Whitney I wanna dance with somebody

 I wanna dance with somebody....
Ημουν εκτη δημοτικου οταν ακουγα αυτο το τραγουδι. Ειχα δει και το video clip στο mtv και ειχα κατενθουσιαστει με την μαυρη αυτη καλλονη που ακουγε στο ονομα Whitney. Υπεροχο μελαμψο χρωμα, καστανοξανθα ολο μπουκλα μαλλια, καλοσχηματισμενα χειλη και καλλιγραμμο κορμι ηταν το περιτυλιγμα που εκρυβε αυτην την θεσπεσια, γεματη, με απιστευτες δυνατοτητες φωνη. Ανεβοκατεβαινε 3 κλιμακες με τρομερη ανεση. 
Και επειδη τοτε τους δισκους μου τους αγοραζε ο πατερας μου, του ζητησα να μου παρει οπωσδηποτε το lp. Ti υπεροχο εξωφυλλο! Η Whitney σε μπλε φοντο ντυμενη με ενα ασπρο φανελακι που εδειχνε sexy πολυ απλα και φυσικα, με  μαλλια ατιθασα να χαμογελαει πλατια στο φακο. Ποσες φορες ειχα ακουσει αυτο το δισκο!
Παρακολουθουσα τη μουσικη της καριερα μεχρι περιπου που γυρισε την ταινια "bodyguard" και κυκλοφορησε αυτο το μοναδικο τραγουδι "I will always love you" που ηταν ενα κομματι που ελεγε καποτε η Dolly Parton. Αμα το ακουσει καποιος στην original εκδοχη ειναι ενα δακρυβρεχτο, μελο κομματι. Κι ερχεται η ζεστη φωνη της Houston να το τυλιξει και να το αναδειξει στη μεγαλυτερη επιτυχια.
Η καριερα της αρχισε απο την ταινια αυτη να παιρνει την κατω βολτα με την καταληξη που ολοι ξερουμε.
Για μενα ομως θα ειναι παντα αυτο το χαμογελαστο κοριτσι του εξωφυλλου του δισκου Whitney με τη θεικη φωνη...
R.I.P. 

Παμε για ορθοπεταλιες?

Ξεκινησα σημερα το πρωι για να κανω καποιες εξωτερικες δουλειες κ πηρα το ποδηλατο. Εβαλα το ισοθερμικο μου,τα γαντiα και το σκουφο μου γιατι ειχε 3 βαθμους στο Βυρωνα και ξεκινησα. Ανεβαινοντας τη Φορμιωνος βλεπω τον Υμηττο κατασπρο! Δεν ειχα καταλαβει οτι το βραδυ το ειχε στρωσει..Μερικοι ειχαν παει στο βουνο για να φτιαξουν τον καθιερωμενο χιονανθρωπο και στο παρμπριζ των αυτοκινητων ειχε απομεινει λιωμενο χιονι.
Εκανα τις δουλειες μου πολυ γρηγορα, επιχειρησα μαλιστα να παω στη λαικη. Καποιες σακουλες τις εβαλα στο σακιδιο που ειχα στην πλατη και καποιες αλλες τις κρεμασα στο τιμονι του ποδηλατου (καποια στιγμη πρεπει να παρω ενα καλαθι για το ποδηλατο,θα βοηθησει πολυ στα ψωνια μου).
Στην επιστροφη για το σπιτι ειχα βαρυνει αρκετα με αυτα που κουβαλουσα αλλα χαλαλι. Τελειωσα γρηγορα τις δουλειες μου, κανοντας γυμναστικη και ενιωσα πολυ ομορφα γιατι για μενα το ποδηλατο λειτουργει καιρια κατα του στρες.

emotional rescue

Is there nothing I can say
Nothing I can do
To change your mind
I'm so in love with you
You're too deep in
You can't get out
You're just a poor girl in a rich man's house
Yeah, baby, I'm crying over you

