα μια βουτια και λιγη ηλιοθεραπεια φευγω για το σπιτι μου να μαγειρεψω. Μετα απο λιγο ξεσπαει η μπορα! Η γη ρουφαει το νερο που της προσφερεται με ευγνωμοσυνη. Καθομαι στη βεραντα και πιτσιλιεμαι, αλλα νιωθω πολυ ωραια. Ακουω τον ηχο που κανουν οι σταγονες πανω στην κληματαρια.
Γεμιζουν τα ρουθουνια μου με τον υγρο αερα της βροχης, εισπνεω βαθια. Μπουμπουνιζει. Ευλογια! Μετα απο τη ζεστη των προηγουμενων ημερων, ειναι δωρο αυτη η βροχη. Ολα γινονται πιο πρασινα, ειχαν βλεπεις, χασει το χρωμα τους απο τη σκονη. Η φυση ξεπλενεται ωστε οταν βγει ο ηλιος να λαμπει, να σε τυφλωνει με τη ζωντανια των χρωματων της.
Το νερο πεφτει με δυναμη στο μωσαικο απο την υδροροη, αρχιζω να βρεχομαι και μπαινω μεσα να τσιμπισω κατι. Ναι, ο Σεπτεμβρης ειναι εδω...

Κι απο τη Νεα Υορκη, στη Νεα Μακρη...

Ο Αυγουστος κυλησε πραγματικα με διαθεση νωχελικη, στο εξωτικο μερος που λεγεται Νεα Μακρη. Ξεκουραση, μπανιο, λιγο διαβασμα, λιγο ποδηλατο, ηλιος, θαλασσα... Ειναι απολαυση η Αττικη τον Αυγουστο. Λιγο κοσμος στις παραλιες, καθολου κινηση στους δρομους, τι αλλο να ζητησει κανεις!

Nεα Υορκη: η πολη που δεν κοιμαται ποτε...(μερος Β’)

Εmpire State

Tωρα που δεν υπαρχουν πια οι διδυμοι πυργοι, δεσποζει απο παντου. Πιστευω οτι το ειδος των ανθρωπων που συμμετειχαν ενεργα στο χτισιμο του τη δεκαετια του '30 στην περιοδο του τοτε μεγαλου οικονoμικου κραχ, ειναι σε ελλειψη και δεν προκειται να ξαναβγει. Πραγματικα δεν μπορει να χωρεσει ο νους μου πως καθονταν οι χτιστες στα ξυλινα περβαζια σε υψος πανω απο 100μ. και καπνιζαν το τσιγαρο τους η επιναν τον καφε τους εχοντας τετοιο μεγαλο κενο κατω απο τα ποδια τους.. Και λιγο πολυ ολοι εχουμε δει αυτες τις ασπρομαυρες αφισο-φωτογραφιες και αναρωτιεσαι πως ειναι δυνατον;
Σημερα τα νεα κτιρια ειναι εντελως προκατ, η ανθρωπινη συμμετοχη ειναι λιγοστη. Γι αυτο και κτιρια οπως το Empire state, το Chrysler building η η απιστευτα συμμετρικη γωνια του Flatiron building που εχουν κατασκευαστει πριν το '50 αποτελουν αρχιτεκτονικα επιτευγματα σε σχεση ας πουμε με τους πυργους του Ντοναλντ Τραμπ.
Ουρα 1 1/2 μας χωριζε απο τον 86ο οροφο οπου ανεβηκαμε για να δουμε τη θεα σε ολη τη Ν. Υορκη! Μπορουσαμε να παμε και πιο ψηλα αλλα ηταν περισσοτερη αναμονη, και πιο ακριβο το εισιτηριο. Αξιζε η αναμονη;ΝΑΙ!














Ηarlem












Κι ενω περπατας στην ομορφη, ακριβη συνοικια του Upper West Side κοντα στο πανεπιστημιο Κολουμπια, στριβεις δεξια στην 125str και το σκηνικο αλλαζει ραγδαια. Κτιρια κακοσυντηρημενα ως επι το πλειστον, το 99% των ανθρωπων που κυκλοφορει στους δρομους ειναι μαυροι, και ηδη νιωθεις τους ρυθμους πιο χαλαρους, πιο νωχελικους σου δινεται η αισθηση οτι εισαι σε μια γειτονια αλλιωτικη. Η αληθεια ειναι οτι περπατωντας μεχρι το Αpollo theater ενιωσα μια ανασφαλεια αν και ηταν μεσημερι, που την ξεπερνουσα οταν ακουγα τις μουσικες r&b που παιζονταν στα καταστηματα ρουχων.(απλα ενιωθα καλυτερα, μη με ρωτατε γιατι ...)


Brooklyn Bridge
Δεν υπαρχουν λογια γι' αυτη τη γεφυρα...Απο τα πιο χαρακτηριστικα σημεια της Νεας Υορκης, απο τα περισσοτερο κινηματογραφημενα μερη. Προσωπικα, θυμαμαι την ταινια "Καποτε στην Αμερική", γιατι ξεπροβαλε η γεφυρα μεσα απο καποια στενα του Μπρουκλιν με τη συνοδεια της μουσικης του Ενιο Μορικονε.



Brooklyn Heights
Τι ομορφη, γραφικη συνοικια..Δυοροφα, τριοροφα σπιτια με τις χαρακτηριστικες σκαλες, μικρα καφε, μαλιστα σ'ενα οπου φαγαμε το παραδοσιακο αμερικανικο πρωινο french toast with bacon o σερβιτορος ηταν Ελληνας απο την Κεφαλλονια.

