Τι ομορφο που ειναι να σε ξυπνουν τα τιτιβισματα των πουλιων το πρωι και το θροισμα που κανουν οι πευκοβελονες...Το δωματιο μου βλεπει στον ακαλυπτο οπου υπαρχει ενα πολυ ψηλο πευκο και ειναι τοπος συναθροισης των πουλιων της γειτονιας.
Ξεκινησα τη μερα μου με μια πρωινη βολτα με το ποδηλατο μεχρι το κεντρο γιογκα που πηγαινω. Ειχε μια ψυχρουλα ο αερας καθως κατηφοριζα προς το Παγκρατι αλλα πλησιαζοντας προς το κεντρο ηταν φανερο οτι δε χρειαζοταν το μπουφαν. Η ανοιξη εχει μπει για τα καλα πια. Αφου καναμε ενα πολυ ομορφο μαθημα με το δασκαλο, βγηκα απο το μαθημα αναζοωγονημενη, ετοιμη να συνεχισω τη βολτα μου. Εφτασα στο Θησειο οπου εκανα μια σταση σε ενα καφε. Απολαυσα το χυμο μου κατω απο τον ζεστο πρωινο ηλιο. Επρεπε ομως να παω στην τραπεζα για κατι δουλειες που ειχα και επρεπε να βιαστω.
Μπαινοντας μεσα στην τραπεζα, πηρα το χαρτακι της προτεταιροτητας και περιμενα. Ειχε μια απιστευτη ουρα λογω του οτι ηταν 2 του μηνα και ειχαν μαζευτει οι συνταξιουχοι. Μαλιστα μια, φτανοντας στο ταμειο ανεμιζε στον αερα το χαρτακι και το ακουμπαει με δυναμη στο γκισε λες και ειχε τεθει θεμα αμφισβητησης της σειρας της...Ενας αλλος κυριος φωναζε στην ταμια, "χτυπα γρηγορα τα νουμερα, εχουν φυγει οι περισσοτεροι, αντε να παρουμε σειρα...". Βαθια αναπνοη εγω.
Στο μεταξυ ειχε δημιουργηθει μια ουρα στην εισοδο της τραπεζας κυριως απο ηλικιωμενους ανθρωπους οι οποιοι δεν μπορουσαν να καταλαβουν τις οδηγιες που τους εδινε η φωνη απο το μηχανημα ελεγχου που βρισκεται στην πορτα και να φωναζουν τους υπαλληλους να τους ανοιξουν..
Στο γκισε της ρεσεψιον ηταν μια κυρια μαζι με την κορη της κι ηθελε να ανοιξει ενα κοινο λογιαριασμο στην τραπεζα και ελεγε σε μενα που περιμενα ορθια μπροστα στο γκισε, και σε μια γιαγια οτι προηγειται κι οτι καθοταν σε ενα αλλο σημειο γι αυτο δεν την ειχαμε δει. Η ρεσεψιονιστ της ειπε, " περιμενετε, ειμαστε ολοι κουρασμενοι", "κυρια μου εσεις καθεστε", της απαντα, "ειμαστε κουρασμενοι ψυχικα, εχω πολυ δουλεια και τρεχω συνεχεια" της ειπε, "αμ, εμεις τι κανουμε δεν ειμαστε κουρασμενοι ψυχικα?" λεει η κυρια αυτη. Ε, τοτε πεταγομαι κι εγω και λεω "συγγνωμη ηρθαμε εδω για να κανουμε διαγωνισμο ποιος εχει κουραστει περισσοτερο? αν ειναι δυνατον!"
Καποια στιγμη τελειωσα κι εγω απο εκει απηυδησμενη με την γκρινια του Ελληνα που πλεον εχει φτασει στο αποκορυφωμα. Πραγματικα δε χρειαζεται να επιβαρυνουμε την κατασταση διοχετευοντας τοση αρνητικοτητα. Η ψυχικη ευφορια που σου δημιουργουν οι ορθοπεταλιες ειναι ο,τι χρειαζεται για να αντιμετωπισεις συναλλαγες με το δημοσιο η τραπεζες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου