www.funnyface.gr

Το funnyface εκλεισε τον κυκλο του ως μπλογκ κι εγινε ιστοσελιδα
Για οσους θελουν να το ακολουθουν μπειτε στο http://funnyface.gr/
Καλη συνεχεια

Νατ

Where have all the good men gone

Ημουν σε ενα κλαμπακι τις προαλλες οπου επαιζε παλιες επιτυχιες απο τα 80ies. Μαλιστα σε καθε τραγουδι επαιζε και το αντιστοιχο βιντεοκλιπ στις τηλεορασεις που ηταν κρεμασμενες στους τοιχους κατι που δε βοηθουσε στο να χορεψεις γιατι χαζευες τα βιντεο...

Κι εκει που ημουν "χαζεμενη" κι εγω, παιζει το τραγουδι της Μπονι Ταιλερ "I need a hero". Και λεω σε μια φιλη μου που ηταν διπλα μου "αχ, κατι τετοια τραγουδια και ταινιες εκεινης της εποχης μας πηραν τα μυαλα στις γυναικες και περιμεναμε τον "ηρωα" μας, τον "ιπποτη" για να μας προστατευσει και να μας υπερασπιστει.." Κι ετσι πολλες απο εμας γιναμε πολυ εκλεκτικες, ο ενας μας βρωμουσε, ο αλλος ξερω γω τι, παντα θα ειχε κατι που δεν θα πληρουσε τις προδιαγραφες κι ετσι πολλες γυναικες σημερα ειναι μονες τους. Καλα θα μου πεις φταιει το τραγουδι? μωρε το τραγουδι μια χαρα ειναι. Αλλα εχω την αισθηση οτι στη γυναικεια αντιληψη, υπαρχει στο πισω μερος του μυαλου μας η υπαρξη του "ηρωα"...

Δεν εχουμε ομως συνειδητοποιησει μεσα μας οτι η γυναίκα αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο δυναμική από τον άνδρα. Είναι πολύ πιο υπεύθυνη, πολύ πιο οργανωτική, συνεπώς, της έχουν φορτωθεί πολλοί ρόλοι. Υπάρχει μια έντονη αναπηρία, στην αντρική  συμπεριφορά. Ο άνδρας έχει χάσει τους ρόλους του, είναι πολύ μπερδεμένος. Είναι πολύ παιδί και η γυναίκα παίζει ρόλο και του άνδρα και της γυναίκας και του παιδιού. Οι γυναίκες ειναι όλες τρελαμένες, κοινώς. Δεν υπάρχει χαρά. Γυναίκες κάνουν παιδί χωρίς σύζυγο, γυναίκες φορτώνονται οικονομικά βάρη… Πλέον δεν ψάχνει η γυναίκα τον ήρωά της, ο άνδρας ψάχνει ήρωα στο πρόσωπο της γυναίκας.

 Θα θελαμε να είναι υπεύθυνος, να είναι λιγότερο μωρό, γιατί κάθε άνδρας κρύβεται πίσω από την παιδικότητά του. Ενώ η γυναίκα ωριμάζει συγχρόνως με την ηλικία της αυτό δε συμβαίνει και με τον άνδρα. Και στα 60 του ο άνδρας μπορεί να συμπεριφέρεται σαν 15, σε πολλούς τομείς. Εμεις παλι την εχουμε αυτή την βιολογική ωριμότητα. Ίσως γιατί εμείς οι γυναίκες βιώνουμε πιο έντονα τα συμπτώματα του χρόνου. Παρόλο που υπάρχουν όλες οι πλαστικές και όλες οι τεχνικές μέθοδοι, όλες μας εσωτερικά συνειδητοποιούμε το χρόνο.  Ο άνδρας δεν τον συνειδητοποιεί. Εχει να κάνει και με τον κύκλο της μητροτητας που σου επιτρέπει, μέχρι ένα όριο ηλικίας να τεκνοποιήσεις. Οι γυναίκες νοιάζονται πιο πολύ την λεπτομέρεια, το γυναικείο μυαλό γυρίζει σε «κύκλους», οι άντρες είναι σε  «ευθεία».Και ιδου η αποδειξη οτι το γυναικειο μυαλο γυριζει σε κυκλους: ξεκινησα να μιλαω για το τραγουδι της Ταιλερ και το πηγα στη διαφορετικοτητα ανδρα-γυναικας. 

 Ας χαλαρωσουμε λιγο οι γυναικες, ας ξεφυγουμε λιγο απο τα μικροαστικα προτυπα που εχουμε μεγαλωσει, μονο ετσι νομιζω τα πραγματα θα ερθουν στη φυσικοτητα τους, σε μια καποια ισορροπια.

"Where have all the good men gone And where are all the Gods? Where's the street-wise Hercules To fight the rising odds?
Isn't there a white knight upon a fiery steed? Late at night I toss and I turn And I dream of what I need...

I need a hero, I'm holding out for a hero 'Til the end of the night He's gotta be strong And he's gotta be fast And he's gotta be fresh from the fight..."

...και στη γωνια του δρομου,,,η εκπληξη

 Για αλλη μια φορα η Αθηνα σου αποδεικνυει οτι ειναι η πολη των αντιθεσεων. Καναμε τις προαλλες μια βολτα με τα ποδηλατα, κι εκει στη Μαρκου Μουσουρου στο Μετς ειπαμε να στριψουμε δεξια σε ενα στενακι..και ω, τι εκπληξη αυτο το πλακοστρωτο σοκακι, με τα χαμηλα σπιτια, κομματι της παλιας Αθηνας που καταφερε να μην αλλοιωθει-παραμορφωθει στο χρονο, απλα πανεμορφα!

Μαθήματα ζωής

Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, σε αυτή την πολύ ξεχωριστή του ομιλία στο TEDxAthens 2012, μας κάλεσε να δούμε την κρίση σαν μια ευκαιρία για να αλλάξουμε όλα αυτά που μας μπλοκάρουν και μας φέρνουν πίσω ως κοινωνία. Μόνο όταν δίνεις κάτι πίσω στην κοινωνία στην οποία ζεις και αναπτύσσεσαι μπορείς να νιώθεις ικανοποιημένος και ευτυχής. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε ο ένας με τον άλλο, ως ομάδα και όχι ως μονάδα. Να μαθαίνουμε να λειτουργούμε μέσα στο σύνολο, να ανεχόμαστε, να εκφραζόμαστε και να μοιραζόμαστε…

Μας μιλα για τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζουν οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας για τη συμπεριφορά μας ως ενήλικες και πρότεινε την καθιέρωση “Μαθημάτων Ζωής” στα σχολεία έτσι ώστε τα παιδιά από μικρή ηλικία να μπορέσουν να ανακαλύψουν την ασυνείδητη πλευρά του εαυτού τους και να αντιληφθούν τον κόσμο όπως θα έπρεπε να είναι.

Κβαντική θεωρία: μια διαφορετική προσέγγιση της "πραγματικότητας", όπως την ξέρουμε

Ειχα δει πριν μερικο καιρο ενα ντοκιμαντερ με τιτλο " τι στο μπιπ ξερουμε?" και ομολογω οτι δυσκολευτηκα παρα πολυ να το κατανοησω. Το θεμα του ντοκιμαντερ ηταν μια αποπειρα να εξηγησει την κβαντικη θεωρια στο πλατυ κοινο αλλα εχω την αισθηση οτι κι οι ιδιοι μπερδευτηκαν στην προσπαθεια τους να το εξηγησουν. Παρολα αυτα σου περναει το μηνυμα οτι ο κοσμος μας ειναι αποτελεσμα απεριοριστων πιθανοτητων και εχει να κανει ο τροπος που αντιλαμβανομαστε τα πραγματα με την παρατηρηση και η επιδραση της σε αυτα.
Παραθετω ενα αρθρο του Γιαννη Δογανη, το οποιο περιεχει καποιες βασικες αρχες της κβαντικης θεωριας και ειναι καπως διαφωτιστικο.


"1. Ύλη και ενέργεια εναλλάσσονται. Η ύλη μπορεί να γίνει ενέργεια και η ενέργεια μπορεί να γίνει ύλη σύμφωνα με την φόρμουλα του Αϊνστάιν Ε=mc2, όπως στην πυρηνική ενέργεια και στην ατομική βόμβα.
Το σώμα σας είναι η ίδια ενέργεια που έχει πάρει την μορφή του σώματος σας. Όλη η ύλη είναι και ενέργεια. Η δομή του κάθε ατόμου ή μορίου είναι, τελικά, ενέργεια.
2. Σωματίδια μπορούν να φαίνονται σαν ύλη ή / και σαν κύματα. Μπορεί κάτι να συμπεριφέρεται τώρα σαν σωματίδιο και μετά σαν κύμα απλωμένο μέσα στο χώρο. Όταν παρατηρούμε φωτόνια και ηλεκτρόνια αλλάζουν συμπεριφορά. Μια στιγμή είναι σαν ύλη και μετά από λίγο είναι σαν απλωμένα κύματα ενέργειας.