Don't you know promises were never made to keep?
Just like the night, dissolve in sleep
I'll be your savior, steadfast and true
I'll come to your emotional rescue
I'll come to your emotional rescue

Yeah, the other night, crying
Crying baby, yeah I'm crying
Yeah I'm like a child baby
I'm like a child baby
Child yeah, I'm like a child, like a child
Like a child

You think you're one of a special breed
You think that you're his pet Pekinese
I'll be your savior, steadfast and true
I'll come to your emotional rescue
I'll come to your emotional rescue

I was dreaming last night
Last night I was dreaming
How you'd be mine, but I was crying
Like a child, yeah, I was crying
Crying like a child
You will be mine, mine, mine, mine, mine, all mine
You could be mine, could be mine
Be mine, all mine

I come to you, so silent in the night
So stealthy, so animal quiet
I'll be your savior, steadfast and true
I'll come to your emotional rescue
I'll come to your emotional rescue

Yeah, you should be mine, mine, whew
Yes, you could be mine
Tonight and every night
I will be your knight in shining armour
Coming to your emotional rescue
You will be mine, you will be mine, all mine
You will be mine, you will be mine, all mine
I will be your knight in shining armour
Riding across the desert on a fine Arab charger

THE KNIGHT IN SHINING ARMOR

Deep inside every man there is a hero or a knight in shining armor. More than anything, he wants to succeed in serving and protecting the woman he loves. When he feels trusted, he is able to tap into this noble part of himself. He becomes more caring. When he doesn't feel trusted he loses some of his aliveness and energy, and after a while he can stop caring. Imagine a knight in shining armor traveling through the countryside. Suddenly he hears a woman crying out in distress. In an instant he comes alive. Urging his horse to a gallop, he races to her castle, where she is trapped by a dragon. The noble knight pulls out his sword and slays the dragon. As a result, he is lovingly received by the princess. As the gates open he is welcomed and celebrated by the family of the princess and the townspeople. He is invited to live in the town and is acknowledged as a hero. He and the princess fall in love. A month later the noble knight goes off on another trip. On his way back, he hears his beloved princess crying out for help. Another dragon has attacked the castle. When the knight arrives he pulls out his sword to slay the dragon. Before he swings, the princess cries out from the tower, "Don't use your sword, use this noose. It will work better." 85 She throws him the noose and motions to him instructions about how to use it. He hesitantly follows her instructions. He wraps it around the dragon's neck and then pulls hard. The dragon dies and everyone rejoices. At the celebration dinner the knight feels he didn't really do anything. Somehow, because he used her noose and didn't use his sword, he doesn't quite feel worthy of the town's trust and admiration. After the event he is slightly depressed and forgets to shine his armor. A month later he goes on yet another trip. As he leaves with his sword, the princess reminds him to be careful and tells him to take the noose. On his way home, he sees yet another dragon attacking the castle. This time he rushes forward with his sword but hesitates, thinking maybe he should use the noose. In that moment of hesitation, the dragon breathes fire and burns his right arm. In confusion he looks up and sees his princess waving from the castle window. "Use the poison," she yells. "The noose doesn't work." She throws him the poison, which he pours into the dragon's mouth, and the dragon dies. Everyone rejoices and celebrates, but the knight feels ashamed. A month later, he goes on another trip. As he leaves with his sword, the princess reminds him to be careful, and to bring the noose and the poison. He is annoyed by her suggestions but brings them just in case. This time on his journey he hears another woman in distress. As he rushes to her call, his depression is lifted and he feels confident and alive. But as he draws his sword to slay the dragon, he again hesitates. He wonders, "Should I use my sword, the noose, or the poison? What would the princess say?" For a moment he is confused. But then he remembers how he had felt before he knew the princess, back in the days when he only carried a sword. With a burst of renewed confidence he throws off the noose and poison and charges the dragon with his trusted sword. He slays the dragon and the townspeople rejoice. The knight in shining armor never returned to his princess. He stayed in this new village and lived happily ever after. He eventually married, but only after making sure his new partner knew nothing about nooses and poisons. Remembering that within every man is a knight in shining armor is a powerful metaphor to help you remember a man's primary needs. Although a man may appreciate caring and assistance sometimes, too much of it will lessen his confidence or turn him off.
 --taken from the book "men from mars, women from afrodite" by John Gray--