Και περπατωντας στο Βrooklyn promenade, ενας δεντροστοιχισμενος πεζοδρομος κατα μηκος του Hudson River ο οποιος εχει θεα στο lower Manhattan και στην Brooklyn Bridge, εχεις την αισθηση οτι τωρα θα δεις σε καποιο παγκακι να καθεται ο Τονι Μανερο(Τζον Τραβολτα) μαζι με την αγαπημενη του φιλη και να αγναντευουν αυτη τη θεα με μουσικο χαλι το "how deep is your love" των Bee Gees απο την ταινια "Saturday night fever"...


Times square
Δεν ειναι πλατεια, απλα ειναι ενα τμημα του δρομου Broadway ο οποιος τεμνει καθετα σχεδον το Μανχαταν και ειναι γεματο απο φωτεινες διαφημιστικες επιγραφες. Ειναι ενα πολυσυχναστο μερος και μονο ισως γι αυτο να ειναι εντυπωσιακο.

Θα μπορουσα να πω κι αλλα για το ταξιδι μου αυτο στην πολη που δεν κοιμαται ποτε..
Θα αρκεστω ομως στο να πω οτι και μονο που περπατας στους μεγαλους της δρομους νιωθεις, μυριζεις την ελευθερια..παρολο που φανταζει οξυμωρο αν σκεφτει κανεις ποσο αστυνομοκρατουμενη πολη ειναι. Πηρα μια μυρωδια λοιπον, μια μικρη γευση τον περασμενο Αυγουστο. Σιγουρα ομως θα ξαναπαω κι ελπιζω για πολυ περισσοτερο καιρο..!

Νεα Υορκη: η πολη που αχνιζει... (μερος Α)

Ν. Υορκη, Αυγουστος 2010

Ουρανοξυστες, μεγαλα οικοδομικα τετραγωνα, λιμουζινες, ενα απιστευτο μωσαικο ανθρωπων που ξεχυνεται καθημερινα στους δρομους απο το πρωι, συνωστισμος απο διαβατες στα φαναρια για να διασχισουν τους δρομους, σειρηνες περιπολικων και πυροσβεστικων ακουγονται αδιακοπα σχεδον ολο το 24ωρο...
Αποπνιχτικη, στα ορια του ζαβλακωματος, ζεστη λογω της υγρασιας που εκεινες τις μερες του Αυγουστου εχει χτυπησει κοκκινο. Οταν παιρνεις δε το μετρο, ναι, ειναι ολοφανερο, εισαι στην κολαση, δευ υπαρχει καμια αμφβολια. Η υγρασια που εχει γινει σα γλιτσα κολλαει στο προσωπο σου, στο σωμα σου, δεν μπορεις να αναπνευσεις και μετρας τα λεπτα μεχρι να ανεβεις στο βαγονι. Κι οταν μπαινεις στο μετρο, παγωνεις απο το αιρκοντισιον ωσπου να φτασεις στη σταση σου και να ανεβεις τα σκαλια με αδυναμια μεχρι να βρεθεις στην επιφανεια..Λογω παλαιοτητας του μετρο, δεν υπαρχει εξαερισμος και βλεπεις απο τις τρυπες των υπονομων σε καθε γωνια να βγαινει ζεστος αερας...
Ζεστος αερας που εχει ανακατευτει απο την εντονη μυρωδια του χοτ ντογκ αφου σε καθε τετραγωνο υπαρχουν 2-3 καντινες που ψηνουν οχι μονο χοτ ντογκ αλλα και γυρο!
Ζεστη εξω, μεσα κρυο! Στο ξενοδοχειο, στα μαγαζια, στα σουπερμαρκετ, στα καφε, στα ταξι, στο μετρο, στα λεωφορεια, ΠΑΝΤΟΥ το αιρκοντισιον στη ψυξη! Να μετα πως αυξανεται η υγρασια στην ατμοσφαιρα.
Η παρουσια της αστυνομιας παντου. Δικαια τη λες απο τις πιο ασφαλεις πολεις του κοσμου. Κυκλοφορεις βραδυ, αργουτσικα και πραγματικα δεν νιωθεις φοβο.
Κορναρισματα; συνεχεια. Οι Νεορκεζοι δεν καταλαβαινουν τη λεξη υπομονη. Και μπορουν να κανουν και καβγα στο επιτοπου αν καποιος τους τη βγει περιεργα. Οι οδηγοι λεωφορειων αν δεν ειναι κολλημενοι στην κινηση η δεν πρεπει να χασομερησουν για να κατεβασουν τη ραμπα ωστε να οδηγησουν οι ιδιοι τον αναπηρο επιβατη στη θεση του, να τον δεσουν με τη ζωνη ασφαλειας κι υστερα να παρουν το τιμονι, τρεχουν.

Village, Soho, Chelsea, συνοικιες που θυμιζουν λιγο γειτονια, οι δρομοι τους δεν ειναι αριθμημενοι αλλα εχουν ονοματα, και δεν ειναι απολυτα ευθυγραμμισμενοι οπως το υπολοιπο Μανχαταν.