3. Ο παρατηρητής επιδρά στο παρατηρούμενο. Η αρχή του Χαϊζενμπεργκ είναι ότι δεν μπορούμε να ορίσουμε ταυτόχρονα τη θέση και την ταχύτητα ενός σωματιδίου. Μπορεί να μετρήσουμε είτε το ένα είτε το άλλο. Ο Γ. Βίγκνερ θεωρεί ότι όταν παρατηρούμε ένα σωματίδιο επιδρούμε στην συμπεριφορά του.
Δεν μπορούμε να παρατηρούμε κάτι ή κάποιον χωρίς να επιδρούμε σε αυτό. Αυτό σημαίνει ότι σαν παρατηρητές έχουμε μια αλληλοεπίδραση σε όλα που υπάρχουν γύρω μας. Μπορούμε να κάνουμε μια ψυχολογική παρομοίωση εδώ, λέγοντας ότι οι πεποιθήσεις, τα συναισθήματα οι προσδοκίες και οι προκαταλήψεις μας έχουν μεγάλη επίδραση στους γύρω μας. (Δεν θα συμφωνήσουν όλοι οι επιστήμονες με αυτό.) Μπορούμε να φανταστούμε τους άλλους σαν κύματα πιθανοτήτων που μπορούνε να συμπεριφέρονται με διάφορους τρόπους και ότι ο καθένας, ανάλογα με δικά του συναισθήματα και προκαταλήψεις, έλκει από αυτά τα άτομα διαφορετικές συμπεριφορές.
Με άλλα λόγια, αν εγώ περιμένω απόρριψη, επιθετικότητα ή αδιαφορία από τους άλλους, σαν παρατηρητής θα έλκω ακριβώς αυτά και επίσης θα τα «βλέπω» ακόμα και όταν δεν υπάρχουν. Θα προβάλω επάνω στους άλλους και τη ζωή αυτά που περιμένω και αυτά που αντιστοιχούν στους φόβους και στις προσκολλήσεις μου.
Έτσι θα μπορούσε κάνεις να συμπεραίνει ότι σύμφωνα με την Κβαντική φυσική έχουμε πολύ περισσότερη αλληλοεπίδραση με το περιβάλλον μας σε σύγκριση με την Νευτώνεια φυσική όπου η «πραγματικότητα» ήταν έξω από μας και αυτά που γίνονταν ήταν πάντα ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε εμείς και πως νιώθουμε. Στην Κβαντική αντίληψη ο παρατηρητής δεν είναι ποτέ ανεξάρτητος από αυτά που παρατηρεί.
4. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν πυκνή και αδιαπέραστη ύλη είναι στην πραγματικότητα κενό – μεγάλα πεδία (σύννεφα) ηλεκτρονίων με ελάχιστη ύλη ή συμπαγή ενέργεια στο κέντρο. Ζούμε σε ένα σύμπαν δημιουργημένο από «αντικείμενα» που είναι στην πραγματικότητα 99% κενό.
Τελικά η ύλη όπως την γνωρίζουμε είναι μια κατασκευή των ανθρωπίνων αισθήσεων. Παρόλο που είναι 99.99% κενή, συμφωνούμε όλοι υποσυνείδητα να είναι «στερεή» και μπορούμε να στηριχτούμε πάνω της, δεν μπορούμε να περάσουμε μέσα από αυτή, ούτε να δούμε μέσα από αυτή (εκτός από διαφανή ύλη – όπως ένα τζάμι).Οι ανθρωπινες αισθησεις τελικα ειναι αρκετα περιοριστικες.
Φαίνεται ότι σαν ψυχές στην εξέλιξη έχουμε συμφωνήσει να δημιουργήσουμε αυτή την υλική τρισδιάστατη παγματικότητα που είναι απλώς μια από πολλές πιθανές διαμορφώσεις της οικουμενικής ενέργειας ή της απεριόριστης άμορφης ενέργειας του κενού. Έχουμε συμφωνήσει σε αυτό το πείραμα, δηλ. στην υλοποίηση, μάθηση και εξέλιξη και συμφωνούμε να βιώσουμε την «ύλη» μας σαν στέρεη παρόλο που είναι 99.99 % κενή. Σε άλλα μέρη του σύμπαντος τα άτομα είναι λιγότερα κενά – όπως κοντά σε μια μαύρη τρύπα όπου υπολογίζουν ότι ένα κυβικό εκατοστό ύλης θα ζυγίσει 10.000.000.000 κιλά
Έτσι ο ανθρώπινος νους δημιουργεί την ψευδαίσθηση της στέρεης ύλης και των ξεχωριστών αντικείμενων με το σκοπό να δημιουργήσει ένα πλαίσιο για την εξέλιξη μέσα από τις ψευδαισθήσεις αυτές.
5. Έχει παρατηρηθεί ότι ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί από το κενό και να ξαναχαθεί εκεί. Είναι εκεί και μετά δεν είναι εκεί, και μετά πάλι είναι εκεί. Φαίνεται ότι το κενό και η ύλη είναι ένα και το αυτό.
Η ύλη τελικά είναι απλώς ενέργεια που έχει δεχτεί πληροφορίες που την διαμορφώνουν σε υλικά σωματίδια που μπορούν επίσης να γυρίσουν στην αρχική τους κατάσταση μέσα στο «κενό» που είναι γεμάτο με σχεδόν απεριόριστη άμορφη ενέργεια.

Σύμφωνα με το φυσικό Fritzjof Capra στο βιβλίο του Tο Ταό της Φυσικής, «Aυτά τα δυναμικά σχέδια από ενεργειακές δέσμες σχηματίζουν τις σταθερές, πυρηνικές, ατομικές και μοριακές δομές που συγκροτούν την ύλη και της δίνουν τη μακροσκοπική στέρεη όψη της, κάνοντάς μας έτσι να πιστεύουμε πως είναι φτιαγμένη από κάποια υλική ουσία. Στο μακροσκοπικό επίπεδο αυτή η ένδειξη ουσίας είναι μία χρήσιμη προσέγγιση, αλλά στο ατομικό επίπεδο δεν έχει πια νόημα. Tα άτομα αποτελούνται από σωμάτια κι αυτά τα σωμάτια δεν είναι φτιαγμένα από κάποια υλική ουσία. Όταν τα παρατηρούμε, δε βλέπουμε ποτέ ουσία. Αυτό που παρατηρούμε είναι δυναμικοί διασχηματισμοί, που αλλάζουν ο ένας μέσα στον άλλον – ένας συνεχής χορός ενέργειας».
6. Ακόμη πιο περίεργο είναι ότι ένα σωματίδιο μπορεί να εμφανιστεί συγχρόνως σε πάνω από μία θέση. Σ’ ένα πείραμα ένα σωματίδιο εμφανίστηκε σε 3000 μέρη συγχρόνως.
Εδώ σηκώνουμε τα χέρια μας ψηλά. Πως να εξηγήσουμε το γεγονός ότι οι επιστήμονες φωτογραφίζουν ένα σωματίδιο που φαίνεται να είναι σε πολλά μέρη συγχρόνως; Η μονή λύση είναι να αλλάξουμε την αντίληψη μας για το τι είναι ύλη και τι είναι χώρος και χρόνος. Τα αποτελέσματα αυτά – που δεν τα αμφισβητεί κανένας επιστήμονας – ίσως να εξηγούνται, εγκαταλείποντας τα στενά όρια που έχουμε για το χώρο και το χρόνο.

