Μερα εκλογων

Xτες το πρωι ενιωσα πολυ χαρα που ξυπνησα στη Ν. Μακρη. Ειχε μια εκτυφλωτικη λιακαδα, εκανε ζεστη, η θαλασσα ηταν πραγματικα λαδι,(ποτε δεν ειναι ετσι το καλοκαιρι), μπηκα στον πειρασμο να κανω μια βουτια αλλα αυτη η ευλογημενη κι αλλοτε αναθεματισμενη συνεση που με χαρακτηριζει ενιοτε, με συμβουλεψε να μην δοκιμασω να βουτηξω γιατι εχω να κανω μπανιο 2 μηνες και που ξερεις μπορει να κρυολογησω και δεν θελω κατι τετοια τωρα.
Ανεπνευσα το θαλασσινο αερακι, ξεκουρασα τα ματια μου ατενιζοντας το μπλε της θαλασσας και κινησα να επιστρεψω στο "κλεινον αστυ". Ειχα βαλει ενα αγαπημενο "road" cd το "communique" των Dire Straits και η "Γκολφω" μου (το γκολφακι δηλαδη)απογειωθηκε. "Πως και δεν εχει κινηση ο δρομος;",σκεφτηκα. Θυμηθηκα ομως οτι ηταν μερα δημοτικων & νομαρχειακων εκλογων χτες, και πραγματικα επιανες τα 120 χλμ ανετα στη Μαραθωνος. Ηταν κι αυτο το cd βλεπεις που σε παρεσερνε...Λεμε τωρα!...




Γυρνωντας σπιτι ειχα κατι δουλειες και ετρεξα λιγο. Καποια στιγμη το απογευματακι που πεταχτηκα στη γειτονια για μια δουλεια βλεπω το γυμνασιο που ειναι διπλα μου φωτισμενο, αυτοκινητα υπηρχαν στο προαυλιο και ενα σωρο πεταμενα φυλλαδια παντου. "Α, σκεφτηκα, σωστα, μερα εκλογων ειναι σημερα". Και αναρωτιεμαι οταν βλεπεις αυτο το χαλι δυο βηματα εξω απο το σπιτι σου, με τοσα σκουπιδια-φυλλαδια παντου που παντα ως δια μαγειας βρισκουν λεφτα γι αυτα, κι οταν, απ'ότι πηρε το αυτι μου σημερα στο ραδιοφωνο, ξοδευτηκαν γυρω στα 2 εκατομμυρια ευρω για καλπες και παραβαν γιατι απο τις περσινες κοινοβουλευτικες εκλογες παρουσιαστηκε ελλειψη...λες, με τη καρδια να ψηφισω και ποιον; οπως καταλαβατε ανηκω στην πλειοψηφια της αποχης του 54%. Δε νιωθω περηφανη γι' αυτο, αν σκεφτεις οτι υποτιθεται μεγαλωσα σε ενα "δημοκρατικο" πολιτευμα και στερω στον εαυτο μου το δικαιωμα της ψηφου που μου ανηκει απο 18 χρονων.
Για ποια δημοκρατια ομως μιλαμε οταν κυβερνουν εδω και δεκατιες δυο οικογενειες?
Κι εχουμε επαναληψη της ηλιθιοτητας αυτης και αυτην την Κυριακη...Να δω ποτε θα καθαρισουν τους δρομους που η ασφαλτος δεν φαινεται απο τα χαρτια...