Και φτανεις στο Central Park, μια ανασα δροσιας που σε φερνει στα ισα σου। Καλυπτει το βορειο και κεντρικο Μανχαταν αφου εκτεινεται απο 59str εως 110str στο μηκος του.. Εχει πραγματικα πλουσια βλαστηση, λιμνες για βαρκαδα η μοντελισμο, γηπεδα μπειζμπολ, μπασκετ, ειναι η διεξοδος του Νεορκεζου. Γυρω απο τη λιμνη Jacky Kennedy Reservoir αν θες να περπατησεις μπορει να σε ποδοπατησουν απο τη ταχυτητα οχι τοσο οι ποδηλατες οσο οι δρομεις. Και φυσικα υπαρχει και το Βoathοuse, ενα εστιατοριο για πλουσια πορτοφολια χτισμενο σε ειδυλλιακη τοποθεσια διπλα στη λιμνη. Διαθετει ομως και αναψυκτηριο για low budget stories. Περπατωνας σε καποια σημεια του παρκου ειναι τοσο εντονη η βλαστηση που δεν βλεπεις τους ουρανοξυστες και νιωθεις οτι εισαι χαμενος στα δασος. Στα πολλα του ξεφωτα, συνεχεια ακους μουσικες απο πλανοδιους μουσικους, μια μουσικη πανδαισια απο καντρυ, ροκ, τζαζ σαξοφωνο αλλα και κλασικη πολυφωνικη χορωδια... τι απιστευτη αισθηση!
Γυρω απο το Central park περιμενουν οι αμαξαδες αλλα και οι ποδηλατες που οδηγουν πισω τους 3θεσια αμαξα, το νεο trend της τελευταιας 5ατιας στη Νεα Υορκη.
to be continued...

Βack to the future... & return to right here, right now

Προσφατα ειδα την ταινια αυτη και ναι το ομολογω ηταν η πρωτη φορα. Ως παιδι και εφηβη αργοτερα τη σνομπαρα οπως και πολλα αλλα χιτ της εποχης( μη με ρωτησετε γιατι..).
Αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι τα εφε της ταινιας ειναι πολυ ξεπερασμενα για τα σημερινα δεδομενα, η ταινια οχι μονο παρακολουθειται ευχαριστα αλλα ηταν και εκπληξη για μενα οσον αφορα τα νοηματα που ειχε.
Η ολη ιδεα βασιζοταν στο αν μπορουσες να κανεις ταξιδι στο χρονο και ο εφηβος Μαικλ Τζει Φοξ ταξιδευει στη δεκαετια του 50, την εποχη δηλαδη που ηταν εφηβοι οι γονεις του. Και πραγματικα αρχιζει να τους καταλαβαινει καλυτερα παρακολουθωντας τον τροπο ζωης τους. Βλεπει δηλαδη γιατι ο πατερας του ηταν δειλος, ενα ανθρωπακι ουσιαστικα που δεν επαιρνε καμια πρωτοβουλια και γιατι η μητερα του απο αδυνατη και περιζητη εφηβη γινεται χοντρη και bossy μεσηλικας. Στο σεναριο βεβαια, κανοντας προβολη των επιθυμιων του, αλλαζει τα καιρια εκεινα σημεια που θα καθοριζαν τη μετεπειτα πορεια των γονιων του και ετσι οταν επιστρεφει ξανα στο μελλον εχει τους γονεις που θα ηθελε να ειχε!
Η ταινια με εκανε να σκεφτω πανω σε αυτο που λεμε χασμα γενεων και πως, ως επι το πλειστον, δεν μπορουμε να τα βρουμε με τους γονεις μας και με εκανε να αναρωτηθω αν μπορουσα να ταξιδεψω στο χρονο και ζουσα απο κοντα τη ζωη της μανας και του πατερα μου θα μπορουσα να εξηγησω καλυτερα καποιες συνηθειες, κομπλεξ, απωθυμενα που εβγαλαν ως μεγαλοι και τα περασαν σε μας. Αραγε θα μπορουσα να κανω παρεα μαζι τους?? Επειδη φυσικα αυτο δε γινεται, μονο ισως αν ειναι κανεις τυχερος και μαθει καποια πραγματα για το παρελθον τους, χρειαζεται λοιπον λιγη περισσοτερη κατανοηση. Εξαλλου υπηρξαν και αυτοι καποτε νεοι!
Η ταινια ειχε και μερικες εμπνευσμενες ατακες, οπως οταν ο τρελος επιστημονας ρωτα τον Τζει Φοξ ποιος ειναι ο προεδρος την ΗΠΑ για να τσεκαρει αν οντως ηρθε απο το μελλον και του απαντα ο Ρηγκαν, (θυμιζω η ταινια ειναι του 1985), ο επιστημονας γελαει στα μουτρα του και του λει αποκλειεται ενας τετοιος ηθοποιος να γινει προεδρος(ο Ρηγκαν ουσιαστικα ηταν κακος ηθοποιος και φυσικα κακος προεδρος!), η οταν συναντα τη μανα του στο παρελθον και εκεινη φυσικα δεν μπορει να ξερει οτι ειναι ο γιος της και μην ξεροντας το ονομα του τον βαπτιζει Καλβιν Κλαιν επειδη φορουσε εσωρουχα Καλβιν Κλαιν...
Αξιζει πιστευω να τη νοικιασετε και να τη θυμηθειτε, δεν ειναι τυχαιο που γνωρισε τεραστια επιτυχια εκεινη την εποχη, η παραγωγη ηταν Σπιλμπεργκ και η σκηνοθεσια Ζεμεκις!

Όπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ
θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα
όμως φοβάμαι μωρό μου μη φύγω εγώ
έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα.