Οι καθηγητές κ. Δανέζης και Θεοδοσίου, αστροφυσικοί του Πανεπιστήμιου Αθηνών, δεν διστάζουν να δηλώσουν επανειλημμένα ότι στην αλήθεια ο χρόνος και χώρος όπως τα βιώνουμε δεν υπάρχουν – είναι ψευδαισθήσεις του ανθρώπινου νου και των ανθρώπινων αισθήσεων. Ίσως εδώ βρίσκεται το κλειδί και η απάντηση στο φαινόμενο ότι ένα σωματίδιο φαίνεται σε πολλά μέρη συγχρόνως.
7. Εμπλοκή – μη τοπική επίδραση, κατά την οποία ένα σωματίδιο μπορεί να έχει μία εμπλοκή με ένα άλλο, έτσι ώστε να μπορεί να επιδράσει στο σωματίδιο αυτό, αλλά με το οποίο βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε αόρατη σύνδεση, όχι φυσική .
Πάλι δεν καταλαβαίνουμε το μηχανισμό της άμεσης αλληλοεπίδρασης μεταξύ σωματιδίων που είναι μακριά το ένα από το άλλο. Φαίνεται ότι πάλι υπάρχει ανάγκη να αναθεωρήσουμε τα στεγανά του χώρου και χρόνου – επειδή πιθανές εξηγήσεις θα ήταν ότι δεν υπάρχει χώρος μεταξύ των σωματιδίων αυτών – παρόλο που φαίνεται να είναι μακριά το ένα από το άλλο. Αν στην αλήθεια δεν υπάρχει χώρος, τότε είναι φυσικό ότι το ένα επηρεάζεται από το άλλο.
Τέτοια φαινόμενα όμως συμβαίνουν συχνά σε ψυχολογικό και πνευματικό επίπεδο. Ανθρωποι με «εμπλοκή», όπως δίδυμα αδέλφια, γονείς και παιδιά, σύντροφοι, μπορεί να βιώνουν αυτό που συμβαίνει στον άλλον παρόλο που ο αλλος είναι χιλιόμετρα μακριά.
8. Κβαντικά άλματα. Τα ηλεκτρόνια μπορούν να αλλάζουν θέση, στιγμιαία. Ξαφνικά εμφανίζονται σε μια άλλη τροχιά με ανώτερη ή χαμηλότερη ενέργεια ή απόσταση από τον πυρήνα.
Η κβαντική αλλαγή έχει γίνει σύνθημα της εποχής μας. Χρησιμοποιείται για να εννοεί μια αλλαγή που δεν παίρνει χρόνο αλλά που γίνεται άμεσα, στιγμιαία, ακαριαία. Υπάρχουν και νέες εναλλακτικές θεραπείες που βασίζονται στην δυνατότητα της άμεσης – χωρίς χρόνο και διαδικασία – αλλαγής ή θεραπείας.
9. Time Reversal Symmetry – Υπάρχει μια αντίληψη στην Κβαντική μηχανική που λέει ότι πρέπει να υπάρχει αντίστροφη συμμετρία σε όλες τις διαδικασίες του χρόνου, σε κάθε τι που συμβαίνει. Έτσι θεωρητικά δεν υπάρχει λόγος ο χρόνος να μην πάει προς τα πίσω, όπως πάει προς τα εμπρός. Επίσης ότι θα μπορούσαμε να έχουμε γνώση του μέλλοντος όπως έχουμε για το παρελθόν. Μια άλλη πιθανή λογική της ιδέας αυτής είναι ότι το μέλλον μπορεί να είναι αυτό που διαμορφώνει το παρόν, όπως το διαμορφώνει το παρελθόν. Με την ιδέα αυτή, αυτό που μια μέρα θα γινόμαστε (με την αντίληψη του χρόνου που έχουμε τώρα) μπορεί να είναι η αίτια αυτού που είμαστε τώρα, όπως είναι και αυτό που ήμασταν κάποτε. Ο νόμος αυτός αλλάζει εντελώς την αντίληψη μας για τα αίτια και τα αποτελέσματα. Μέχρι τώρα στο νου μας το παρελθόν ήταν πάντα η αιτία του παρόντος.
Με το νέο αυτό τρόπο σκέψης, θα μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν αλλάζοντας το παρόν. Και βέβαια αλλάζουμε το μέλλον αλλάζοντας το παρόν και το παρελθόν. Είστε αρκετά μπερδεμένοι ακόμα; Σήμερα τέτοιες σκέψεις είναι τροφή για πολλά έργα επιστημονικής φαντασίας – αλλά που ίσως δεν είναι τελικά φαντασία.
10. Κβαντικά πεδία πιθανοτήτων, όπου υπάρχει μια «εσωτερική» αόρατη τάξη, σύμφωνα με τον Ντέϊβιντ Μπόμ, (μαθητή του Αϊνστάιν) όπου όλα τα σωματίδια και κύματα του σύμπαντος αλληλοαγγίζονται και αλληλοεπιδρούν ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου. Τίποτα δεν είναι ξεχωριστό. Υπάρχει μόνο ένα αδιαφοροποίητο πεδίο από ανεκδήλωτες, ακόμη, πιθανότητες.
Μερικοί αντιλαμβάνονται το πεδίο αυτό σαν την πρωταρχική συνειδητότητα. Αυτό το πεδίο εκδηλώνεται σαν εξωτερική ορατή τάξη ή κόσμος όντων, αντικείμενων και γεγονότων μόλις αρχίσουμε να το παρατηρούμε και, στην πραγματικότητα, να το δημιουργούμε με την παρατήρηση μας, μέσω των υποσυνείδητων πεποιθήσεων.
11. Σ’ αυτό το επίπεδο της ύπαρξης, που ονομάζεται εσωτερική τάξη, κβαντικό πεδίο ή πρωταρχική συνειδητότητα
α) Όλα τα σωματίδια και κύματα αλληλοσυνδέονται ανεξαρτήτως χώρου και χρόνου
β) Δεν υπάρχει χώρος, επειδή ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε πάνω από ένα σημείο συγχρόνως και επηρεάζεται από τις επιρροές που δέχεται ένα άλλο σωματίδιο με το οποίο δεν είναι φανερά συνδεδεμένο.
γ) Δεν υπάρχει χρόνος, επειδή δεν χρειάζεται χρόνος για ένα σωματίδιο προκειμένου να εμφανιστεί σε άλλη θέση και μπορεί να εμφανιστεί σε πάνω από μία θέση συγχρόνως.
δ) Ένα αποτέλεσμα δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από μια τοπική αιτία, εφόσον όλα είναι συνδεδεμένα μέσα σε ένα ενιαίο χώρο και χρόνο και συνεπώς κάθε τι επιδρά πάνω σε κάθε τι και όλα επηρεάζονται από κάθε τι- μέσα στον ενιαίο χώρο και χρόνο.
ε) Δεν υπάρχουν ξεχωριστά όντα, αντικείμενα, γεγονότα ή καταστάσεις. Όλα αυτά αντιστοιχούν στον συγκεκριμένο παρατηρητή του οποίου γίνονται αντικείμενα παρατήρησης.
12. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, το αντικείμενο της παρατήρησης ξεπηδάει από το κβαντικό πεδίο παίρνοντας συγκεκριμένη μορφή και μετρήσιμη υπόσταση μόνο όταν ο παρατηρητής το παρατηρήσει.
Μπορούμε να παρομοιάσουμε το κβαντικό πεδίο, σημείο μηδέν ή οικουμενική συνειδητότητα με το αγνό άσπρο φως της τηλεόρασης πριν να μορφοποιηθεί από εντολές ή πληροφορίες από κάποιο σταθμό. Όταν δέχεται πληροφορίες, μορφοποιείται – αλλά η αληθινή φύση του στην οποία γυρίζει ξανά και ξανά είναι το λευκό αγνό φως. Όλες οι εικόνες που εμφανίζονται στην οθόνη αποτελούνται από το ένα φως. Αν υπάρχει μια σκηνή με αγάπη, έρωτα, βία, κωμωδία ή σύγκρουση, όλοι και όλα, και οι αλληλοεπιδράσεις μεταξύ τους που εμφανίζονται στην οθόνη, αποτελούνται από το ένα αγνό αρχικό φως. Με την ίδια έννοια, φαίνεται ότι όλη η ύλη γύρω μας – ανθρώποι, ζώα, φυτά, περιβάλλον και αντικείμενα είναι προσωρινές εκφράσεις της μιας οικουμενικής συνειδητότητας ή του ενός κβαντικού πεδίου ή υπονοούμενη τάξη του Ντέϊβιντ Μπόμ.
Σε αυτό το πεδίο όλα είναι ένα. Μερικοί φυσικοί συμφωνούν ότι είναι η συλλογική συνειδητότητα των όντων που διαμορφώνει την αγνή οικουμενική συνειδητότητα στις μορφές που προσωρινά παίρνει και μέσω των οποίων μορφών εκδηλώνεται.
Με άλλα λόγια, αν όντως ο παρατηρητής κάνει το πεδίο πιθανοτήτων να πραγματοποιείται σαν μια μόνο πραγματικότητα στην δική μας υλική υπόσταση, τότε είναι μάλλον οι συγκεκριμένες πεποιθήσεις, συναισθήματα, προσδοκίες και προκαταλήψεις μας που συντονίζονται με, ή έλκουν από, ή διαμορφώνουν το πεδίο πιθανοτήτων, ώστε να γίνει η δική μας συγκεκριμένη προσωπική και ομαδική πραγματικότητα.
Αν είναι αλήθεια αυτό, εμείς τελικά δημιουργούμε την πραγματικότητα μας κυριολεκτικά με τις πεποιθήσεις, συναισθήματα προκαταλήψεις και στάση ζωής. Επίσης έλκουμε καταστάσεις που ευνοούν τα μαθήματα και την εξέλιξη μας. Παρόλο που αυτές οι καταστάσεις μας δίνουν την ευκαιρία της εξέλιξης και την απελευθέρωση και από την άγνοια και τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια πολύ πιο όμορφη πραγματικότητα για μας και τους άλλους, συχνά δεν τα βλέπουμε έτσι και σαν προσωπικότητες νιώθουμε φόβο, αδικία και θυμό για τις ευκαιρίες αυτές. Αυτό που θέλει η ψυχή για την εξέλιξη της δεν αρέσει πάντα στην προσωπικότητα που έχει άγνοια της αληθινής μας φύσης και φοβάται την αλλαγή.
Τι σημαίνουν όλα αυτά στην ψυχολογική και πνευματική μας ζωή.
Χρειάζεται να αλλάξουμε τις κοινά αποδεκτές πεποιθήσεις και παγιωμένες αντιλήψεις (σκεπτομορφές) σχετικά με την φύση της πραγματικότητας από την φυσική του Νεύτωνα, που όντα και πράγματα είναι ξεχωριστά, χωρίς έλεγχο στις δυνάμεις που τα κυβερνάνε, στην νέα κβαντική αντίληψη της πραγματικότητας, σύμφωνα με την οποία όλοι προερχόμαστε από μία πηγή και είμαστε οι πραγματικοί δημιουργοί της πραγματικότητας μας. Η Κβαντική φυσική δεν ακυρώνει τους νόμους του Νεύτωνα σε σχέση με τα αντικείμενα και τα γεγονότα, απλώς εξηγεί ότι οι νόμοι αυτοί δεν ισχύουν στο υποατομικό επίπεδο της δημιουργίας, από το οποίο όλα τα αντικείμενα, όντα και γεγονότα αποτελούνται.
1. Πολλοί πνευματικοί δάσκαλοι και ορισμένοι επιστήμονες ταυτίζουν το κβαντικό πεδίο με το πεδίο της πρωταρχικής συνειδητότητας, που περιέχει όλες τις πιθανότητες από τις οποίες όλα εκδηλώνονται. Είμαστε όλοι εκφράσεις μιας οικουμενικής συνειδητότητας. Αυτό σημαίνει ότι και τα παιδιά σας, ο σύντροφος, οι γονείς, οι φίλοι και οι συνεργάτες, και ακόμα οι Τούρκοι, Αλβανοί, Αμερικάνοι, Αφρικανοί, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Βουδιστές, Μαύροι, Λευκοί, Κίτρινοι, φτωχοί και πλούσιοι και ακόμα αυτοί που δεν μας αρέσουν και όλα τα άλλα όντα που μοιράζονται τον πλανήτη ή και το σύμπαν μαζί μας είναι εκφράσεις αυτής της οικουμενικής συνειδητότητας.
2. Το σώμα και ο νους μας είναι οι πιο περιορισμένες όψεις της πραγματικότητας μας. Στο βαθύτερο επίπεδο του εαυτού μας είμαστε ενέργεια – κενό – συνειδητότητα.
3. Οι προγραμματισμοί, οι ιδέες και οι πεποιθήσεις μας, μας αναγκάζουν να διαμορφώσουμε την προσωπική, υποκειμενική και μοναδική έκφανση του κβαντικού πεδίου – πρωταρχικής συνειδητότητας, που εμείς ονομάζουμε «σώμα», «ζωή» και «πραγματικότητα» μας.
4. Βασικά αντιλαμβανόμαστε και δημιουργούμε μια πραγματικότητα, που βασίζεται στις εμπειρίες, στους προγραμματισμούς, στις πεποιθήσεις, στα συναισθήματα και στις προσδοκίες μας. Είμαστε θύματα του παρελθόντος μας. Αφήνουμε τις εμπειρίες και συμπεράσματα του παρελθόντος μας να περιορίζουν την αντίληψη τις πεποιθήσεις και την πραγματικότητα του παρόντος.
5. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πιο ευτυχισμένη, πιο αρμονική πραγματικότητα αν αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους και τη ζωή.
6. Επιδρούμε στους άλλους και στον κόσμο γύρω μας θετικά και αρνητικά με τους τρόπους που σκεφτόμαστε, νιώθουμε και συμπεριφερόμαστε. Η άνθρωποι και η ζωή γενικά είναι ένα καθρέφτισμα που καθρεφτίζει σε μας τον τρόπο που σκεφτόμαστε – και ειδικά αυτά που φοβόμαστε, απορρίπτουμε, μισούμε και γενικά δεν αγαπάμε. Καθρεφτίζει επίσης αυτά που αγαπάμε και αυτά που θέλουμε.
7. Ο παρατηρητής, το παρατηρούμενο, η διαδικασία της παρατήρησης είναι όλα ένα και έχουν την πηγή τους στο κβαντικό πεδίο / ανεκδήλωτη συνειδητότητα. Εμείς και αυτό που βλέπουμε και ακόμα η διαδικασία να βλέπουμε, είναι όλα τελικά ένα – εκφράσεις μιας συνειδητότητας."
Πιστευω οτι με το αρθρο αυτο γινεται μια αρκετα φιλοτιμη προσπαθεια εξηγησης, της κβαντικης θεωριας, μιας θεωριας τοσο τεραστιας, και ειναι πολυ απελευθερωτικα για τον ανθρωπο, πιστευω τα συμπερασματα που μπορουν να προκυπτουν.

