Das experiment of Greece

Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ισως προκαλεί έκπληξη που. αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας.

Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποιημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! "

Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.

Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά τωνον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Αξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.

Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.

Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.

Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Προανήγγηλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.

Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.

Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.

*Μαρκ Μαζάουερ, ιστορικος στο πανεπιστημιο της Κολουμπια

Διαβαζοντας το αρθρο αυτο που μου εστειλαν με μειλ αυτου του καθηγητη ιστοριας ο οποιος εγραψε ολα αυτα αναφορικα με την ψηφιση του μνημονιου το περσινο καλοκαιρι, αυτο που βγαινει απο ολο το κειμενο ειναι οτι η Ελλαδα λειτουργει ως πειραμα για οποιες μεταρρυθμισεις ειναι να γινουν στην Ευρωπη και παγκοσμιως. Οποιος ειναι γνωστης ιστοριας σε βαθος θα διαπιστωσει οτι αυτο που μας συμβαινει δεν ειναι εκπληξη αλλα ηταν κατι αναμενομενο, αλλα εδω και πολυ λιγο καιρο καταλαβαμε οτι ζουσαμε σε μια φουσκα. Οι ολυμπιακοι αγωνες του 2004, η δημιουργικη λογιστικη του Σημιτη, η μεγαλη «αλλαγη" που δεν ηρθε ποτε.,, Προσφατα ειδα μια βιντεοταινια της δεκαετιας του '80 με τον Ψαλτη που μολις ειχε παρει το πτυχιο του αλλα μπηκε στην ανεργια και η μανα του τον παροτρυνε να παντρευτει και να κανει οικογενεια και μαλιστα να 'χει 3 παιδια για να παρει μορια στο δημοσιο και με επιασε μια απογοητευση αφου ειμαστε ακομα πιο πισω απο την κατασταση εκεινη...

Αυτο που ειδαμε ηταν οτι  χρησιμοποιηθηκε με υποχθονιο τροπο η ιδεολογια του καθε πολιτη ως μεσο για να εξασφαλισει καποιος μια θεση στο δημοσιο αν γνωριζει τον ταδε υπουργο η θα του παρεχει την δεινα εξυπηρετηση. Μια ανελεητη κοντρα "αριστερας και δεξιας" τοσα χρονια που η μονη τους διαφορα ειναι ποιος θα φαει με μεγαλυτερα κουταλια...αφου στην ουσια δεν υπαρχει καμια διαφορα μεταξυ τους απλα επαιζαν με την αφελεια μας στο ονομα μιας "ιδεολογιας" παρεχοντας με ανταλλαγμα καποια θεση. Μα για ποια ιδεολογια μιλαμε? Οι πιο πολλοι "αγανακτισμενοι" αγανακτησαν γιατι τωρα εχασαν την ευκαιρια να εξασφαλιστουν κι οχι για καποια ιδεολογια.

Κι ερχεται ενας νεος πολιτικος απο ενα "αριστεριζον" κομμα  και  μιλαει για  την επαναδιαπραγματευση του χρεους της Ελλαδας με τους δανειστες ... 
Καπου ειχα διαβασει:ι ο Καραμανλης μας εβαλε στην ΕΕ, ο Σημιτης στο Ευρω, ο Γιωργακης στο ΔΝΤ και μηπως ο Τσιπρας -αν γινει πρωθυπουργος- θα σημανει την εξοδο μας απο το ΔΝΤ με ο,τι συνεπαγεται?

Κι αναρωτιεμαι η ψηφος μου ποσο κατευθυνομενη ειναι? Ποσο ειμαι κι εγω κομματι του πειραματος? Γιατι ειμαι δεν υπαρχει αμφιβολια...Μπορει να με πει καποιος ετσι οτι μοιρολατρω, ομως οι Ελληνες, ολοι μας εχουμε λιγο-πολυ τη νοοτροπια του "οχ, βρε αδερφε", "εχει κι ωραιο καιρο σημερα για φραπε στην καφετερια" και το αφηνουμε, δεν αντιδρουμε παρα μονο αν δουμε οτι απειλειται το συμφερον μας αμεσα αδιαφοροντας για το συνολο.  
Δεν ειναι στη φυση μου η απαισιοδοξια, και δεν εχω διαμορφωμενη πολιτικη αποψη, πιστευω οτι ολα στη ζωη κανουν κυκλο και τωρα ειμαστε στην καθοδο και θα βγουμε απο αυτο. Απλα η χωρα μας και ο τροπος που θα λειτουργει δεν θα θυμιζει με τιποτα αυτο που ξερουμε ως τωρα κι αυτο μας φοβιζει. Θελει τσαγανο, κοτσια, ξεβολεμα οπως θελεις πεστο. Μονο ετσι κατι μπορει να γινει προς το καλυτερο


-Τα οποια σχολια θα ειναι διαφωτιστικα-