Βack to the future... & return to right here, right now

Προσφατα ειδα την ταινια αυτη και ναι το ομολογω ηταν η πρωτη φορα. Ως παιδι και εφηβη αργοτερα τη σνομπαρα οπως και πολλα αλλα χιτ της εποχης( μη με ρωτησετε γιατι..).
Αν εξαιρεσεις το γεγονος οτι τα εφε της ταινιας ειναι πολυ ξεπερασμενα για τα σημερινα δεδομενα, η ταινια οχι μονο παρακολουθειται ευχαριστα αλλα ηταν και εκπληξη για μενα οσον αφορα τα νοηματα που ειχε.
Η ολη ιδεα βασιζοταν στο αν μπορουσες να κανεις ταξιδι στο χρονο και ο εφηβος Μαικλ Τζει Φοξ ταξιδευει στη δεκαετια του 50, την εποχη δηλαδη που ηταν εφηβοι οι γονεις του. Και πραγματικα αρχιζει να τους καταλαβαινει καλυτερα παρακολουθωντας τον τροπο ζωης τους. Βλεπει δηλαδη γιατι ο πατερας του ηταν δειλος, ενα ανθρωπακι ουσιαστικα που δεν επαιρνε καμια πρωτοβουλια και γιατι η μητερα του απο αδυνατη και περιζητη εφηβη γινεται χοντρη και bossy μεσηλικας. Στο σεναριο βεβαια, κανοντας προβολη των επιθυμιων του, αλλαζει τα καιρια εκεινα σημεια που θα καθοριζαν τη μετεπειτα πορεια των γονιων του και ετσι οταν επιστρεφει ξανα στο μελλον εχει τους γονεις που θα ηθελε να ειχε!
Η ταινια με εκανε να σκεφτω πανω σε αυτο που λεμε χασμα γενεων και πως, ως επι το πλειστον, δεν μπορουμε να τα βρουμε με τους γονεις μας και με εκανε να αναρωτηθω αν μπορουσα να ταξιδεψω στο χρονο και ζουσα απο κοντα τη ζωη της μανας και του πατερα μου θα μπορουσα να εξηγησω καλυτερα καποιες συνηθειες, κομπλεξ, απωθυμενα που εβγαλαν ως μεγαλοι και τα περασαν σε μας. Αραγε θα μπορουσα να κανω παρεα μαζι τους?? Επειδη φυσικα αυτο δε γινεται, μονο ισως αν ειναι κανεις τυχερος και μαθει καποια πραγματα για το παρελθον τους, χρειαζεται λοιπον λιγη περισσοτερη κατανοηση. Εξαλλου υπηρξαν και αυτοι καποτε νεοι!
Η ταινια ειχε και μερικες εμπνευσμενες ατακες, οπως οταν ο τρελος επιστημονας ρωτα τον Τζει Φοξ ποιος ειναι ο προεδρος την ΗΠΑ για να τσεκαρει αν οντως ηρθε απο το μελλον και του απαντα ο Ρηγκαν, (θυμιζω η ταινια ειναι του 1985), ο επιστημονας γελαει στα μουτρα του και του λει αποκλειεται ενας τετοιος ηθοποιος να γινει προεδρος(ο Ρηγκαν ουσιαστικα ηταν κακος ηθοποιος και φυσικα κακος προεδρος!), η οταν συναντα τη μανα του στο παρελθον και εκεινη φυσικα δεν μπορει να ξερει οτι ειναι ο γιος της και μην ξεροντας το ονομα του τον βαπτιζει Καλβιν Κλαιν επειδη φορουσε εσωρουχα Καλβιν Κλαιν...
Αξιζει πιστευω να τη νοικιασετε και να τη θυμηθειτε, δεν ειναι τυχαιο που γνωρισε τεραστια επιτυχια εκεινη την εποχη, η παραγωγη ηταν Σπιλμπεργκ και η σκηνοθεσια Ζεμεκις!

Όπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ
θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα
όμως φοβάμαι μωρό μου μη φύγω εγώ
έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα.

Πάμε στον Άδωνι για καφέ
που πηγαίνουν τεκνά και φρικιά
και αράζουνε και αθλητές
και που πηγαίνει και μία χοντρή νευρικιά
Κυριακή να της φύγει το στρες.

Κι όλα μοιάζουν ένα τίποτα
και κυκλοφορούν ανύποπτα
κι είσαι η λαχτάρα μου
ο καφές και τα τσιγάρα μου.

Ό,τι κι αν ζήσουμε το 'χουμε δει
σαν μία σκηνή από άλλη ταινία
Κι όλος ο κόσμος - μωρό μου - μπορεί και το ζει
έλα - κερνάω καφέ στην πλατεία.

Τεντα ολα!

Everywhere I hear the sound of marching, charging feet, boy
Cause summer’s here and the time is right for fighting in the street, boy
But what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy London town
There's just no place for a street fighting man
No

Hey! think the time is right for a palace revolution
But where I live the game to play is compromise solution
Well, then what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy London town
There's no place for a street fighting man
No

Hey! said my name is called disturbance
I’ll shout and scream, I'll kill the king, I'll rail at all his servants
Well, what can a poor boy do
Except to sing for a rock n roll band
Cause in sleepy London town
There's no place for a street fighting man
No

Μανιφεστο

• Ειναι πολυ συνηθισμενο θα μου πειτε, αλλα πολυ εκνευριστικο να καθοριζεται το ποιος εισαι απο το επαγγελμα σου. Αν μαλιστα εισαι στην παρουσα φαση, στην cool κατασταση της αναζητησης εργασιας, ο κοσμος σε κοιταει με συμπονια...Αλλα ειπαμε στην Ελλαδα το παν ειναι να ξερεις να πουλας τον εαυτο σου γιατι οτι δηλωσεις εισαι!
• (Συνεχεια της προηγουμενης παραγραφου)Στο ταμειο του φεστιβαλ Αθηνων αν επιδειξεις την καρτα ανεργιας μπορεις να παρακολουθησεις δωρεαν. Λες και τωρα ξαφνικα θα γινεις κουλτουριαρης που θα επρεπε τα εισιτηρια να ειναι ετσι κι αλλιως μειωμενα..
• Συμβαινει πολυ συχνα και σε πολυ κοσμο να παθαινει ψυξη απο τα air-condition (γι' αυτο και ψηφιζω δαγκωτο ανεμιστηρα αλλα σε καποια αποσταση) και να ταλαιπωρειται καποιες μερες... αλλα μπορει να’ χεις και τα τυχερα σου και να σου κανουν μασαζ κι ερχεσαι στα ισα σου, οποτε κομπλε!
• Ειναι απιστευτα τσιριχτη, βραχνη και υστερικη ταυτοχρονα –δεν ξερω αυτο πως γινεται μη με ρωτατε- η φωνη της απεναντι και πολλες φορες μου ερχεται να της πω «ferme ta bouche» ως γαλλομαθουσα που ειμαι αλλα αν μου πει κι εκεινη οτι δεν μπορει να με ακουει να τραγουδαω???(αντε να της πω οτι ειμαι και μελος χορωδιας, σοπρανο β’!)
• Γιατι εχουν παθει ολη αυτη την υστερια τα καναλια με τους γαμους των celebrities? Που ειναι πραγματικα γαμοι για τα πανηγυρια...πιο εκκωφαντικη ξεφτιλα δεν υπαρχει.
• Αγαπητοι μου αναγνωστες θελω περισσοτερη συμμετοχη στο blog αλλιως υποχρεωτικα θα το σταματησω και το πανελληνιο θα χασει μια ελπιδοφορα συγγραφεα??!καλο?