Πάμε στον Άδωνι για καφέ
που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά
και αράζουνε και αθλητές
και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά
Κυριακή να της φύγει το στρες.

Κι όλα μοιάζουν ένα τίποτα
και κυκλοφορούν ανύποπτα
κι είσαι η λαχτάρα μου
ο καφές και τα τσιγάρα μου.

Ό,τι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει
σαν μία σκηνή από άλλη ταινία
Κι όλος ο κόσμος - μωρό μου - μπορεί και το ζει
έλα - κερνάω καφέ στην πλατεία.

Τεντα ολα!

Everywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
Cause summer’s here and the time is right for fighting in the street, boy
But what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy London town
There's just no place for a street fighting man
No

Hey! think the time is right for a palace revolution
But where I live the game to play is compromise solution
Well, then what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy London town
There's no place for a street fighting man
No

Hey! said my name is called disturbance
I’ll shout and scream, I'll kill the king, I'll rail at all his servants
Well, what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy London town
There's no place for a street fighting man
No

Μανιφεστο

• Ειναι πολυ συνηθισμενο θα μου πειτε, αλλα πολυ εκνευριστικο να καθοριζεται το ποιος εισαι απο το επαγγελμα σου. Αν μαλιστα εισαι στην παρουσα φαση, στην cool κατασταση της αναζητησης εργασιας, ο κοσμος σε κοιταει με συμπονια...Αλλα ειπαμε στην Ελλαδα το παν ειναι να ξερεις να πουλας τον εαυτο σου γιατι οτι δηλωσεις εισαι!
• (Συνεχεια της προηγουμενης παραγραφου)Στο ταμειο του φεστιβαλ Αθηνων αν επιδειξεις την καρτα ανεργιας μπορεις να παρακολουθησεις δωρεαν. Λες και τωρα ξαφνικα θα γινεις κουλτουριαρης που θα επρεπε τα εισιτηρια να ειναι ετσι κι αλλιως μειωμενα..
• Συμβαινει πολυ συχνα και σε πολυ κοσμο να παθαινει ψυξη απο τα air-condition (γι' αυτο και ψηφιζω δαγκωτο ανεμιστηρα αλλα σε καποια αποσταση) και να ταλαιπωρειται καποιες μερες... αλλα μπορει να’ χεις και τα τυχερα σου και να σου κανουν μασαζ κι ερχεσαι στα ισα σου, οποτε κομπλε!
• Ειναι απιστευτα τσιριχτη, βραχνη και υστερικη ταυτοχρονα –δεν ξερω αυτο πως γινεται μη με ρωτατε- η φωνη της απεναντι και πολλες φορες μου ερχεται να της πω «ferme ta bouche» ως γαλλομαθουσα που ειμαι αλλα αν μου πει κι εκεινη οτι δεν μπορει να με ακουει να τραγουδαω???(αντε να της πω οτι ειμαι και μελος χορωδιας, σοπρανο β’!)
• Γιατι εχουν παθει ολη αυτη την υστερια τα καναλια με τους γαμους των celebrities? Που ειναι πραγματικα γαμοι για τα πανηγυρια...πιο εκκωφαντικη ξεφτιλα δεν υπαρχει.
• Αγαπητοι μου αναγνωστες θελω περισσοτερη συμμετοχη στο blog αλλιως υποχρεωτικα θα το σταματησω και το πανελληνιο θα χασει μια ελπιδοφορα συγγραφεα??!καλο?

Now here you go again
You say you want your freedom
Well who am I to keep you down
It's only right that you should
Play the way you feel it
But listen carefully to the sound
Of your loneliness
Like a heartbeat, drives you mad
In the stillness of remembering
What you had, And what you lost
And what you had, And what you lost

Chorus:
Thunder only happens when it's raining
Players only love you when they're playing
They say, women, they will come and they will go
When the rain washes you clean, you'll know
You'll know

Now here I go again, I see the crystal visions
I keep my visions to myself
It's only me who wants to wrap around your dreams and
Have you any dreams you'd like to sell
Dreams of Loneliness like a heartbeat, drives you mad
In the stillness of remembering
What you had, And what you lost
And what you had, oh what you lost

Thunder only happens when it's raining
Players only love you when they're playing
Women, they will come and they will go
When the rain washes you clean, you'll know

Oh Thunder only happens when it's raining
Players only love you when they're playing
They say, women, they will come and they will go
When the rain washes you clean, you'll know
You'll know
You will know
Oh oh oh you'll know