"Ευτυχώς που υπάρχει η βαρεμάρα, αλλιώς δε θα αλλάζαμε ποτέ"

Παει καιρος που εχω να γραψω κατι στο αγαπημενο μου μπλογκ.. Οταν ημασταν μικροι λεγαμε στο αγαπημενο μας ημερολογιο, τωρα στην εποχη του ιντερνετ λεμε ιστολογιο. Αλλαζουν οι εποχες σιγουρα, αλλα η αναγκη να εκφραστεις ειναι κατι που παραμενει, ενα αξιωμα θα λεγαμε.
Ο λογος που δεν ειχα να γραψω κατι η εστω να κανω copy paste απο αλλα μπλογκς ειναι γιατι παρατηρω μια επαναληψη στα πραγματα κι οχι για προσφατες καταστασεις, αλλα συνηθειες πιο βαθιες, τα λεγομενα προγραμματα που λεμε.
Ειναι πολυ κολακευτικο για μενα πχ το οτι μπορω να φορεσω ενα φορεματακι που ειχα παρει ως φοιτητρια και να δειχνει μια χαρα επανω μου (δεν εχω δηλ, αλλαξει πολυ ως προς τις διαστασεις μου, και φυσικα το φορεμα ειναι old time classic) αλλα το προσωπο που το φορα ειναι πανω-κατω στην ιδια θεση με τοτε που ηταν φοιτητρια. Τι εννοω: ειναι σε αναζητηση εργασιας οπως και τοτε, μονο που τοτε ηταν πιο αισιοδοξη για το τι θα βρεθει κατι, πτυχιουχος γαρ, ενω τωρα αυτο αφενος δε λεει κατι, αφετερου και η 11τη προυπηρεσια δε μετρα ιδιαιτερα..
Αλλο παραδειγμα ειναι οτι εχω τη δυνατοτητα να βγαινω το ιδιο συχνα σε σχεση με οταν ημουν φοιτητρια, αλλα αυτο σημαινει δυο τινα: το οτι εχω αφθονο χρονο καθοτι ειμαι ανευ εργασιας, και οτι δεν εχω δημιουργησει αλλες υποχρεωσεις, βλεπε σκυλια, παιδια, συζυγος κοκ (το δευτερο σκελος δεν εχω αποφανθει αν με πειραζει ιδιαιτερα η λιγο) που υποτιθεται μετα τα 30αντα δημιουργεις. Βεβαια, τωρα η διαθεση ειναι πεσμενη για να βγαινεις εξω γιατι δεν πεφτει το χαρτζιλικι των γονιων και του παππου, κατι που γινοταν στα 20, και ειναι πιο ακριβα να βγεις εξω σε σχεση με τα 90ies, και το κυριοτερο δεν εχεις την ελαφροτητα και την ανεμελεια του 20αρη.
Αλλα και σε πιο προσωπικο επιπεδο αν το παμε, ενω υποτιθεται εχεις καποια χρονια στην πλατη σου συνεπως εισαι πιο ωριμος, κι ομως πολυ ευκολα ξεχνιεσαι και μπαινεις στο ρολο που εχεις εσυ προγραμματισει τον εαυτο σου και φερεσαι το ιδιο παιδιαστικα ως κορη, ως αδερφη, ως φιλη η ως συντροφος, οπως τοτε.
Το γεγονος οτι ειμαι σε περισσοτερη εγρηγορση σε σχεση με τοτε με ανακουφιζει. Ενα τραγουδι του Otis Reding " a change is gonna come" μου αρεσε πολυ οταν ημουν πιο μικρη και επειδη ειναι gospel, -μοιαζει σαν προσευχη δηλαδη-, το τραγουδουσα και ευχομουν να αλλαξουν τα πραγματα. Τοτε περιμενα αλλαγες στους γυρω μου, τωρα θελω σε μενα, μεσα μου να αλλαξω. Υπαρχει αυτη η αισθηση οτι οδευω προς αυτη την αλλαγη. Χρειαζεται να φυγει ο φοβος και να ερθει η αυτοπεποιθηση, κυριως να νιωσω οτι μπορω να εστιασω καπου ωστε να μην διαφυγω στην πρωτη δυσκολια.
Και κλεινω με μια φραση που ειπε μια φιλη μου, "ευτυχως που υπαρχει η βαρεμαρα, αλλιως δε θα αλλαζαμε ποτε"

Όταν ο ταύρος είναι θυμωμένος, δώσ' του λίγο χορτάρι ακόμα

Oι Θιβετιανοί έχουν μια παροιμία: «Όταν ο ταύρος είναι θυμωμένος, δώσ' του λίγο χορτάρι ακόμα». Αν το δείτε από τη σωστή πλευρά του, δεν έχουν καθόλου άδικο. Όχι πως με λίγο χορτάρι θα ξεχάσετε το θυμό σας, αλλά στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε όλοι είναι να μας σέβονται. Θέλουμε το μικρό λιβάδι μας όπου οι άλλοι δεν θα μας τρωνε το χορτάρι. Ο θυμός ξεκινάει από ένα πρόβλημα οριοθέτησης: οι άλλοι καταπατούν τα όρια μας χωρίς να μας ρωτήσουν. Σε αυτό όμως έχουμε και τη δική μας ευθύνη, αφού δεν κάνουμε σαφές πού αρχίζουν και πού τελειώνουν. Όποια και αν είναι η αιτία του, πρόκειται για ένα πολύ δυνατό συναίσθημα που παίρνει διάφορες μορφές: υπάρχει ο θυμός της αδικίας, της ταπείνωσης, του πόνου, όπως υπάρχουν αυτοί που ικανοποιούνται (με ένα σχεδόν μαζοχιστικό τρόπο) να θυμώνουν τους άλλους και αυτοί που είναι «εκπαιδευμένοι» να ανέχονται το θυμό των άλλων. Οι γυναίκες, κατά παράδοση, ανήκουμε στην τελευταία κατηγορία.

Από μικρές μάς έχουν μάθει να εσωτερικεύουμε το θυμό μας και να διατηρούμε την ψυχραιμία μας (ή ό,τι τουλάχιστον μας έχει απομείνει από αυτήν). Δείτε όμως πώς λειτουργούν τα παιδιά: μπαίνουν στο δωμάτιο τους, ρίχνουν κάτω όλα τα παιχνίδια τους, χοροπηδούν πάνω στο κρεβάτι, βάζουν τα κλάματα με τις ώρες και μετά όλα είναι μέλι-γάλα. Γιατί απλά ο θυμός θέλει το χρόνο του για να ξεθυμάνει και το γνωρίζουν καλά αυτό. Εμείς όμως αντί να τα βοηθήσουμε να εκφράσουν το θυμό τους τα μαθαίνουμε να τον θάβουν βαθιά μέσα τους. Γιατί έτσι μάθαμε και εμείς από τους γονείς μας. Δεν καταλαβαίνουμε ότι με αυτό τον τρόπο μεγαλώνουμε ανθρώπους που θα είναι μόνιμα θυμωμένοι χωρίς πολλές φορές να ξέρουν το γιατί, αφού δεν έχουν εκφράσει το θυμό τους την ώρα που έπρεπε με τον τρόπο που έπρεπε. Μετά τα 30 της χρόνια μια γυναίκα δεν ξέρει καν τι είναι αυτό που της φταιει, ξέρει όμως ότι έχει μέσα της ένα ανεκπλήρωτο "γιατί" και μια οργή που της βγαίνει ακόμα και χωρίς να υπάρχει αντικειμενική αιτία.
 
Σκεφτείτε ότι ο θυμός είναι κάτι σαν τη βροχή - αν δεν υπάρχει κάποιο λούκι, μέσα σε λίγα λεπτά θα πλημμυρίσει το δωμάτιο. Σε αυτή την περίπτωση ακόμα και μία σταγόνα είναι αρκετή για να βγουν τα νερά στο διάδρομο. Οι γυναίκες έχουμε μάθει να «τρωμε» το θυμό μας, να «καταπίνουμε το νερό». Δεν είναι παράξενο λοιπόν που μετά φτάνουμε στην έκρηξη με ένα γεγονός που από μόνο του δεν έχει καμία αξία (η σταγόνα που λέγαμε). Στους άντρες τα πράγματα είναι απλά: όταν είναι θυμωμένοι, δεν έχουν παρά να το δείξουν. Ο θυμός μάλιστα σε αυτούς θεωρείται στοιχείο αρρενωπότητας, ενώ στις γυναίκες στοιχείο υστερίας. Ποιος θέλει μια γυναίκα που βάζει τις φωνές με το παραμικρό και δεν αντέχει μύγα στο σπαθί της; Πίσω όμως από αυτή τη συμπεριφορά υπάρχουν χρόνια ταπείνωσης. Όσο πιο ευαίσθητο μάλιστα είναι το σύστημα τόσο μεγαλύτερος είναι ο θυμός. Αν αργήσει μια γυναίκα σε ένα ραντεβού, ο άντρας της θα σκεφτεί απλά ότι το ξέχασε. Αν αργήσει όμως ένας άντρας, η γυναίκα θα σκεφτεί ότι δεν την αγαπάει κανείς,, γιατί η ανατροφή της έχει υπονομεύσει όλο το σύστημα αυτοεκτίμησής της. Ο θυμός της λοιπόν είναι πιο βίαιος γιατί είναι το αποτέλεσμα πολλών μικρών θυμών που δεν έχουν εκφραστεί ποτέ.