Now here you go again
You say you want your freedom
Well who am I to keep you down
It's only right that you should
Play the way you feel it
But listen carefully to the sound
Of your loneliness
Like a heartbeat, drives you mad
In the stillness of remembering
What you had, And what you lost
And what you had, And what you lost

Chorus:
Thunder only happens when it's raining
Players only love you when they're playing
They say, women, they will come and they will go
When the rain washes you clean, you'll know
You'll know

Now here I go again, I see the crystal visions
I keep my visions to myself
It's only me who wants to wrap around your dreams and
Have you any dreams you'd like to sell
Dreams of Loneliness like a heartbeat, drives you mad
In the stillness of remembering
What you had, And what you lost
And what you had, oh what you lost

Thunder only happens when it's raining
Players only love you when they're playing
Women, they will come and they will go
When the rain washes you clean, you'll know

Oh Thunder only happens when it's raining
Players only love you when they're playing
They say, women, they will come and they will go
When the rain washes you clean, you'll know
You'll know
You will know
Oh oh oh you'll know

Καλοκαιρινη μπορα

Πηγα για ενα μπανιο στη θαλασσα σημερα το πρωι, το ειχα αναγκη να κολυμπησω, να ξεπιαστουν λιγο οι μυες μου μετα απο μια ψυξη που επαθα στην πλατη εκτεθειμενη στο air-condition..
Συναντησα βεβαια κινηση στο δρομο αλλα το κολυμπι και το αραγμα στην παραλια διαβαζοντας βιβλιο με αποζημιωσε.
Ειχα μια εντονη μερα χτες κυριως συναισθηματικα και οδηγησα αρκετα στην Αθηνα κουβαλωντας μαζι αυτο το φορτιο των σκεψεων που με εκανε επικινδυνη στο δρομο...Και σημερα που αρχισα να ησυχαζω στη θαλασσα, ο θορυβος των σκεψεων μου αρχισε να καταλαγιαζει.
Τις τελευταιες μερες νιωθω οτι με εχουν κυριευσει οι νευρωσεις μου. Ειναι σε υπερλειτουργια ο εγκεφαλος μου. Συσσωρευονται η μια πληροφορια μετα την αλλη και δεν ξερω σε ποιο πεδιο να κινηθω. Και λεω νευρωση, γιατι ενας στοχος που εχω βαλει μεσα μου, μου φαινεται αλλοτε δυσπροσιτος, αλλοτε εφικτος, αλλα ουσιαστικα δοκιμαζω λιγο πολυ την ιδια μεθοδο προσεγγισης και ολα τα σημαδια μου λενε οτι πρεπει να αλλαξω τροπο αντιμετωπισης, αλλιως θα γινω νευρωτικη!...
Κι ετσι αφου αρχιζα να ησυχαζω λιγο στη θαλασσα, στην επιστροφη ξεσπασε αυτη η υπεροχη καλοκαιρινη μπορα! Κατεβηκα απο το αυτοκινητο κανοντας σταση στο μουσειο οινου που βρισκεται λιγο πριν μπεις στην αττικη οδο. Μυρισα το χωμα και διεγερθηκαν οι αισθησεις μου, και βρεγμενη καθως ημουν ακομα απο το μπανιο, δεχομουν με πολυ χαρα τις σταγονες της βροχης πανω μου.. Πηγα να ρωτησω τις ωρες λειτουργιας του μουσειου. Ηταν εκει και κατι μηχανοβιοι που περιμεναν υπομονετικα να τελειωσει η βροχη και ειχε μια υπεροχη ησυχια το μερος αυτο. Ενιωσα τοσο ομορφα που διεκοψα την πορεια μου προς το σπιτι και απλα απολαυσα λιγο τη βολτα στη βροχη, που αυτο που θελω να πω ειναι ειναι οταν νιωθουμε οτι μαλλον το εχουμε καψει, ειναι απαραιτητο να παταμε το pause κι ας αργησουμε να φτασουμε στον προορισμο μας. Ετσι κι αλλιως, πραγματικα δεν εχει σημασια ο προορισμος, αλλα το ταξιδι!