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ

Στα 30 της, είχε όλα όσα θα έκαναν µία γυναίκα ευτυχισµένη: πετυχηµένη καριέρα και ευτυχισµένο γάµο.
Ή τουλάχιστον έτσι πίστευε.
Η Λιζ Γκίλµπερτ ένιωθε µπερδεµένη, δεν γνώριζε αν αυτό που έχει είναι αυτό που θέλει. Και γι’ αυτό αρχίζει ένα ταξίδι στον κόσµο, αναζητώντας την απόλαυση, την πίστη και τον έρωτα. Στην κινηµατογραφική µεταφορά της αυτοβιογραφίας της Γκίλµπερτ «Εat Ρray Love», η πρωταγωνίστρια Τζούλια Ρόµπερτς δείχνει πώς µπορεί κανείς να κάνει µία νέα αρχή µετά την ηλικία των 30.
Στα τριάντα πέντε της χτύπησε... καµπανάκι για την Αλκηστη Σπηλιώτη. Ηταν το 2006, όταν αποφάσισε πως πρέπει να κάνει απαραίτητα ένα νέο ξεκίνηµα στη ζωή της. Και τελικά αυτό ήταν... διπλό. Για περίπου 15 χρόνια εργάστηκε ως γραφίστρια στον χώρο των δισκογραφικών εταιρειών, σχεδιάζοντας τα εξώφυλλα των δίσκων, τις αφίσες και γενικά τα πρότζεκτ που έκανε η εκάστοτε εταιρεία.
«Ανήκοντας στην κατηγορία των workaholics, εργαζόµουν πολλές ώρες την ηµέρα. Υπήρχαν φορές που η δουλειά ήταν τόση, που κοιµόµουν µόλις τρεις ώρες την ηµέρα. Δεν είχα Σαββατοκύριακα, αργίες ή γιορτές. Εφευγα για διακοπές και µέχρι το τελευταίο λεπτό πριν ανέβω στο πλοίο χτυπούσε το κινητό για δουλειά», λέει στα «ΝΕΑ» η 39χρονη.
Χωρίς χαρά. Λίγο η πίεση από τη δουλειά, λίγο το γεγονός ότι είχε περάσει τα 30, η Αλκηστη γρήγορα συνειδητοποίησε πως αν και είχε κατακτήσει τις «µικρές, επαγγελµατικές κορυφές», η µαγεία και η χαρά είχαν χαθεί. «Και ξαφνικά βρίσκοµαι για διακοπές στη Νίσυρο: µικρό νησί, ανοιχτό όµως στο να δεχτεί νέους ανθρώπους.
Ξεκίνησα, στην αρχή, να πηγαίνω τριήµερα και τετραήµερα στο νησί, παρ’ όλο που το ταξίδι ήταν 13 ώρες. Ολο αυτό κράτησε ενάµιση χρόνο, µέχρι που αποφάσισα να ενοικιάσω σπίτι εκεί. Δεν ήξερα τι θα κάνω οικονοµικά κι επαγγελµατικά. Αλλωστε, άφηνα πίσω µου µία καλή δουλειά και τη ζωή µου – µόλις είχα αγοράσει µε δάνειο ένα σπίτι», λέει. Ανοιξε µπαράκι. Μέσω Ιντερνετ κράτησε κάποιες από τις δουλειές που είχε στην Αθήνα, ωστόσο το κύριο εισόδηµά της προέρχεται από το µπαράκι µε ροκ µουσική που άνοιξε στο νησί. «Αλλαξα πόλη, άλλαξα επάγγελµα, αλλά πάνω απ’ όλα άλλαξα τρόπο ζωής», προσθέτει η Αλκηστη.