Γενεογραμμα: το σεναριο της ζωης μας

οικογένεια είναι το πρωταρχικό και το ισχυρότερο σύστημα στο οποίο ανήκει ένα άτομο. Οι φυσικές, κοινωνικές συναισθηματικές λειτουργίες των μελών της βρίσκονται σε τόσο σημαντική αλληλεξάρτηση, ώστε οι αλλαγές σε ένα μέλος του συστήματός της έχουν αντίκτυπο και στα άλλα μέλη του. Ποιο όνομα σας έδωσαν οι γονείς σας και γιατί; Ποιο παραμύθι σας άρεσε να ακούτε όταν είσαστε παιδιά; Γιατί ο χαρακτήρας δύο αδελφών μοιάζει να είναι εντελώς διαφορετικός, αν και μεγάλωσαν στην ίδια οικογένεια και από τους ίδιους γονείς; Ποιο «ρόλο» υποψιάζεστε ότι επαναλαμβάνετε σε κάθε είδους σχέση σας – επαγγελματική, ερωτική ή φιλική; Και γιατί άραγε οι σχέσεις μιας οικογένειας πλάθονται με τόσο διαφορετικό τρόπο για κάθε άτομο; Γιατροί, ερευνητές, ψυχίατροι, ψυχολόγοι – ψυχοθεραπευτές της Συστημικής θεωρίας αλλά και κοινωνικοί ανθρωπολόγοι πιστεύουν σήμερα πώς το «γενεόγραμμα» είναι η απάντηση σε πολλά αναπάντητα ερωτήματα: Ένας αδιάψευστος τρόπος ανακάλυψης του «σεναρίου» της ζωή μας που όλο και περισσότερο προκαλεί το ενδιαφέρον σε όσους θέλουν να εξηγήσουν το «γιατί» και το «πως» σε κάθε…. περίεργο, αξιοσημείωτο ή ακόμη και δυσλειτουργικό τους συμβαίνει στο ψυχολογικό – συναισθηματικό, κοινωνικό, επαγγελματικό αλλά και στο οργανικό επίπεδο της ζωής τους. Κι αν μας ξενίζει η λέξη εξήγηση ή ανάλυση ενός γενεογράμματος, ο Σωκράτης είχε – ίσως και προφητικά – πει: «Ζωή που δεν μπορείς να την αναλύσεις, δεν αξίζει να την ζεις!».
 Πότε ξεκινά το σενάριο της ζωής μας
Η ιστορία του κάθε ανθρώπου, δεν ξεκινά από τη στιγμή που γεννιέται. Ένα πλήθος συγγενικών δεσμών, οικογενειακών μύθων, ανεκπλήρωτων ρόλων αλλά και προσδοκιών, έχουν ήδη πάρει τη θέση τους πάνω από την κούνια του νεογέννητου – σαν τις καλές νεράϊδες ή τις κακές μοίρες- με σκοπό να καθορίσουν και να υπογράψουν την επερχόμενη εμφάνισή του! Σκοπός τους; Η συνέχεια ενός πλήρως οργανωμένου συστήματος οικογένειας με άγραφους νόμους και τρόπο «λειτουργίας» που αγωνίζεται να επιβιώσει. Το κάθε νέο μέλος του που έρχεται στη ζωή χρειάζεται να δώσει το δικό του στίγμα καταγράφοντας τον προσωπικό του ρόλο στο ήδη καταγεγραμμένο manual τρόπου ζωής των προηγούμενων γενεών –αναμορφώνοντας μάλιστα πολλές φορές ή και συντηρώντας το με αξιοσημείωτη ευλάβεια! Τι ειναι το γενεογραμα? Συγκεκριμένα, είναι «το οικογενειακό δέντρο μιας οικογένειας που καταγράφει όλες τις πληροφορίες για τα μέλη της αλλά και τις σχέσεις τους για τρεις τουλάχιστον γενιές». Αναβιώνοντας ένα άτομο τις οικογενειακές αναμνήσεις και τα προσωπικά γεγονότα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή του φαίνονταν ασύνδετα έως και άσχετα μεταξύ τους, συνθέτει ένα ζωντανό παζλ του σεναρίου του, ές αναμνήσεις και τα προσωπικά γεγονότα, που μέχρι εκείνη τη στιγμή του φαίνονταν ασύνδετα έως και άσχετα μεταξύ τους, συνθέτει ένα ζωντανό παζλ του σεναρίου του, με τέτοιο τρόπο που σιγά σιγά, η πιθανή επιθυμία διαφοροποίησής του από το καλά σκηνοθετημένο «έργο» -ειδικά μάλιστα με την παρέμβαση ενός ειδικού- γίνεται πραγματικότητα! Το γενεαλογικό δένδρο που ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει μπορεί να γίνει από μόνο του ένα δυνατό όπλο αυτογνωσίας και σίγουρα ο «μαγικός» τρόπος ολοκλήρωσης της ταυτότητας του!