Το πρόβλημα στην πραγματικότητα δεν είναι ο θυμός, αλλά πώς διοχετεύουμε όλη αυτή την ενέργεια που περιλαμβάνει. Το λάθος μας είναι ότι την αφήνουμε να συσσωρεύεται και, όταν πια δεν μπορούμε να τη συγκρατήσουμε, μπαίνουμε σαν τον ταύρο στο υαλοπωλείο. Χάνουμε τον έλεγχο, λέμε λόγια που δεν θέλουμε και μετά έχουμε και τύψεις γιατί από θύματα γίναμε θύτες. Ο θυμός  δεν είναι από μόνος του ούτε καλός ούτε κακός. Είναι αυτός που είναι. Ορισμένες φορές μάλιστα πρέπει να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ακόμα και αν οδηγηθούμε στα άκρα. Αρκεί αυτό να είναι επιλογή. Να μην γίνεται σε βρασμό ψυχής. Όταν είμαστε θυμωμένοι, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αποφορτίσουμε μόνοι μας την ατμόσφαιρα και μετά να σκεφτούμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα». Αντί λοιπόν να βάλουμε τις φωνές μπροστά σε όλους, ας κλειστουμε πχ στο μπάνιο, να  βρίσουμε και, όταν βγάλουμε όλη τη φωτιά από το θυμό, καλό θα είναι να προγραμματίσουμε με ακρίβεια τις επόμενες κινήσεις μας. Δειτε το θυμό σας ψύχραιμα και τι τον προκάλεσε πριν μιλησετε. Το ξέρουμε ότι ακούγεται εύκολο, αλλά στην πράξη «κολλάει». Γιατί ο θυμός θέλει την τέχνη του.  Καταρχάς πρέπει να βρείτε τον «ένοχο» και μετά να εξετάσετε τη σκοπιμότητα του. Από εκεί και πέρα πρέπει να υπολογίσετε την πολιτική σας: θέλετε μια ανοιχτή αντιπαράθεση ή προτιμάτε να εξηγήσετε στον άλλο αυτό που σας θυμώνει χωρίς να προχωρήσετε σε τσακωμό;
Σε κάποιες περιπτώσεις πρέπει να τελειώνετε γρήγορα και αποφασιστικά. Κάποιες άλλες θέλουν πίστωση χρόνου. Αυτό δεν σημαίνει υποχώρηση. Απλά αποδέχεστε ότι ο άλλος μπορεί να κάνει πράγματα που σας θυμώνουν, αλλά αυτά δεν είναι περισσότερα απ' όσα σας κάνουν να τον αγαπάτε. Το σημαντικό είναι να έχετε πάντα ένα στόχο: αν είστε θυμωμένη με όλους και με όλα, χάνετε το παιχνίδι γιατί ανοίγετε πολλά μέτωπα.
Αν όμως είστε θυμωμένη με συγκεκριμένα πράγματα που μπορούν να αλλάξουν, δεν έχετε παρά να τα αλλάξετε (ή να προσπαθήσετε).
 
  Κάντε στον εαυτό σας μερικές απλές ερωτήσεις. Από τις απαντήσεις σας θα εξαρτηθεί αν πρόκειται για πραγματικό θυμό:
Πώς νιώθετε όταν θυμώνετε;
Τι θέλετε να κάνετε όταν σας πιάνουν τα νεύρα σας;
Μετά από πόση ώρα ηρεμείτε και βλέπετε τα πράγματα διαφορετικά;
Πώς εκφράζετε το θυμό σας; Έχετε μια συγκεκριμένη «τελετουργία»;
Πότε είναι η πρώτη σας ανάμνηση από θυμό;
Πώς σας αντιμετώπιζαν οι γονείς σας όταν θυμώνατε;
Τι φοβάστε περισσότερο όταν εκφράζετε το θυμό σας; Αν έχετε τις απαντήσεις σε όλα αυτά, θα δείτε ότι τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά από ό,τι πιστεύατε.

 Τρωτε επειδή είστε θυμωμένη ή επειδή πεινάτε; Δεν χρειάζεται να απαντήσετε: η ερώτηση είναι ρητορική διότι πολλές φορές χρησιμοποιούμε το θυμό με αυτοκαταστροφική μανία, θυμώνουμε με τον εαυτό μας γιατί δεν είπαμε τα λόγια που έπρεπε, γιατί δεν δώσαμε στον άλλο να καταλάβει τα όρια μας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι πολύ θυμωμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που υποφέρουν περισσότερο από το στομάχι. Ο θυμός «καιει» το σώμα και το μυαλό και μετατρέπεται σε μια φλεγμονή που επιβαρύνει πολλά συστήματα: το αναπνευστικό (άσθμα), το δερματολογικό (έκζεμα), το μυοσκελετικό (ρευματοειδής αρθρίτιδα). Πριν αντιμετωπίσετε λοιπόν το σύμπτωμα που είναι η αρρώστια, χτυπήστε την αιτία που είναι ο θυμός.

από το site myworld.gr

Relationships don't create happiness, they reflect it.

Relationships don’t create happiness, they reflect it. Relationships are simply the mirrors of your happiness; they reflect it and help you celebrate it. Most people enter into relationships with an eye toward what they can get out of them, rather than what they can put into them. Nobody will fix your life or make you feel special if you are not able to give that to yourself first.

The purpose of a relationship is not to have another who might complete you; but to have another with whom you might share your completeness. The only way a relationship will last is if you see your relationship as a place that you go to give, and not a place that you go to take.

Everything in life starts with yourself ,why we have to look outside for love and security , when we are love , we have abundance of love to give and we need to start with ourselves first. It’s all about falling in love with yourself and sharing that love with someone who appreciates you, rather than looking for love to compensate for a self love deficit.

What others say and do is often based entirely on their own self-reflection. Do not give your power away , do not let them poison you with their own pain , you can help them wishing them well, but remember that people behave in such ways because they are in a place of great suffering. People react to their own thoughts and feelings and their behavior often has nothing directly to do with you.

Everyone has baggage, so don’t be ashamed of yours. Be patient and find someone who loves you enough to help you carry it and unpack. Do not look for the perfect person , look for the person who brings out the best in you. Surround yourself with people who make you a better person, and let go of those who don’t.

Remember, people come into your life for a reason, a season or a lifetime. When you figure out which one it is, you will know what to do for each person.

Θέμα επιλογών

Όλοι βρισκόμαστε πολλές (ή λιγότερες) φορές σε καταστάσεις που πρέπει να επιλέξουμε. Να κάνουμε κάτι ή να μην το κάνουμε. Να πάρουμε τον έναν δρόμο ή τον άλλο. Να διαλέξουμε μία απ' τις (άπειρες, ίσως) πιθανές εναλλακτικές οδούς. Κι επειδή, συνήθως, φοβόμαστε ή δεν τολμάμε ή δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αφηνόμαστε να μας παρασύρει το "κύμα", το "ρεύμα", οι "καταστάσεις", οι "συνθήκες".

Φυσικά, συνήθως στη συνέχεια σκεφτόμαστε "τι θα γινόταν εάν..." είχαμε πάρει μια διαφορετική απόφαση, αν κάναμε τη "σωστή" επιλογή, αν είμαστε ευχαριστημένοι μ' αυτό που έχουμε, εδώ που είμαστε, κτλ.

Απάντηση σ' αυτό δεν υπάρχει. Άκουσέ με! Όποιος σου λέει πως αν έκανες κάτι διαφορετικό, η ζωή σου θα ήταν καλύτερη και μπλα, μπλα, φλυαρίες... σταματα να τον κάνεις παρέα.

Δεν υπάρχει λόγος να μετανιώνεις για όσα έκανες στη ζωή σου. Αν το κάνεις, είσαι παρανοϊκός! Αλήθεια στο λέω. Το ότι είσαι αυτό που είσαι αυτή τη στιγμή είναι αποτέλεσμα όσων έκανες, βίωσες, προσπάθησες, πέτυχες, απέτυχες, χάρηκες, έκλαψες, κτλ., μέχρι τώρα. Δε θα ήσουν ΕΣΥ αν δεν υπήρχε όλη αυτή η προσωπική σου ιστορία. Επομένως, το να μετανιώνεις για κάτι, να το σκέφτεσαι μέρα-νύχτα και να χτυπιέσαι, σημαίνει ότι αμφισβητείς την ύπαρξή σου! Ότι αμφισβητείς την ιδιότητα που έχεις να μπορείς να κρίνεις το παρελθόν σου, την οποία ιδιότητα απέκτησες λόγω του παρελθόντος σου! Δεκτό κι αυτό, αλλά άλλο καπέλο. Συμπαντικός νόμος η ελεύθερη βούληση και πρεπει να τον σεβόμαστε.

Λοιπόν, τώρα που ξεμπερδέψαμε με τις ενοχές, την προβληματική αυτοκριτική  ας ασχοληθούμε με κάτι άλλο...

Ασχολήσου, λοιπόν, με τον εαυτό σου. Όχι με όσα έκανε ως τώρα και γιατί είναι αυτός που είναι και όχι κάποιος άλλος, αλλά με το ΠΟΙΟΝ ΕΑΥΤΟ θέλεις να έχεις. Μπορείς να έχεις πολλούς. Αν έχεις βαρεθεί τον παλιό σου εαυτό, άλλαξέ τον. Δεν είναι δύσκολο, είναι απλά θέμα επιλογής. 

Κι αφού φτιάξεις τον εαυτό που θέλεις, μπορείς ν' αρχίσεις ν' αλληλεπιδράς με το σύμπαν γύρω σου. Σημαντική υπενθύμιση: Το σύμπαν γύρω σου θ' αλληλεπιδράσει με σένα. Να ξέρεις ότι ποτέ δεν παίζεις μόνος, ούτε καθορίζεις τους κανόνες εσύ (ή -έστω- στο σύνολό τους). Αν θέλεις να γίνεις άξιος παίκτης, μάθε τους κανόνες, κατανόησε τους μηχανισμούς, πρόβλεψε τις μελλοντικές κινήσεις και έχε πλήρη επίγνωση των δράσεων και των συνεπειών τους. Αν τα κάνεις όλ' αυτά, δε θ' αναρωτηθείς για το σκοπό, δε θα φοβηθείς το ενδεχόμενο λάθος. Έχεις, πλέον, την επίγνωση και τη δυνατότητα της επιλογής. Το κέρδισες αυτό, δε στο παίρνει κανείς, μόνο εσύ μπορείς να το αρνηθείς στον εαυτό σου, οπότε αλλάζεις πάλι εαυτό κι επιστρέφεις πίσω στο Matrix.

Δεν υπάρχει σωστή και λάθος επιλογή. Υπάρχει συνειδητή επιλογή ή άγνοια. Δε σου φταίει κανείς αν παίξεις π.χ. στο χρηματιστήριο όλα σου τα χρήματα και τα χάσεις. Εσύ φταις που δεν ήξερες πώς να παίξεις. Κι αν το κάνεις συνειδητά, γνωρίζοντας την άγνοιά σου κι έχοντας πλήρη επίγνωση του ρίσκου που αναλαμβάνεις, δε θα κατηγορήσεις κάποιον άλλο για την πιθανή απώλεια. (Αυτό είναι πάλι μια -κάποιας σημασίας- ένδειξη. Οι άνθρωποι που κατηγορούν συνεχώς τους άλλους, που τους φταίνε τα πάντα, βρίσκονται σε σύγχυση, δεν ξέρουν τι κάνουν, δεν έχουν ιδέα για τίποτα...πραγματικά... μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω επικίνδυνους...)

Φυσικά, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος και να έχεις τον πλήρη έλεγχο. Κι αν υπάρχουν περιπτώσεις που συμβαίνει αυτό, είναι βαρετές. Γι' αυτό, άλλωστε, μας αρέσει να ζούμε (όσοι το κάνουμε). Γι' αυτό και βρισκόμαστε συνεχώς μπροστά σε νέα "σταυροδρόμια", σε επιλογές που πρέπει να κάνουμε. Σκεφτείτε κάποιον που δεν θα 'πρεπε (ή δεν θα 'θελε) ποτέ να επιλέξει τίποτα. Δεν ξέρω αν θα αισθανόταν ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος, αλλά σίγουρα θα 'ταν νεκρός.

Αυτή είναι η "μαγεία" του παιχνιδιού και η Μαγεία του Παιχνιδιού.

...........................

Π'ώς επιλέγουμε?

Δεν είναι δύσκολο. Επιλέγεις τα κατάλληλα συστατικά, γνωρίζεις όσο καλύτερα μπορείς τη μεταξύ τους αντίδραση, αλλά και την πιθανή επίδραση που έχει στο -κυρίως- άμεσο περιβάλλον και τις ενδεχόμενες αντιδράσεις που θα προκληθούν, όπως και τις πιθανές συνέπειες στο ίδιο το προϊόν, αλλά και την επίπτωση στην τοπική και χρονική φαινομενολογία. Αλλά -πάντα- να θυμάσαι ότι το αποτέλεσμα είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Το οποίο μπορείς να προσεγγίσεις αν είσαι προετοιμασμένος κατάλληλα. Όσο λιγότερο προετοιμασμένος είσαι, τόσο περισσότερο το αποτέλεσμα θ' απέχει απ' αυτό που θέλεις.

Ενα παράδειγμα 

Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεσαι σ' ένα δάσος και μπροστά σου εκτείνονται δυο δρόμοι. Ξέρεις ότι όποιον δρόμο και να επιλέξεις, θα βγεις σ' ένα σημείο που θα μπορέσεις να έχεις πρόσβαση σε κάποιο κατάλυμα για να περάσεις το βράδυ σου. Στον έναν δρόμο βλέπεις τα χορτάρια πατημένα, σπασμένα κλαδιά στο πλάι, σαν κάποιος να πέρασε πρόσφατα από κει. Ο άλλος φαίνεται "ανέγγιχτος". Ποιον δρόμο θα επιλέξεις;

1. Κάποιος θα επιλέξει τον πρώτο, γιατί είναι πιο εύκολα προσπελάσιμος, καταλαβαίνει ότι από κει περνούν συνήθως κι άλλοι άνθρωποι, επομένως σύντομα θα βρεθεί έξω απ' το δάσος.

2. Κάποιος άλλος θα επιλέξει τον δεύτερο, γιατί απλά έχει διαβάσει Robert Frost.

Αυτός που έχει διαβάσει Frost, ξέρει ότι ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος κάνει όλη τη διαφορά. Και δεν το ξέρει μόνο επειδή διάβασε ένα ποίημα, αλλά το 'δε ο ίδιος να συμβαίνει. (Πολλά ποιήματα, βιβλία, τραγούδια κτλ. που ανακαλύπτεις κατά καιρούς, σου δίνουν τα κατάλληλα ερεθίσματα. Αλλά, αν μείνεις μόνο στα ερεθίσματα, το πολύ-πολύ να ερεθιστείς. Αν δεν ολοκληρώσεις... νομίζεις ότι σου φταίει ο ερεθισμός. Φίλε μου, ο ερεθισμός είναι η ένδειξη ότι είσαι ακόμη ζωντανός, αλλά για να ζήσεις πραγματικά πρέπει να μετουσιώσεις την έξαψη σε συναρωγό και να βγεις εκεί έξω.)

Ας συνεχίσουμε, όμως, την ιστορία...

Οι δυο δρόμοι καταλήγουν σ' ένα πανδοχείο, στο οποίο οι δυο ταξιδιώτες αποφασίζουν να περάσουν το βράδυ. Ο πρώτος, βέβαια, έχει φτάσει νωρίς, έχει τακτοποιηθεί στο δωμάτιό του κι έχει κατέβει στο μπαρ και πίνει μπύρες. Κάποια στιγμή, μπαίνει κι ο δεύτερος, βρίσκει το φίλο του και κάθεται μαζί του να του κάνει παρέα. Πριν προλάβει να τελειώσει τη μπύρα του, ο άλλος πέφτει ξερός (γιατί έχει πιει ήδη 7-8), οπότε τον κουβαλάει στο δωμάτιο, τον αφήνει στο κρεβάτι και κατεβαίνει να τελειώσει το ποτό του.

Εκείνη τη στιγμή, μπαίνει στο πανδοχείο μια πανέμορφη γυναίκα, η οποία ζητά ένα δωμάτιο για το βράδυ. Μιλώντας με τον πανδοχέα, αναφέρει ότι την έπιασε η νύχτα και δυσκολεύτηκε να βγει απ' το δάσος, γιατί σε κάποιο σημείο επέλεξε να πάρει έναν δύσκολο δρόμο. "Και γιατί δεν πήρες τον άλλο;" την ρωτά αυτός. "Να, ξέρετε...", του απαντά δειλά, "ίσως σας φανεί αστείο, αλλά διάβασα ένα ποίημα πρόσφατα, κι αυτό μ' έκανε να πάρω αυτή την απόφαση". "Και τι κέρδισες μ' αυτό;" τη ρωτά ο πανδοχέας.

"Ένα ποτό κερασμένο από μένα!", του φωνάζει ο ταξιδιώτης μας.

Η γυναίκα, βέβαια, θα μπορούσε να "κερδίσει" το ποτό της και μόνο με την εμφάνισή της, αλλά δε θα 'ταν το ίδιο...

Φυσικά, μετά από 5 χρόνια γάμου και 2 παιδιά, το ζευγάρι χώρισε.

Η γυναίκα ήταν μια καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, η οποία είχε διδαχθεί το ποίημα του Frost στο πανεπιστήμιο. Της είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αλλά μόλις τέλειωσε τη σχολή το μόνο που σκεφτόταν ήταν οι εξετάσεις του Α.Σ.Ε.Π. Όταν άκουσε μια φωνή στο δάσος να το χαζοτραγουδά, θυμήθηκε τα ανέμελα, φοιτητικά της χρόνια και απόρησε που βρέθηκε κάποιος σε κείνο το δάσος, μόλις λίγα μέτρα εμπρός της, να περπατά χαρούμενος τραγουδώντας το αγαπημένο της ποίημα. Αποφάσισε να τον ακολουθήσει, μέχρι που τον αντίκρισε από μακριά και θαμπώθηκε απ' το παρουσιαστικό του. Διακριτικά και πολύ προσεκτικά για να μην την αντιληφθεί, τον ακολούθησε από απόσταση. Δε σκέφτηκε στιγμή να γυρίσει στο σπίτι της, όπου την περίμενε η μητέρα της, η οποία απ' την αγωνία για την τύχη της κόρης της, έπαθε καρδιακό επεισόδιο και μας άφησε χρόνους.

Προχθές, έτυχε να συναντηθούν πάλι μετά από καιρό οι δυο φίλοι. Ο ένας έλεγε πως θυμόταν ακόμη τον περίπατο που είχαν κάνει στο δάσος πριν χρόνια και πως του 'χει λείψει αυτή η αίσθηση ελευθερίας και πως τον πνίγει η καθημερινότητα της πόλης. Ο άλλος είπε πως θα έφευγε την επόμενη μέρα για να κάνει το γύρο της Αφρικής...

...........................

Με λίγα λόγια... αν κάνεις ασυνήθιστες επιλογές, θα σου συμβούν ασυνήθιστα πράγματα. Αν κάνεις απρόβλεπτες κινήσεις, θα έχεις απρόβλεπτες συνέπειες. Αν κάτσεις στ' αυγά σου, θα πολλαπλασιάσεις τον πληθυσμό του κοτετσιού. Η επιλογή είναι δική σου.

