Παει καιρος που εχω να γραψω κατι στο αγαπημενο μου μπλογκ.. Οταν ημασταν μικροι λεγαμε στο αγαπημενο μας ημερολογιο, τωρα στην εποχη του ιντερνετ λεμε ιστολογιο. Αλλαζουν οι εποχες σιγουρα, αλλα η αναγκη να εκφραστεις ειναι κατι που παραμενει, ενα αξιωμα θα λεγαμε.
Ο λογος που δεν ειχα να γραψω κατι η εστω να κανω copy paste απο αλλα μπλογκς ειναι γιατι παρατηρω μια επαναληψη στα πραγματα κι οχι για προσφατες καταστασεις, αλλα συνηθειες πιο βαθιες, τα λεγομενα προγραμματα που λεμε.
Ειναι πολυ κολακευτικο για μενα πχ το οτι μπορω να φορεσω ενα φορεματακι που ειχα παρει ως φοιτητρια και να δειχνει μια χαρα επανω μου (δεν εχω δηλ, αλλαξει πολυ ως προς τις διαστασεις μου, και φυσικα το φορεμα ειναι old time classic) αλλα το προσωπο που το φορα ειναι πανω-κατω στην ιδια θεση με τοτε που ηταν φοιτητρια. Τι εννοω: ειναι σε αναζητηση εργασιας οπως και τοτε, μονο που τοτε ηταν πιο αισιοδοξη για το τι θα βρεθει κατι, πτυχιουχος γαρ, ενω τωρα αυτο αφενος δε λεει κατι, αφετερου και η 11τη προυπηρεσια δε μετρα ιδιαιτερα..
Αλλο παραδειγμα ειναι οτι εχω τη δυνατοτητα να βγαινω το ιδιο συχνα σε σχεση με οταν ημουν φοιτητρια, αλλα αυτο σημαινει δυο τινα: το οτι εχω αφθονο χρονο καθοτι ειμαι ανευ εργασιας, και οτι δεν εχω δημιουργησει αλλες υποχρεωσεις, βλεπε σκυλια, παιδια, συζυγος κοκ (το δευτερο σκελος δεν εχω αποφανθει αν με πειραζει ιδιαιτερα η λιγο) που υποτιθεται μετα τα 30αντα δημιουργεις. Βεβαια, τωρα η διαθεση ειναι πεσμενη για να βγαινεις εξω γιατι δεν πεφτει το χαρτζιλικι των γονιων και του παππου, κατι που γινοταν στα 20, και ειναι πιο ακριβα να βγεις εξω σε σχεση με τα 90ies, και το κυριοτερο δεν εχεις την ελαφροτητα και την ανεμελεια του 20αρη.
Αλλα και σε πιο προσωπικο επιπεδο αν το παμε, ενω υποτιθεται εχεις καποια χρονια στην πλατη σου συνεπως εισαι πιο ωριμος, κι ομως πολυ ευκολα ξεχνιεσαι και μπαινεις στο ρολο που εχεις εσυ προγραμματισει τον εαυτο σου και φερεσαι το ιδιο παιδιαστικα ως κορη, ως αδερφη, ως φιλη η ως συντροφος, οπως τοτε.
Το γεγονος οτι ειμαι σε περισσοτερη εγρηγορση σε σχεση με τοτε με ανακουφιζει. Ενα τραγουδι του Otis Reding " a change is gonna come" μου αρεσε πολυ οταν ημουν πιο μικρη και επειδη ειναι gospel, -μοιαζει σαν προσευχη δηλαδη-, το τραγουδουσα και ευχομουν να αλλαξουν τα πραγματα. Τοτε περιμενα αλλαγες στους γυρω μου, τωρα θελω σε μενα, μεσα μου να αλλαξω. Υπαρχει αυτη η αισθηση οτι οδευω προς αυτη την αλλαγη. Χρειαζεται να φυγει ο φοβος και να ερθει η αυτοπεποιθηση, κυριως να νιωσω οτι μπορω να εστιασω καπου ωστε να μην διαφυγω στην πρωτη δυσκολια.