Μια νοσοκόμα που δούλεψε με ανθρώπους με ανίατες ασθένειες, μοιράζεται την εμπειρία της και δίνει πολύτιμες συμβουλές, σε μας τους μη-ετοιμοθάνατους... [Απ' το Arise India Forum, Μέσω του twitter του @RenoDakota].
"Για πολλά χρόνια δούλεψα στην παρηγορητική φροντίδα ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν. Έζησα ξεχωριστές στιγμές, όντας μαζί τους για τις τελευταίες 3 με 12 εβδομάδες της ζωής τους.
Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν αντιμετωπίζουν το θάνατό τους. Έχοντας βιώσει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων (άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση) στο τέλος ένιωθαν την πολυπόθητη αποδοχή: Κάθε ασθενής γαλήνευε, τελικά, πριν πεθάνει.
Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, είδα ότι υπήρχαν πολλά κοινά στις απαντήσεις τους. Να πέντε - αυτά που άκουσα πιο συχνά:

1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ' αλήθεια, κι όχι όπως περίμεναν οι άλλοι να τη ζήσω.
Όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι η ζωή του σχεδόν τελείωσε, βλέπει πιο καθαρά πόσα (σημαντικά) όνειρά του δεν πραγματοποίησε. Οι περισσότεροι δεν είχαν κάνει ούτε τα μισά και τώρα έφευγαν ξέροντας ότι γι' αυτό έφταιγαν οι επιλογές που είχαν κάνει - ή δεν είχαν κάνει.
Είναι σημαντικό να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις κάποια απ' τα όνειρά σου - με το που χάνεις την υγεία σου ίσως να είναι αργά.

2. Εύχομαι να μην δούλευα τόσο σκληρά.
Αυτό μου το είπαν σχεδόν όλοι οι άντρες ασθενείς μου. Έχασαν τα παιδικά χρόνια του γιου ή της κόρης τους, δεν έζησαν όσο θα μπορούσαν συντροφιά με το έτερό τους ήμισυ, δεν διασκέδασαν όσο ήθελαν.
Απλοποιώντας τον τρόπο ζωής σας και κάνοντας συνειδητές επιλογές κατά τη διάρκειά της είναι δυνατόν να ζήσετε με λιγότερα απ' όσα νομίζετε. Και δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και ανοιχτοί σε νέες ευκαιρίες - πιο ταιριαστές με τον νέο τρόπο ζωής σας.

3. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να εκφράσω τα συναισθήματά μου.
Πολλοί άνθρωποι καταπίεζαν τα συναισθήματά τους για αποφύγουν τσακωμούς ή για να μη στεναχωρήσουν τους άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν πως συμβιβάστηκαν με μια μέτρια ζωή. Πολλές ανίατες ασθένειές τους σχετίζονταν, εν μέρει, με την πικρία και την αναπόφευκτη μνησικακία που κουβαλούσαν σ' ολόκληρη τη ζωή τους.
Δε μπορούμε να ελέγχουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Παρ' ό,τι όμως οι άλλοι μπορεί αρχικά να αντιδράσουν άσχημα αν αρχίσετε να μιλάτε με ειλικρίνεια, μακροπρόθεσμα οι σχέσεις σας θα γίνουν πιο υγιείς και πιο ουσιαστικές. Αν δεν γίνουν, τότε απλώς ξεφορτώνεστε μια τοξική σχέση απ' τη ζωή σας. Σε κάθε περίπτωση κερδίζετε.

4. Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου.
Συχνά οι ασθενείς δεν είχαν συνειδητοποιήσει πλήρως τα ωφέλη μιας παλιάς, καλής φιλίας - μέχρι τότε. Και τότε συχνά ήταν αργά για να εντοπίσω τα άτομα απ' το παρελθόν τους.
Πολλοί είχαν απορροφηθεί τόσο με τις ζωές τους που είχαν αφήσει καταπληκτικές φιλίες να μαραθούν. Συχνά οι ετοιμοθάνατοι μετάνιωναν βαθιά που δεν είχαν "ξοδέψει" περισσότερα σε μια φιλία. Όλοι ανεξαιρέτως νοσταλγούν τους φίλους τους όταν πεθαίνουν.
Ούτε τα λεφτά ούτε η κοινωνική θέση απασχολούν τους ανθρώπους τις τελευταίες στιγμές της ζωής. Αυτό που μένει τότε σε όλους είναι η αγάπη και οι σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Κυρίως όμως η αγάπη.

5. Εύχομαι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει ευτυχισμένος.
Παραδόξως γι' αυτό μετανιώνουν πολλοί ετοιμοθάνατοι. Οι περισσότεροι δεν είχαν καταλάβει, μέχρι το παρά πέντε, ότι η ευτυχία είναι επιλογή. Είχαν μείνει προσκολλημένοι σ' αυτά που είχαν μάθει, στις συνήθειές τους. Η "ασφάλεια" του οικείου δεν τους είχε αφήσει να αλλάξουν ποτέ.
Ο φόβος της αλλαγής τούς είχε κάνει να υποκρίνονται στους άλλους (αλλά και στους εαυτούς τους!) ότι ήταν απολύτως ευχαριστημένοι με τη ζωή τους, όπως ακριβώς ήταν. Τώρα όμως μου έλεγαν πως ήθελαν να γελάσουν και πάλι με την ψυχή τους, να σαχλαμαρίσουν ξανά...

ΥΓ. Όταν είσαι στο νεκροκρέβατό σου, το τελευταίο πράγμα που σε απασχολεί είναι το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα.
Πόσο τέλειο θα 'ταν αν μπορούσες να ελευθερωθείς απ' όλα αυτά, να αφεθείς και να χαμογελάσεις αβίαστα ξανά - πολύ πριν από το θάνατό σου..."