Καλοκαιρινη μπορα

Πηγα για ενα μπανιο στη θαλασσα σημερα το πρωι, το ειχα αναγκη να κολυμπησω, να ξεπιαστουν λιγο οι μυες μου μετα απο μια ψυξη που επαθα στην πλατη εκτεθειμενη στο air-condition..
Συναντησα βεβαια κινηση στο δρομο αλλα το κολυμπι και το αραγμα στην παραλια διαβαζοντας βιβλιο με αποζημιωσε.
Ειχα μια εντονη μερα χτες κυριως συναισθηματικα και οδηγησα αρκετα στην Αθηνα κουβαλωντας μαζι αυτο το φορτιο των σκεψεων που με εκανε επικινδυνη στο δρομο...Και σημερα που αρχισα να ησυχαζω στη θαλασσα, ο θορυβος των σκεψεων μου αρχισε να καταλαγιαζει.
Τις τελευταιες μερες νιωθω οτι με εχουν κυριευσει οι νευρωσεις μου. Ειναι σε υπερλειτουργια ο εγκεφαλος μου. Συσσωρευονται η μια πληροφορια μετα την αλλη και δεν ξερω σε ποιο πεδιο να κινηθω. Και λεω νευρωση, γιατι ενας στοχος που εχω βαλει μεσα μου, μου φαινεται αλλοτε δυσπροσιτος, αλλοτε εφικτος, αλλα ουσιαστικα δοκιμαζω λιγο πολυ την ιδια μεθοδο προσεγγισης και ολα τα σημαδια μου λενε οτι πρεπει να αλλαξω τροπο αντιμετωπισης, αλλιως θα γινω νευρωτικη!...
Κι ετσι αφου αρχιζα να ησυχαζω λιγο στη θαλασσα, στην επιστροφη ξεσπασε αυτη η υπεροχη καλοκαιρινη μπορα! Κατεβηκα απο το αυτοκινητο κανοντας σταση στο μουσειο οινου που βρισκεται λιγο πριν μπεις στην αττικη οδο. Μυρισα το χωμα και διεγερθηκαν οι αισθησεις μου, και βρεγμενη καθως ημουν ακομα απο το μπανιο, δεχομουν με πολυ χαρα τις σταγονες της βροχης πανω μου.. Πηγα να ρωτησω τις ωρες λειτουργιας του μουσειου. Ηταν εκει και κατι μηχανοβιοι που περιμεναν υπομονετικα να τελειωσει η βροχη και ειχε μια υπεροχη ησυχια το μερος αυτο. Ενιωσα τοσο ομορφα που διεκοψα την πορεια μου προς το σπιτι και απλα απολαυσα λιγο τη βολτα στη βροχη, που αυτο που θελω να πω ειναι ειναι οταν νιωθουμε οτι μαλλον το εχουμε καψει, ειναι απαραιτητο να παταμε το pause κι ας αργησουμε να φτασουμε στον προορισμο μας. Ετσι κι αλλιως, πραγματικα δεν εχει σημασια ο προορισμος, αλλα το ταξιδι!

Συζητουσα με μια φιλη σημερα το απογευμα για τη χθεσινη βροχη και το ποσο μου αρεσε,
και μου ειπε: "καλα τρελη εισαι;" και της απαντησα οτι δεν υπαρχει πιο ωραιο πραγμα απο την καλοκαιρινη βροχη που ξεπλενει τα παντα, καθαριζει τους δρομους, μυριζει το χωμα εντονα γιατι ειχε τοσες μερες να πιει νερο και ο ηχος των σταγονων που πεφτουν με δυναμη πανω στο καγκελο του μπαλκονιου ειναι τοσο μεθυστικος!..
Προφανως για δικους μου λογους την ενιωσα ιδιαιτερα καθαρτικη τη χθεσινη νεροποντη. Ημουν στο σπιτι και δεν βρεχομουν αλλα δεν θα με πειραζε και να βρεχομουν κιολας, οπως και να' ναι το καλοκαρι δεν κρυωνεις οπως το χειμωνα.
Πραγματικα ενιωσα σαν να ειχαν θολωσει τα τζαμια μου απο τη σκονη και τωρα βλεπω πιο καθαρα!...

doo-wop, doo-wop

Αυτη η μελωδια ηχει τοσο γλυκα στα αυτια μου...το τραγουδι, το ξερω απο παιδι απο τους γονεις μου, και παντα με ταξιδευε σαν παιδι αλλα και "μεγαλη" πια εχει την ιδια επιδραση πανω μου... ποσο μαλλον που τωρα ξερω για ποιον εχω μονο ματια...!
doo-wop, doo-wop!

σε μαγευει η ερμηνεια του 14χρονου Michael...

3 μηνες γραφω στο blog τις σκεψεις μου, προτασεις, κριτικες...
Σημερα λεω να περιγραψω τη βραδια πανσεληνου που περασα μαζι με καλους φιλους στη βεραντα ενος σπιτιου.
Μαζευτηκαμε λοιπον και ηπιαμε, τσιμπησαμε, ακουσαμε μουσικη, και ειχαμε μαλιστα την χαρα να ακουσουμε σε παγκοσμια πρωτη τις συνθεσεις ενος φιλου! Τραγουδησαμε με τη συνοδεια της κιθαρας, καλαμπουρησαμε κι ολα αυτα στο φως της πανσεληνου! Κι ηταν ωραια, γιατι οχι να το παινευτουμε, αλλα ειμαστε νεοι με ανησυχιες που δεν τους αρεσει να λιμναζουν, που ψαχνονται και αναζητουν το θετικο στην καθημερινοτητα τους και γι’ αυτο συντονιστηκαμε.
Ετσι λεω να κλεισω την τελευταια μερα της ανοιξης! Απο αυριο ξεκινα επισημα το καλοκαιρι! Για να δουμε τι εκπληξεις μας κρυβει...