Και κλεινω με μια φραση που ειπε μια φιλη μου, "ευτυχως που υπαρχει η βαρεμαρα, αλλιως δε θα αλλαζαμε ποτε"
Ο λογος που δεν ειχα να γραψω κατι η εστω να κανω copy paste απο αλλα μπλογκς ειναι γιατι παρατηρω μια επαναληψη στα πραγματα κι οχι για προσφατες καταστασεις, αλλα συνηθειες πιο βαθιες, τα λεγομενα προγραμματα που λεμε.
Ειναι πολυ κολακευτικο για μενα πχ το οτι μπορω να φορεσω ενα φορεματακι που ειχα παρει ως φοιτητρια και να δειχνει μια χαρα επανω μου (δεν εχω δηλ, αλλαξει πολυ ως προς τις διαστασεις μου, και φυσικα το φορεμα ειναι old time classic) αλλα το προσωπο που το φορα ειναι πανω-κατω στην ιδια θεση με τοτε που ηταν φοιτητρια. Τι εννοω: ειναι σε αναζητηση εργασιας οπως και τοτε, μονο που τοτε ηταν πιο αισιοδοξη για το τι θα βρεθει κατι, πτυχιουχος γαρ, ενω τωρα αυτο αφενος δε λεει κατι, αφετερου και η 11τη προυπηρεσια δε μετρα ιδιαιτερα..
Αλλο παραδειγμα ειναι οτι εχω τη δυνατοτητα να βγαινω το ιδιο συχνα σε σχεση με οταν ημουν φοιτητρια, αλλα αυτο σημαινει δυο τινα: το οτι εχω αφθονο χρονο καθοτι ειμαι ανευ εργασιας, και οτι δεν εχω δημιουργησει αλλες υποχρεωσεις, βλεπε σκυλια, παιδια, συζυγος κοκ (το δευτερο σκελος δεν εχω αποφανθει αν με πειραζει ιδιαιτερα η λιγο) που υποτιθεται μετα τα 30αντα δημιουργεις. Βεβαια, τωρα η διαθεση ειναι πεσμενη για να βγαινεις εξω γιατι δεν πεφτει το χαρτζιλικι των γονιων και του παππου, κατι που γινοταν στα 20, και ειναι πιο ακριβα να βγεις εξω σε σχεση με τα 90ies, και το κυριοτερο δεν εχεις την ελαφροτητα και την ανεμελεια του 20αρη.
Αλλα και σε πιο προσωπικο επιπεδο αν το παμε, ενω υποτιθεται εχεις καποια χρονια στην πλατη σου συνεπως εισαι πιο ωριμος, κι ομως πολυ ευκολα ξεχνιεσαι και μπαινεις στο ρολο που εχεις εσυ προγραμματισει τον εαυτο σου και φερεσαι το ιδιο παιδιαστικα ως κορη, ως αδερφη, ως φιλη η ως συντροφος, οπως τοτε.
Το γεγονος οτι ειμαι σε περισσοτερη εγρηγορση σε σχεση με τοτε με ανακουφιζει. Ενα τραγουδι του Otis Reding " a change is gonna come" μου αρεσε πολυ οταν ημουν πιο μικρη και επειδη ειναι gospel, -μοιαζει σαν προσευχη δηλαδη-, το τραγουδουσα και ευχομουν να αλλαξουν τα πραγματα. Τοτε περιμενα αλλαγες στους γυρω μου, τωρα θελω σε μενα, μεσα μου να αλλαξω. Υπαρχει αυτη η αισθηση οτι οδευω προς αυτη την αλλαγη. Χρειαζεται να φυγει ο φοβος και να ερθει η αυτοπεποιθηση, κυριως να νιωσω οτι μπορω να εστιασω καπου ωστε να μην διαφυγω στην πρωτη δυσκολια.
Και κλεινω με μια φραση που ειπε μια φιλη μου, "ευτυχως που υπαρχει η βαρεμαρα, αλλιως δε θα αλλαζαμε ποτε"