Tsuyoshι Yamamoto trio

Ακουω πολυ τελευταια jazz απο ενα διαδικτυακο ραδιοφωνο το jazzradio.com. Πολυ εξυπνα λοιπον, επειδη ακριβως η jazz ειναι απεριοριστη για να καλυψει ο σταθμος τα διαφορα γουστα και τις διαθεσεις μας, δινει τη δυνατοτητα επιλογης μεσα απο 31 διαφορετικα καναλια.
Κολλημενη σχεδον μονιμα στη mellow jazz ακουω το κομματι "angel eyes" απο τον Ιαπωνα πιανιστα Tsuyoshi Yamamoto και μου εκανε εντυπωση η φυσικοτητα και απλοτητα με την οποια επαιζε, σαν ενα ρυακι που ρεει. Μπαινω στο youtube και τον εντοπιζω και ακουω τη δικη του εκτελεση σε ενα κομματι που μου αρεσει πολυ το "Misty". Mαγευτηκα, νομιζω η καλυτερη ορχηστρικη εκτελεση που γνωριζω.


Ψαχνω τη βιογραφια του στο google και σχεδον σε ολα τα links γραφουν οτι περιμενουν να κανει καποιος upload της βιογραφιας του??...Μονο λιγες αραδες υπαρχουν στο link του lastfm.
Οπως και να χει αξιζει να τον ακουσει κανεις. Σε χαλαρωνει πραγματικα..

Καρέ καρέ οι φάσεις μιας ερωτικής σχέσης

Πόσο κρατά ο έρωτας; ... 

Τα σκίτσα αυτά και τα σχόλια είναι λίγο ακραία αλλά σίγουρα περιέχουν αρκετή δόση αλήθειας..

Πόσο διαρκεί εκείνο το συναίσθημα με τις «πεταλούδες στο στομάχι» και την προσπάθεια να δείξετε τον καλύτερό σας εαυτό για να «κερδίσετε» το αντικείμενο το πόθου;
Μπορεί να πιστεύετε ότι ο πραγματικός έρωτας κρατάει «για πάντα», αλλά μόλις είδαμε την ξεκαρδιστική εικονογράφηση του Matthew Inman από την ιστοσελίδα Mingle2, μας χτύπησε μια ευαίσθητη χορδή.
Εκείνη που μας έκανε να γελάσουμε, αλλά και να παραδεχτούμε τελικά ότι δεν έχει και τόσο άδικο...
Όντως λοιπόν, ακόμη κι αν τα αισθήματα κρατούν για πάντα, η πραγματικότητα και η καθημερινότητα δεν λένε πάντα να συμβαδίσουν. Κάπως έτσι, συγκεντρώσαμε τα οκτώ στάδια μιας τυπικής ερωτικής γνωριμίας, μαζί με τα σκίτσα του Inman και σας παρουσιάζουμε… την πορεία της αγάπης!
Στάδιο 1ο: Το πρώτο ραντεβού


«Είσαι πανέμορφη», «η αγαπημένη μου ταινία είναι…» (ακολουθεί κουλτουριάρικος τίτλος που προσδίδει στην προσωπικότητα αυτού που θα τον ξεστομίσει ρομαντικές προεκτάσεις και το απαραίτητο intellectuality), «είχα κάνει τον γύρο της Ευρώπης με τα πόδια» και άλλες πολλές κατά κανόνα ψευδείς ατάκες ακούγονται στην πρώτη συνάντηση, κατά την οποία εννοείται πως έχετε εμφανιστεί στην τρίχα και προσέχετε μέχρι και την παραμικρή σας κίνηση για να εντυπωσιάσετε όποιον/α βρίσκεται απέναντί σας.
Στάδιο 2ο: Τα «ντουζένια»


Το κρεβάτι αναστενάζει, έρχονται τα πρώτα «σ’ αγαπώ», τα δεύτερα, τα τρίτα και τα χιλιοστά, μαζί έρχεται και ένας τεράστιος λογαριασμός κινητού, αλλά δεν σας νοιάζει, γιατί το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να είστε αγκαλιά (παράλληλα οι φίλοι σας στέλνουν πακέτο μέσω της σχετικής εκπομπής, γιατί είναι ο μόνος τρόπος να σας δουν από κοντά).
Στάδιο 3ο: Η οικειότητα


Χμμ… εδώ οι κανόνες αρχίζουν να αλλάζουν. Τα πρώτα ελαττώματα και οι πρώτες συνήθειες της εργένικης ζωής σας έρχονται να συναντήσουν το νέο σας ταίρι, το οποίο κάνει τα στραβά μάτια, γιατί είναι ακόμη «χορτασμένο» από την προηγούμενη φάση.
Στάδιο 4ο: Η υπερβολική οικειότητα 

Από τον κρεβάτι έχετε πλέον μεταφερθεί στον καναπέ, και από το «ο έρωτας περνάει από το στομάχι» έχετε περάσει στο «στομάχι που κάπου κάπου περνάει και από τον έρωτα». Η εμφάνισή σας πλέον δεν σας ενδιαφέρει και πολύ γιατί «έχετε δέσει τον γάιδαρό σας», ενώ και οι δύο πλέον έχετε απομυθοποιήσει το άλλο σας μισό, από την στιγμή που είδατε τον φίλο σας να κάνει την ανάγκη του, να φοράει τρύπιες κάλτσες και να ρεύεται ή από τότε που η φίλη σας άρχισε να σας αναλύει τα μυστικά της εμμήνου ρήσης της και να σας παραγγέλνει σερβιέτες.
Στάδιο 5ο: Η κάτω βόλτα

Υπό τις συνθήκες της προηγούμενης φάσης, η έκρηξη δεν θα μπορούσε να αργήσει πολύ. Και οι δύο έχετε αρχίσει να σιχαίνεστε τις ενοχλητικές συνήθειες του άλλου που κάποτε σας φαίνονταν χαριτωμένες, και η γκρίνια κι οι κατάρες εκσφενδονίζονται εκατέρωθεν. Πιθανές ατάκες που ακούγονται σε αυτή τη φάση: «Χαράμισα τα καλύτερά μου χρόνια», «Με πήρες μπουμπούκι και με κατάντησες τσουκνιδόκλαδο», και άλλοι χαρακτηρισμοί που η λογοκρισία δεν μας επιτρέπει να αναπαράγουμε.
Στάδιο 6ο: Ο χωρισμός

Μετά από ομηρικούς καβγάδες, όπου η αρσενική πλευρά καταριέται «τις κακαράξες τις φίλες σας που σας βάζουν λόγια» και η θηλυκή πλευρά ωρύεται για αναισθησία, κάποιος από τους δύο βλέπει πως υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές, και σας λέει το μεγάλο «αντίο», ή ακόμα χειρότερα, το πικρό «θέλω λίγο χρόνο». Ακολουθούν νύχτες με μπύρες και ουίσκι ή τόνους παγωτού και αισθηματικών ταινιών αντίστοιχα.
Στάδιο 7ο: Η επανασύνδεση

Μετά από SMS μέσα στην μαύρη νύχτα, κατασκοπείες στο Facebook και μεσάζοντες φίλους που μεταφέρουν διφορούμενα μηνύματα από τον έναν στον άλλο, ξανασυναντιέστε για να «μιλήσετε σαν φίλοι», και ξαφνικά θυμάστε πόσο ωραία περνούσατε μαζί στις αρχές. Κατά λάθος ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον «μόνο για ένα φιλί» και πριν το καταλάβετε, ξαναμετράτε τα decibel που παράγουν οι σομιέδες.
Στάδιο 8ο: Ο γάμος

Μετά από τόσες περιπέτειες, αποφασίζετε να περάσετε βέρες, τα πεθερικά να ανταλλάξουν προικιά και να περάσετε στην αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους. Φυσικά πλέον όχι μόνο δεν έχετε χρόνο και διάθεση για να φροντίσετε την εμφάνισή σας, αλλά έχετε γίνει ορκισμένοι εχθροί του σεξ, γιατί βιώνετε στο πετσί σας τις συνέπειές του. Και πιθανώς να μην έχετε προλάβει ποτέ να φτάσετε σε αυτή την τελευταία παράγραφο του δημοσιεύματος, γιατί σας διέκοψε ένα κλάμα και μια περίεργη… μυρωδιά. Ώρα για αλλαγή πάνας.

Aνδρες και γυναίκες: πολύπλοκα όντα

Οι γυναίκες είναι πολύπλοκα όντα...

Αν την φιλήσεις, είσαι αγενής.
Αν δεν την φιλήσεις, δεν είσαι άντρας.
 
Αν την παινέψεις, λες ψέματα.
Αν δεν την παινέψεις είσαι άχρηστος.
 
Αν συμφωνείς με ό,τι θέλει, σε σέρνει από τη μύτη.
Αν διαφωνείς, δεν έχεις κατανόηση.
Αν την βλέπεις συχνά, βαριέται.
Αν όχι, σε κατηγορεί για αδιαφορία.
 
Αν προσέχεις το ντύσιμό σου το κάνεις για να αρέσεις στις άλλες.
Αν δεν το προσέχεις, δεν νοιάζεσαι για αυτήν.
Αν ζηλεύεις, λέει ότι είναι κακό.
Αν δεν ζηλεύεις, δεν την αγαπάς.
 
Αν "κανείς κίνηση" γρήγορα, δεν την σεβάστηκες.
Αν δεν κάνεις, δεν σου αρέσει.
Αν την φιλάς μια στις τόσες, σε λέει ψυχρό.
Αν την φιλάς συχνά, λέει ότι την εκμεταλλεύεσαι.
Αν δεν την βοηθήσεις να κάνει κάτι, δεν έχεις τρόπους.
Αν την βοηθήσεις, είναι απλώς ακόμα μια αντρική τακτική για να την "ρίξεις".

Αν μιλάς, θέλει να ακούς.
Αν ακούς, θέλει να μιλάς .

 
Οι άντρες είναι πολύπλοκα όντα....

Αν τον φιλήσεις είσαι εύκολη.
Αν δεν τον φιλήσεις είσαι ψυχρή.
 