Sex & city part II

Η αγαπημενη γυναικοπαρεα ειναι ξανα μαζι μας απο χτες στις αιθουσες μετα απο 2 χρονια απο την προηγουμενη ταινια οπου επιτελους η Καρυ υστερα απο 10 χρονια παντρευεται τον λατρεμενο της Μr. Βig.
Ετσι λοιπον εσπευσα κι εγω μαζι με φιλες για να δουμε τη ταινια. Και μου εκανε εντυπωση το εξης οτι οι περισσοτερες κοπελες ειχαν καλοντυθει οχι για να πανε σινεμα και μαλιστα μια εξ’αυτων φορουσε ενα κολιε που εγραφε το ονομα της α λα Καρυ! Και αλλες κοπελες που ηταν στη αιθουσα ηταν περιποιημενες.Μου ελεγαν μαλιστα καποιες φιλες οτι πηγαιναν για να δουν τα ρουχα και τα αξεσουαρ που θα φορουσαν οι πρωταγωνιστριες. Ναι, λοιπον το sex & the city ειναι μοδα!
Η ταινια ηταν ενα χορταστικο επεισοδιο που προσωπικα το πρωτο μισαωρο με κουρασε λιγο η αμηχανια του σεναριου, αλλα οταν ξεκινησαν για το ταξιδι τους στη Μεση Ανατολη αρχισε ουσιαστικα και ο χαβαλες. Δεν ειχε να προσθεσει κατι στην ιστορια η ταινια αυτη. Η Καρυ αφου παντρευτηκε τον καλο της, προσπαθει να συμβιβασει την προσωπικοτητα της που ειναι ταυτισμενη με την αιωνια single και θελει να κραταει τη φλογα στη σχεση της ζωντανη γι’αυτο και παθαινει κριση οταν ο Mr. Big της παιρνει για δωρο επετειου μια τηλεοραση για την κρεβατοκαμαρα τους. Η Σαμανθα εχει θεματα με την εμμηνοπαυση και τα αντιμετωπιζει με ελαφροτητα και πολλα βιολογικα προιοντα, η Σαρλοτ εχει δυσκολιες με τη μητροτητα και η Μιραντα αναγκαζεται να παραιτηθει γιατι της ελαχε φαλλοκρατης προισταμενος! Το θεμα της οικονομικης κρισης ισα που θιγεται μεσα απο τα λεγομενα του Mr. Big που μιλαει για πτωση του χρηματιστηριου.
Ουσιαστικα, η ταινια αυτη ειναι για να καθησυχασει το κοινο οτι τα κοριτσια ειναι καλα, και ολες τους ζουν τη ζωη που ονειρευονταν, αλλα πιστευω οτι επειδη εχει παψει εδω και καιρο το sex & the city να αφορα τις single, με μια ακομα συνεχεια θα πρεπει να μετανομαστει σε sex & the marriage!...

Η «επιστημη» μιας ευτυχισμενης σχεσης

Διαβασα ενα αρθρο τις προαλλες στην Κυριακατικη και ειπα να μοιραστω τις σκεψεις μου μαζι σας. Συμφωνα με το αρθρο αυτο, υπαρχει μια ορμονη η βασοπρεσινη στον εγκεφαλο η οποια λενε οι επιστημονες παιζει σημαντικο ρολο στο δεσμο ενος ζευγαριου. Αυτη η ορμονη επηρεαζει λεει το συναισθημα της σταθεροτητας και της αφοσιωσης του ανδρα η της γυναικας στη σχεση. Ανδρες λοιπον που κληρονομησαν μαι γεννετικη παραλλαγη του γονιδιου ειχαν λιγοτερες πιθανοτητες να παντρευτουν και εκεινοι που ειχαν παντρευτει ειχαν περισσοτερες πιθανοτητες να εχουν προβληματικους γαμους.Με λιγα λογια η αντισταση στον «πειρασμο» ειναι και θεμα γονιδιου!
Προσωπικα μου φαινεται λιγο απλουστευμενο το ολο θεμα, και δε λεω ειναι καλο που οι επιστημονες μπαινουν στη διαδικασια και μελετουν τη σχεση των 2 φυλλων και στα πλαισια της γεννετικης, αλλα τελικα η ολη ουσια του αρθρου αυτου βρισκεται στην τελευταια παραγραφο που λεει το εξης:
Το επιπεδο αφοσιωσης εξαρταται απο το ποσο ενας συντροφος κανει καλυτερη τη ζωη μας και διευρυνει τους οριζοντες μας, σε τι βαθμο δηλαδη σου προσφερει ο συντροφος σου συναρπαστικες εμπειριες, αν εγινες καλυτερος ανθρωπος μετα τη γνωριμια με το συντροφο σου και γενικοτερα αν τον βλεπεις ως μεσον περαιτερω αναπτυξης των ικανοτητων σου. Ουσιαστικα καταληγει στο αυτονοητο!
Μα ειναι νομιζω πασιφανες οτι οταν ο συντροφος σου σε υποστηριζει στις αποφασεις σου, σε παροτρυνει μαλιστα να εξελιχθεις ξεκινωντας ισως καποιο σεμιναριο που να σχετιζεται ειτε με το επαγγελμα σου ειτε με χομπυ σου, και περα απο την προσωπικη εξελιξη, διαθετει χρονο για να κανετε πραγματα μαζι, ειναι λογικο η σχεση να εχει ροη και να καλλιεργειται η εμπιστοσυνη και η αφοσιωση. Και ειναι φυσικο οταν νιωσεις οτι περιοριζεσαι απο το συντροφο σου, να αισθανθεις σε καποια φαση (αφου περασει ο πρωτος καιρος του ερωτα) οτι πνιγεσαι κι οτι θελεις το χωρο σου για να αναπνευσεις ωστε να εχεις τη δυναμη και την ενεργεια να προσφερεις στη σχεση, κι οταν αυτος σου στερειται μπορει τοτε να προκυψουν και θεματα αφοσιωσης...
Δεν θελω να το παιξω αναλυτρια σχεσων αλλα αργησε πολυ η ψυχολογια νομιζω, να οδηγηθει στο συμπερασμα οτι η προσωπικη διευρυνση και η συνεργασια του ζευγαριου να κανουν τολμηρα και συναρπαστικα πραγματα μαζι ειναι δυο στοιχεια που ενισχυουν την αφοσιωση στη σχεση. Το ερωτημα ειναι: ειναι για ολους το αυτονοητο;