Ανατροπές. Η «αλλαγή» είναι λέξη-κλειδί για αρκετές γυναίκες που περνούν το ηλικιακό φράγµα των 35 και κυρίως των 40 ετών. Οπως επισηµαίνει η οικογενειακή σύµβουλος Δήµητρα Θεοφίλη, πολλές Ελληνίδες αποφασίζουν να αλλάξουν καριέρα και τρόπο ζωής στο διάστηµα αυτό. «Κι αυτό είναι λογικό και συνηθισµένο για µια γυναίκα που αναζητά τον εαυτό της ή είναι µπερδεµένη για το πώς ζει τη ζωή της. Είναι µια περίοδος απολογισµού, αξιολόγησης αλλά και επαναδιαπραγµάτευσης. Και δεν είναι καθόλου σπάνιο µια γυναίκα σε αυτή τη φάση της ζωής της είτε να ζητά διαζύγιο είτε να αλλάζει καριέρα είτε απλώς να βρίσκει νέα ενδιαφέροντα. Για πολλές γυναίκες αυτό µπορεί να σηµαίνει ότι απλώς στέκονται στα πόδια τους και βάζουν σε τάξη τη ζωή τους. Για άλλες όµως σηµαίνει πως έρχονται στην επιφάνεια τα συµπτώµατα της χρόνιας αυτοκαταπίεσης και των προβληµάτων», τονίζει και υπογραµµίζει πως η γυναίκα σε αυτές τις ηλικίες αναρωτιέται αν διάλεξε τον σωστό σύζυγο, αν είναι καλή µητέρα, αλλά κυρίως τι στερήθηκε για να κερδίσει όλα αυτά.
Καλύτερη ψυχολογία. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που στην ηλικία των 40 αφοσιώνονται στην καριέρα τους ή αντίθετα αλλάζουν τελείως επάγγελµα. «Οι αλλαγές στον τρόπο ζωής µιας γυναίκας µετά τα 35 ή 40, όταν γίνονται συνειδητά και µε θέληση, δεν µπορούν παρά να έχουν καλά αποτελέσµατα και να ευνοούν την καλή ψυχική υγεία», λέει η κ. Θεοφίλη.