Αν τον παινέψεις σε θεωρεί ψεύτρα.
Αν δεν τον παινέψεις θεωρεί ότι είσαι αγνώμων.
Αν συμφωνείς με όσα λέει, σε θεωρεί αρνί.
Αν δεν συμφωνείς είσαι αντιδραστική.
Αν τον βλέπεις συχνά, είσαι απελπισμένη.
Αν δεν τον βλέπεις, δεν ενδιαφέρεσαι.
Αν προσέχεις το ντύσιμό σου, είσαι ματαιόδοξη και κενή.
Αν δεν το προσέχεις, είσαι ατσούμπαλο αγοροκόριτσο.
Αν ζηλεύεις, είσαι καταπιεστική.
Αν δεν ζηλεύεις, "στα φοράει".
Αν αργήσεις ένα λεπτό, λέει ότι είσαι... "τυπική γυναίκα".
Αν αυτός αργήσει, είσαι ανυπόμονη.
Αν επισκεφτείς έναν άλλο άντρα, "παίζεις".
Αν αυτόν τον επισκεφτεί μια άλλη γυναίκα "είναι απλά φίλη".
 
Αν τον φιλάς σπάνια, είσαι πολύ ντροπαλή.
Αν τον φιλάς συχνά είσαι πολύ επιθετική.
Αν μιλάς, είναι πάντα πολύ.
Αν ακούς, δεν είναι ποτέ αρκετό.

H ασθένεια ειναι μια σύγκρουση μεταξύ της προσωπικότητας και της ψυχής

Το κρυολόγημα στάζει όταν ο οργανισμός δεν κλαίει
Ο πονόλαιμος φράζει όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες
Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει
Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει
Το σώμα παχαίνει όταν όταν η δυσαρέσκεια πιέζει
Ο πονοκέφαλος κατάθλιβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες
Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει
Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τέλειομανία ειναι ανυπόφορη
Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες
Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια σκλαβώνει
Η πίεση αυξάνει όταν ο φόβος φυλακίζεται
Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννάει
Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνουν τα όρια της ανοσίας
Τα γόνατα πίνουν όταν η υπερηφάνεια είναι άκαμπτη
Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς
Η ασθένεια δεν ειναι κακό. Θα σου πει οτι έχεις πάρει λάθος δρόμο. Ο δρόμοςπρος την ευτυχία δεν ειναι ευθύς. Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ,φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ, φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ κι ολα γίνονται αν εχεις ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ, μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ, μια Κάλη ασφάλιση που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ, άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ αλλά πάνω απ’όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΕΣΥ.

 

 

 

Βελτίωση της επικοινωνίας στις ανθρώπινες σχέσεις

Ανήρτησα αυτο το αρθρο που διαβασα σ'ενα μπλογκ. Κατι καινουργιο δε λεει, ειναι ομως καλογραμμενο. Καλη χρονια να εχουμε με διαυγεια, επιγνωση και υπομονη!

Στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα πολύ άνθρωποι δοκιμάζουν εντάσεις, συγκρούσεις και δυσκολίες στις βασικές σχέσεις της προσωπικής τους ζωής. Ιδιαίτερα οι ερωτικές και οι συζυγικές σχέσεις διαταράσσονται σοβαρά από εξωπραγματικές προσδοκίες, σύγχυση των ρόλων, προβλήματα επικοινωνίας, παρεμβάσεις τρίτων, δυσκολίες στη σεξουαλική ζωή και τη διαχείριση των οικονομικών πόρων. Τραυματικές εμπειρίες από την παιδική ηλικία και από προηγούμενες σχέσεις, ανασφάλειες, φόβοι και εσωτερικές συγκρούσεις δεν μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε με διαύγεια, καθαρότητα και δημιουργική υπομονή το σύντροφό μας.

Με το πέρασμα του χρόνου η αγάπη και ο αμοιβαίος σεβασμός δίνουν τη θέση τους στην απογοήτευση, την οργή, τις αρνητικές κριτικές, τα αισθήματα παραμέλησης και εγκατάλειψης. Η σχέση αντί να είναι πηγή χαράς και δημιουργίας γίνεται πηγή οδύνης. Αισθανόμαστε ότι ο σύντροφός μας δεν μας καταλαβαίνει, ότι είναι αδιάφορος ή επιθετικός ή ότι έχει υπερβολικές απαιτήσεις. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να τον πείσουμε να βελτιώσει τη συμπεριφορά του για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες μας τόσο περισσότερο απογοητευόμαστε. Ο άλλος δεν φαίνεται διατεθειμένος να αλλάξει και οι δικές μας παρατηρήσεις, απαιτήσεις, συμβουλές και προκλήσεις όχι μόνο δεν έχουν τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλά δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση.

Αν θέλουμε πραγματικά να βοηθήσουμε τη σχέση είναι προτιμότερο να στραφούμε προς τον εαυτό μας και να προσπαθήσουμε όσο μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε το σύντροφό μας. Χρειάζεται να καλλιεργήσουμε την αυτογνωσία, να συνειδητοποιήσουμε τα δικά μας λάθη και τις δικές μας αδυναμίες και να πειραματιστούμε με νέους τρόπους δημιουργικής επικοινωνίας. Να αναζητήσουμε νέους τρόπους κατανόησης και ερμηνείας της συμπεριφοράς του συντρόφου αλλά και νέους, γόνιμους τρόπους για να του μεταφέρουμε τα δικά μας μηνύματα.

Τις περισσότερες φορές καταλαβαίνουμε τον άλλο χρησιμοποιώντας στοιχεία που υπάρχουν στον δικό μας ψυχισμό. Προβάλλουμε πάνω του δικά μας ψυχολογικά δεδομένα. Ερμηνεύουμε τον άλλο μέσα από το πρίσμα των προσωπικών μας πεποιθήσεων, εμπειριών και συναισθημάτων. Τον χαρακτηρίζουμε μέσα από τις δικές μας αρχές και αξίες.
 

Η αυθεντική επικοινωνία προϋποθέτει βαθιά γνώση του εαυτού μας, αυτοέλεγχο και εσωτερική ισορροπία. Αν έχουμε συνειδητοποιήσει τα ιδιαίτερα ψυχολογικά μας χαρακτηριστικά, τότε μπορούμε να ελέγξουμε τις καθοδηγητικές και ερμηνευτικές μας παρορμήσεις και να σεβασθούμε την προσωπικότητα του άλλου γι αυτό που είναι χωρίς να επιδιώκουμε να τον προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα.

Έχω τη δυνατότητα να καταλάβω τον άλλο καλύτερα όταν μπορώ να καταπαύσω τις δικές μου ψυχοδυναμικές συγκρούσεις.

Όταν κραυγάζουν μέσα μου δυνατές φωνές δεν μπορώ ν’ ακούσω τον άλλο.

Όταν δεν έχω απελευθερωθεί από τα δεσμά των έντονων αναγκών μου δεν μπορώ να καταλάβω τον άλλο.

Όταν δεν έχω συμφιλιωθεί με τον εαυτό μου δεν μπορώ να συγχωρέσω τον άλλο.

Όταν δεν έχω γαληνέψει μέσα μου δεν μπορώ να καθησυχάσω τον άλλο.

Όταν δεν έχω αγαπήσει τον εαυτό μου, δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλο.

Αληθινή κατανόηση του συντρόφου δεν σημαίνει θεωρητική ερμηνεία των σκέψεων και των αισθημάτων του αλλά ταύτιση μαζί του, βιωματική συμμετοχή στα αισθήματά του, σημαίνει να δούμε και να αισθανθούμε την πραγματικότητα με τον τρόπο που εκείνος την βλέπει και την αισθάνεται.
Επικοινωνώ δημιουργικά με τον σύντροφό μου όταν εκτιμώ και αποδέχομαι με σεβασμό τα αισθήματα του χωρίς να εξετάζω αν είναι σωστά ή λάθος, όταν εκφράζω αυτό που πιστεύω με στοργή, ζεστασιά, κατανόηση και σεβασμό. Η άνευ όρων αποδοχή των αισθημάτων και των βιωμάτων του άλλου δημιουργεί το κατάλληλο, υποστηρικτικό περιβάλλον που θα τον βοηθήσει να εξερευνήσει τον εαυτό του, να αναπτύξει και να αξιοποιήσει τις εσωτερικές δυνατότητες αλλαγής που κρύβονται μέσα του. Ενώ αντίθετα οι δυναμικές, παρορμητικές προσπάθειες που καταβάλλουμε για να τον αλλάξουμε τον κάνουν να νοιώθει αμαθής, ανώριμος, ανίκανος και ανίσχυρος, να επιλέξει από μόνος του το σωστό και τον οδηγούν ακόμα και χωρίς να το θέλει να γίνεται αμυντικός, να απορρίψει αυτό που του λέμε ή και να ορθώσει ένα συναισθηματικό αμυντικό τείχος απέναντί μας ώστε να προφυλάξει την αυτονομία και την αξιοπρέπειά του.

Όταν ο σύντροφός μας αισθάνεται ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτόν, ότι τον αγαπάμε και τον αποδεχόμαστε με σεβασμό, είναι περισσότερο πρόθυμος να προσέξει και ίσως να αποδεχθεί το μήνυμα που θα θέλαμε να του μεταφέρουμε. Το κλειδί στην επικοινωνία δεν είναι αυτό που λέμε αλλά ο τρόπος που το λέμε. Το πιο σημαντικό είναι το πλαίσιο, το κλίμα, ο ορίζοντας μέσα στον οποίο διαδραματίζεται η επικοινωνία. Όταν ο άλλος αισθάνεται ότι τον σέβομαι και τον αγαπώ είναι διατεθειμένος να με ακούσει, να πάρει σοβαρά υπόψη του αυτό που του λέω ενώ όταν αισθάνεται ότι παραβιάζω τα όριά του και επιτίθεμαι στην προσωπικότητά του γίνεται αρνητικός σε ότι και να του πω, θυμώνει μαζί μου και αντιδρά με βία, απαντά με σκληρά και απερίσκεπτα λόγια ή αποσύρεται συναισθηματικά για να μην πληγώνεται.

Για να καταλάβω αληθινά τον άλλο πρέπει να μπορώ να αδειάσω από τον εαυτό μου, και να γεμίσω από αυτόν, να τον προσλάβω αναλλοίωτο, να τον αποδεχθώ χωρίς όρους μέσα στην αγάπη. Η ασφάλεια που θα νιώσει κοντά μου στα πλαίσια της αγάπης θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος. 

άρθρο του Νικήτα Καυκιού από "Χανιώτικα νέα"