Diaspora versus facebook

Πριν 2 1/5 χρονια σχεδον, μια φιλη μου με εψαξε με το email και ηθελε να με κανει add στο facebook. Μια δυο τρεις φορες μου ειχε στειλει αιτημα φιλιας λεγοντας μου οτι ειναι πολυ διασκεδαστικο και θα τα λεμε πιο συχνα ετσι αντι με email.
Τελικα την εκανα add κι απο τοτε ειμαι μελος του fb. Για 6 μηνες βγηκα εκτος fb, αλλα ξαναμπηκα και δεν βλεπω να βγαινω εκτος συντομα. Δε λεω εχει τα καλα του, οτι βρισκεις φιλους με τους οποιους ειχες χαθει, εγω π.χ. επανασυνδεθηκα με συγγενεις με τους οποιους ειχαμε απομακρυνθει για χρονια. Και μεσα σε αυτα τα χρονια δε λεω οτι εχω κανει τους παρα πολλους φιλους...(και με τη φιλη μου αυτη πιο συχνα τα λεμε οταν ερχεται απο το εξωτερικο παρα στο fb).
Και ειναι πραγματικα εκπληκτικο οτι ο αριθμος των χρηστων εχει υπερβει τα 400.000.000 και ειναι υπερδιπλασιος σε σχεση με περσι. Δηλαδη ολοι μας, κι εγω μαζι, επιτρεπουμε να μας κατασκοπευουν αφου εκθετουμε προσωπικα δεδομενα απο τη στιγμη που υπαρχει ενας κεντρικος σερβερ που ελεγχει τη βαση δεδομενων. Και να μη νομιζουμε οτι επειδη δεν εχουμε δηλωσει τοπο διαμονης, σπουδες, τηλεφωνο κλπ δεν εκτιθεμεθα. Ας σκεφτουμε μονο σε ποσα τεστ και παιχνιδια εχουμε παιξει, σε ποσες ομαδες διαμαρτυριας ή υποστηριξης εχουμε γραφτει κοκ. Φυσικα ολες αυτες οι δημοσιευσεις ειναι διαθεσιμες απο υπηρεσιες και εταιρειες για εμπορικους και δεν ξερω και εγω τι αλλο σκοπους.
Διαβασα στο «Εψιλον» οτι 4 κομπιουτεραδες απο τη Νεα Υορκη ειπαν να δωσουν ενα τελος σε αυτη την δημοσια προβολη που γινεται μεσω του fb και να δημιουργησουν το diaspora που θα ειναι ενα δικτυο οπου καθε υπολoγιστης θα συνδεεται αυτονομα με εναν αλλο χωρις κεντρικο σερβερ. Με το diaspora καθενας μας θα εχει το δικαιωμα να επιλεγει τι θελει να δημοσιοπησει και να τα μοιραστει με οσους θελει χωρις μια κεντρικη παρεμβαση. Η ιδεα τους θα χρηματοδοτηθει απο δωρεες και θα το εχουν υλοποιησει μεχρι το Σεπτεμβριο.
Εντωμεταξυ, διαβασα οτι σε ενδειξη διαμαρτυριας για το μη σεβασμο των δεδομενων τους, θα αποχωρησουν απο το fb στις 31 Μαιου καποιες χιλιαδες χρηστων και στις στις 6 Ιουνιου διοργανωνουν και αποχη. Η τελευταια αφορμη που δοθηκε απο το fb ηταν οτι απο τις 22 απριλιου χαρακτηριζονται εξ’ορισμου δημοσια ολα οσα αναρτα κανεις στο fb συμφωνα με τους νεους ορους χρησης.
Παρολα αυτα εγω αναρωτιεμαι, γιατι υπαρχει αυτη η αναγκη-διψα για δημοσιοποιση φωτογραφιων, βιντεο, σκεψεων, που μας εχει κανει να εχουμε εθιστει και να μην μπορουμε να βγουμε απο αυτο το τριπακι. Χτες μαλιστα εκανα chat με ενα φιλο που εχω καιρο να τον δω και σκεφτηκα ‘‘μα, καλα τι κανω τωρα, γιατι δεν του τηλεφωνω καλυτερα» οπως και εκανα στο τελος. Τι ειναι αυτο που μας κανει ολους με το που θα μπουμε στο σπιτι ειναι να συνδεθουμε σε αυτο για να δουμε τυχον μηνυματα, σκουντηγματα, thumbs up…, ακομα αγοραζουμε και κινητα που να μπορουν να μας συνδεσουν ανα πασα στιγμη με το big brother.
Αν βγει στην αγορα το diaspora, σιγουρα θα το ψαξω το θεμα, και δε λεω, μπορει να γινω μελος του. Διασπορα λοιπον η φατσοβιβλιο;;
Αποχη στις 6/6 η διακοπη χρησης στις 31/5;

Αφεθειτε στο λικνιστικο ηχο του Mulatu Astatke

Οσοι εχετε δει την ταινια «broken flowers» θα θυμειτε αμεσως τη μουσικη αυτη. Η ταινια διηγοταν νωχελικα τη ζωη ενος μεσηλικα Δον Ζουαν που αφου ελαβε ενα γραμμα απο μια πρωην του που ελεγε οτι ειχε ενα γιο μαζι του, αποφασιζει να επισκεφτει ολες τις πρωην του για να μαθει την αληθεια. Η ταινια για μενα ηταν κομμενη και ραμμενη στο Βill Μurrey και ηταν μια ευκαιρια να ανακαλυψουμε την Αφρο-τζαζ απο αυτο το φοβερο Αιθιοπα μουσικο.
Καλη ακροαση!