Εντεκα χρόνια θα συµπληρώσει τον ερχόµενο Μάρτιο στην Πάρο. Για την Αριέττα Λυκουρέσση, η απόφαση να αλλάξει ζωή ήρθε στην ηλικία των 32 ετών. Σήµερα µιλάει στα «ΝΕΑ» για µία αλλαγή που ήταν απαραίτητη στη ζωή της.
«Ζούσα στην Αθήνα και είχα µία εξαιρετικά καλή επαγγελµατική πορεία ως υπεύθυνη σε εταιρεία ενδυµάτων. Ξυπνούσα 6 το πρωί και γύριζα στο σπίτι το βράδυ. Το µόνο που έκανα για µένα ήταν να πηγαίνω γυµναστήριο. Ολη αυτή η ρουτίνα κράτησε χρόνια, ώσπου συνειδητοποίησα πως δεν είχα ποιότητα στη ζωή µου, δεν ήµουν χαρούµενη µε την καθηµερινότητά µου». Τότε, έτσι ξαφνικά, αποφάσισε να παραιτηθεί και να φύγει για την Πάρο. «Αρχικά ήταν δύσκολα. Εστειλα δεκάδες βιογραφικά ενώ δούλεψα ως πωλήτρια, καθάρισα σπίτια, εργάστηκα σε εστιατόρια και ξενοδοχεία», λέει.
Σε αυτή τη φάση αναζήτησης έφτασε µέχρι την Κόστα Ρίκα. «Ηθελα να δοκιµάσω να µείνω εκεί. Εψαξα για δουλειά αλλά η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη». Επέστρεψε στην Πάρο και τα τελευταία χρόνια εργάζεται σε κατάστηµα ενδυµάτων έχοντας ταυτόχρονα αναθεωρήσει πολλά πράγµατα. «Ενα από αυτά, ότι µπορώ να ταξιδεύω µόνη. Γύρισα πέρυσι τη Μεγάλη Βρετανία και τον Νοέµβριο φεύγω για Ισπανία».
ΓΙΟΥΛΗ ΜΑΛΑΙΝΟΥ
Δεν το σκέφτηκε και πολύ η 44χρονη δηµοτική υπάλληλος Γιούλη Μαλαίνου να αναζητήσει αλλού διεξόδους όταν αντιλήφθηκε ότι η δουλειά της δεν της προσέφερε ψυχικά όσα επιθυµούσε. Ηδη από τα 30 της είχε αναθεωρήσει τον τρόπο ζωής της, φεύγοντας από την Αθήνα για το χωριό της, στο Καρπενήσι, έπειτα από σπουδές στα λογιστικά, δύο µεταπτυχιακά στις κοινωνικές επιστήµες και αµέτρητες επαγγελµατικές εναλλαγές!
«Επαγγελµατικά η συγκυρία του Καποδίστρια µε οδήγησε πίσω, στην αρχή σε θέση οικονοµολόγου στον τοπικό δήµο. Ωστόσο, αν και ζούσα σ' έναν εξαιρετικά όµορφο τόπο κι είχα λύσει τις θεµελιώδεις ανάγκες διαβίωσής µου, η δουλειά µου δεν ήταν δηµιουργική. Το όνειρο κάθε Ελληνα, το Δηµόσιο, εµένα µ' έφερε αντιµέτωπη µε τα δικά µου θέλω». Ετσι άρχισε να ταξιδεύει διαρκώς, σε διαφορετικές γωνιές του κόσµου. «Τα ταξίδια που έκανα τα τελευταία χρόνια, στην έρηµο της Σαχάρας, στην πάµφτωχη Υεµένη, στα τροπικά δάση του Αµαζονίου, στο Βιετνάµ, στην Ιορδανία, στην Κίνα και όσα ακόµα θα κάνω, είναι περισσότερο αναζητήσεις µου παρά αποδράσεις. Θέλω να ακουµπώ άλλα φυτά και ζώα, να κολυµπώ σε διαφορετικά νερά, να κουβεντιάζω µε ξένους ανθρώπους. Για µένα η αναζήτηση και οι αλλαγές στο µυαλό µου δε σταµατούν πουθενά, όπως δεν σταµατά άλλωστε και η ζωή», σηµειώνει.
ΕΛΕΝΗ ΔΡΙΤΣΟΥΛΑ
Το 2003 ήταν µία καθοριστική χρονιά για την Ελένη Δρίτσουλα. Το σχολείο ήταν η µεγάλη αγάπη της. Το σταµάτησε, όµως, µικρή λόγω ασθένειας. «Οταν πήγαινα στην πρώτη τάξη του λυκείου, αρρώστησα κι αναγκάστηκα να µείνω αρκετό καιρό µακριά από το σχολείο. Οταν πια ήµουν καλά, είχα χάσει τη χρονιά και θα έπρεπε να επαναλάβω την τάξη. Θεώρησα όµως, ότι ήµουν πια µεγάλη», λέει στα «ΝΕΑ». Δύο χρόνια αργότερα ήρθε ο γάµος και τα τρία παιδιά της, «κι αφοσιώθηκα στα νέα µου καθήκοντα. Πάντα, όµως, το σχολείο ήταν το µεγάλο µου απωθηµένο». Ετσι στα 48 της παίρνει τη µεγάλη απόφαση: επιστροφή στα θρανία. Υστερα από παρακολούθηση µαθηµάτων για 4 χρόνια σε νυχτερινό σχολείο, τολµάει να δώσει Πανελλαδικές και περνάει πρώτη στο Τµήµα Βιβλιοθηκονοµίας και Συστηµάτων Πληροφόρησης στο ΤΕΙ Αθηνών! Φέτος στο 5ο εξάµηνο σπουδών, συνεχίζει να κάνει πράγµατα για τον εαυτό της, «δραστηριότητες που µε γεµίζουν»: γυµναστήριο, παραδοσιακοί χοροί και ζωγραφική είναι µερικές µόνο από τις ασχολίες της Ελένης Δρίτσουλα.

Τα παραπανω ειναι απο αρθρο που δημοσιευτηκε στα "Νεα" τον προηγουμενο μηνα και σας το παρεθεσα ατοφιο.
Το βρηκα πολυ ελπιδοφορο οταν καποιες γυναικες τολμουν την αλλαγη μετα τα 30, που ειναι μια πολυ σημαντικη περιοδος στη ζωη μιας γυναικας (αλλα κι ενος ανδρα) για να δει καλυτερα τον ευατο της, τα θελω της και να επαναπροσδιορισει τους στοχους τους η να βρει νεους δρομους να χαραξει την πορεια της. Θελει πολυ θεληση, καλη εστιαση, τολμη και γιατι οχι και διαλογισμο οπως ειδαμε και στην ταινια "Eat, pray & love" η οποια κατω απο την λαμψη του Χολυγουντ ειχε πολυ ωραια μηνυματα..