blink

Ειχα αργησει για το ραντεβου μου κι ο ψιλικατζης ως συνηθως δεν ειχε εισιτηρια να μου δωσει για το λεωφορειο οποτε πηρα το πρωτο ταξι που περασε.
Ο ταξιτζης ακουγε Καζατζιδη & σκεφτηκα επεφτε πολυ βαρυς για Σαββατο απογευμα ο λαικος βαρδος, αλλα ευτυχως αλλαξε το σταθμο για να βαλει εντεχνο ελληνικο τραγουδι. Φτανοντας στην περιοχη Καραβελ, ειχε αρκετη κινηση για την ωρα λογω τροχονομου & μου λεει ο ταξιτζης: "Ακομα εδω ειναι αυτοι & συνεδριαζουν?", "ποιοι?", του λεω εγω. "Εχει συνελευση το ΠΑΣΟΚ στο "Καραβελ". Τον ειδα στην τηλεοραση το Γιωργο και με αυτα που ελεγε δεν ξερει τι του γινεται. Λεει ασχετα πραγματα, που ζει?" "Ε, ρε..."αναστεναξε ο ταξιτζης, κι εγω απο μεσα μου παρακαλουσα να μη συνεχισει την κουβεντα γιατι δεν ειχα διαθεση κι ευτυχως σταματησε. Με αφησε στον προορισμο μου & τι καλα, εκοψε αποδειξη & και μου την εδωσε στο χερι! Παγκοσμια πρωτη για μενα! Κι αλλους εχω δει να κοβουν αποδειξεις αλλα να θελουν να στις δωσουν στο χερι πρωτη φορα. Να' ναι καλα ο ανθρωπος.
Βγαινοντας απο το ταξι ειχε ενα ανεπαισθητο ψιλοβροχο, πολυ κρυο, τυλιχτηκα καλυτερα με το παλτο μου & προχωρησα προς τη Βουκουρεστιου. Ειχε κοσμο εξω απο το Παλας, Γαλανη & Αλεξιου σε μπλε βελουδο για 15 παραστασεις...Δεν ειναι κακο.
Συναντησα τη φιλη μου στο καφε, τα ειπαμε, αναλυσαμε ξανα τα ηδη αναλυμενα & ειπαμε να δωσουμε συνεχεια στη βραδια. Αφου μπηκαμε & βγηκαμε σε ολα σχεδον τα μπαρακια της πλατειας Καρυτση, αναζητωντας την καλυτερη μουσικη & βασικα χωρο για να σταθουμε, καταληξαμε στο Blink. Ηρθαν & δυο φιλες στη συνεχεια, & γιναμε 4.
Τι ρετρο βραδια ηταν αυτη! Ο dj ειχε κολλησει στη δεκαετια του '90, βαζοντας οτι ειχε και δεν ειχε απο τη βρετανικη σκηνη της εποχης κι ενιωσα οτι εκανα βουτια στο παρελθον, τοτε που ημουν φοιτητρια & με τα αρβυλομποτακια που ειχα & πολυ πιο γεματο φρυδι πηγαιναμε στο Χοροστασιο κατ'εξοχην, κι ακουγαμε αυτη τη μελαγχολικη μουσικη.. Η διαφορα του τοτε απο το σημερα ηταν οτι πολλοι θαμωνες τωρα παιζουν με τα touch screen κινητα τους, φωτιζοντας τις μουρες τους στο ημιφως απο τις οθονες των κινητων τους, κουνωντας το κεφαλι τους μηχανικα στους ηχους της μουσικης αυτης, κατι που δε γινοταν τοτε. Στα + της βραδιας ηταν η ψηλη γκαρσονα με το αφανα, κοκκινο, σγουρο μαλλι & το πανεμορφο προσωπο.
Οι φιλες μου το διασκεδαζαν πιο πολυ, θυμηθηκαν τα νιατα τους, εγω βαριομουν. Κι ο dj τοτε βαζει το lust for life απο Iggy Pop & αρχισα να χορευω στο σπιντ ρυθμο του, διψωντας κι εγω για λιγη περισσοτερη ζωντανια στην κατα τ'αλλα συνηθισμενη βραδια, μεχρι που με γειωνει αφανταστα με την επομενη μουσικη επιλογη του, Park life απο Blur!!! Αν ειναι δυνατον! Και σταματησα να προσπαθω να κανω κεφι. Αποχαιρετησαμε το μαγαζι & τη βραδια με Happy Mondays & το Step on. Αραγε ποσα ναρκωτικα να' χαν παρει για να φτιαξουν αυτο το τριπατο, ακομα και σημερα πολυ φρεσκο τραγουδι...