Οπτιμιστρια η πεσιμιστρια;

Ειμαι απο τους ανθρωπους που αρνουνται κατηγορηματικα να ανοιξουν την τηλεοραση, ειδικα οταν προβαλλει δελτια ειδησεων. Αυτην την περιοδο με την εισοδο της Ελλαδας στο ΔΝΤ νομιζεις οτ η ωρα της κρισης ηρθε. «Παραλυουν αυριο ιδωτικος τομεας και δημοσιος τομεας με γενικη απεργια», «μειωνεται ο κατωτερος μισθος απο 740€ σε 600€» ειναι μερικες ειδησεις που βλεπουμε στις οθονες μας. Η ενημερωση ειναι τοσο επιλεκτικη, δινεται π.χ. τετοια εμφαση στους εμπρησμους που εγιναν στην τραπεζα Μαρφιν κι οχι οτι υπηρχαν και καποιοι διαδηλωτες και μαλιστα μεταναστες απο οτι εμαθα, που προσπαθησαν να διασωσουν τους εγκλωβισμενους της οδου Σταδιου που αυτο απο μονο του ειναι ενα πολυ θετικο γεγονος που δεν δημοσιοποιηθηκε ιδιαιτερα.
Η κοινη συνισταμενη ολων αυτων ειναι οτι προσπαθουν απροκαλυπτα να ενοχοποιησουν ολους μας για την κατασταση στην οποια εχει περιελθει η Ελλαδα. Φταιει κι ο ψιλικαντζης κι ο μεγαλοεπιχειρηματιας και ο συνταξιουχος και ο γκολντεν μποι. Κι αφου φταιμε ολοι λοιπον, απαγορευται και να θυμωσουμε αρα να πως καταληγουμε να νιωθουμε αυτοαπορριψη και να πως σιγα-σιγα αποδεχομαστε τα μετρα. Βοηθα βεβαια, οτι συνεχεια μας βομβαρδιζουν με στατιστικες «το 20% ζει κατω απο το οριο της φτωχειας», «1.000.000 ανεργοι» κλπ, κι ετσι περνουν το μηνυμα οτι οποιαδηποτε διαδηλωση και να κανουμε ειναι ακυρη και ακαιρη και γενικα οτι τα μετρα ειναι μονοδρομος.
Δε θελω να μπω στη διαδικασια να σχολιασω αν πρεπει η οχι να μπουμε στο ΔΝΤ. Δεν ειμαι αρμοδια για κατι τετοιο. Εκεινο που θελω να πω ειναι οτι σε μια τετοια περιοδο κρισης μπορει πραγματικα να αποτελεσει μια καλη ευκαιρια να επανεκτιμησουμε καποιες αξιες, να ψαχτουμε περισσοτερο και να γινουμε πιο συνειδητοι στις επιλογες μας. Να κανουμε μια σταση και να κατεβουμε λιγο απο αυτο το τρενακι που τρεχει με ιλιγγιωδη ταχυτητα και ειναι σαν να ειμαστε οι επιβατες-φαντασματα αφου ειμαστε αποντες στα δρωμενα, και να επεξεργαστουμε περισσοτερο ο,τι πληροφορια μας δινεται, να παρατηρουμε με διαυγεια τι συμβαινει γυρω μας και σε μας τους ιδιους.
Ειπα μια μεγαλη κουβεντα: διαυγεια. Ειναι τοσο δυσκολο για το νου να σταματησει να αναλωνεται σε σκεψεις που αφορουν το παρελθον η το μελλον του και να επικεντρωθει στο εδω και τωρα. Αλλα μονο ετσι θα αισιοδοξησουμε. Να αρχισουμε να βγαινουμε απο το καβουκι μας, να αρχισουμε να απολαμβανουμε τα απλα πραγματα, που αυτο μπορει να σημαινει απο το να βγαλουμε βολτα το σκυλο μας το πρωι, μεχρι να δοκιμασουμε μια νεα συνταγη μαγειρικης, να μαζευομαστε στα σπιτια και να φερνει ο καθενας μας απο κατι για να βοηθησει το νοικοκυρη που ανοιγει το σπιτι του, η να μπαινουμε 3-4 ατομα σε ενα αμαξι για να παμε σε εναν κοινο προορισμο. Πιστευω οτι οι ανθρωποι θα ερθουμε πιο κοντα ετσι και ειναι τοσο ομορφο αυτο.
Αισιοδοξη η απαισιοδοξη λοιπον; Ειμαι ανθρωπος αρκετα κυνικος, και δε λεω, αρκετα συχνα πεφτει η διαθεση μου, μαλιστα τοσο που η γλωσσα του σωματος μου το εκπεμπει απο μακρια. Αλλα παντα μεσα μου μια φωνη μου λεει οτι θα τα καταφερεις κι οτι θα περασει κι αυτη «μπορα», και ειθισται να την ακουω, οποτε ναι ειμαι αισιοδοξη. Εσεις;