Μια νοσοκόμα που δούλεψε με ανθρώπους με ανίατες ασθένειες, μοιράζεται την εμπειρία της και δίνει πολύτιμες συμβουλές, σε μας τους μη-ετοιμοθάνατους... [Απ' το Arise India Forum, Μέσω του twitter του @RenoDakota].
"Για πολλά χρόνια δούλεψα στην παρηγορητική φροντίδα ασθενών, κυρίως σε αυτούς που γυρνούσαν στα σπίτια τους για να πεθάνουν. Έζησα ξεχωριστές στιγμές, όντας μαζί τους για τις τελευταίες 3 με 12 εβδομάδες της ζωής τους.
Οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ όταν αντιμετωπίζουν το θάνατό τους. Έχοντας βιώσει μεγάλη γκάμα συναισθημάτων (άρνηση, φόβο, θυμό, στεναχώρια, περισσότερη άρνηση) στο τέλος ένιωθαν την πολυπόθητη αποδοχή: Κάθε ασθενής γαλήνευε, τελικά, πριν πεθάνει.
Όταν τους ρωτούσα αν μετάνιωναν για κάτι ή αν θα έκαναν κάτι διαφορετικά, είδα ότι υπήρχαν πολλά κοινά στις απαντήσεις τους. Να πέντε - αυτά που άκουσα πιο συχνά:

1. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως την ήθελα στ' αλήθεια, κι όχι όπως περίμεναν οι άλλοι να τη ζήσω.
Όταν κανείς συνειδητοποιεί ότι η ζωή του σχεδόν τελείωσε, βλέπει πιο καθαρά πόσα (σημαντικά) όνειρά του δεν πραγματοποίησε. Οι περισσότεροι δεν είχαν κάνει ούτε τα μισά και τώρα έφευγαν ξέροντας ότι γι' αυτό έφταιγαν οι επιλογές που είχαν κάνει - ή δεν είχαν κάνει.
Είναι σημαντικό να προσπαθήσεις να πραγματοποιήσεις κάποια απ' τα όνειρά σου - με το που χάνεις την υγεία σου ίσως να είναι αργά.

2. Εύχομαι να μην δούλευα τόσο σκληρά.
Αυτό μου το είπαν σχεδόν όλοι οι άντρες ασθενείς μου. Έχασαν τα παιδικά χρόνια του γιου ή της κόρης τους, δεν έζησαν όσο θα μπορούσαν συντροφιά με το έτερό τους ήμισυ, δεν διασκέδασαν όσο ήθελαν.
Απλοποιώντας τον τρόπο ζωής σας και κάνοντας συνειδητές επιλογές κατά τη διάρκειά της είναι δυνατόν να ζήσετε με λιγότερα απ' όσα νομίζετε. Και δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και ανοιχτοί σε νέες ευκαιρίες - πιο ταιριαστές με τον νέο τρόπο ζωής σας.

3. Εύχομαι να είχα το κουράγιο να εκφράσω τα συναισθήματά μου.
Πολλοί άνθρωποι καταπίεζαν τα συναισθήματά τους για αποφύγουν τσακωμούς ή για να μη στεναχωρήσουν τους άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν πως συμβιβάστηκαν με μια μέτρια ζωή. Πολλές ανίατες ασθένειές τους σχετίζονταν, εν μέρει, με την πικρία και την αναπόφευκτη μνησικακία που κουβαλούσαν σ' ολόκληρη τη ζωή τους.
Δε μπορούμε να ελέγχουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Παρ' ό,τι όμως οι άλλοι μπορεί αρχικά να αντιδράσουν άσχημα αν αρχίσετε να μιλάτε με ειλικρίνεια, μακροπρόθεσμα οι σχέσεις σας θα γίνουν πιο υγιείς και πιο ουσιαστικές. Αν δεν γίνουν, τότε απλώς ξεφορτώνεστε μια τοξική σχέση απ' τη ζωή σας. Σε κάθε περίπτωση κερδίζετε.

4. Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου.
Συχνά οι ασθενείς δεν είχαν συνειδητοποιήσει πλήρως τα ωφέλη μιας παλιάς, καλής φιλίας - μέχρι τότε. Και τότε συχνά ήταν αργά για να εντοπίσω τα άτομα απ' το παρελθόν τους.
Πολλοί είχαν απορροφηθεί τόσο με τις ζωές τους που είχαν αφήσει καταπληκτικές φιλίες να μαραθούν. Συχνά οι ετοιμοθάνατοι μετάνιωναν βαθιά που δεν είχαν "ξοδέψει" περισσότερα σε μια φιλία. Όλοι ανεξαιρέτως νοσταλγούν τους φίλους τους όταν πεθαίνουν.
Ούτε τα λεφτά ούτε η κοινωνική θέση απασχολούν τους ανθρώπους τις τελευταίες στιγμές της ζωής. Αυτό που μένει τότε σε όλους είναι η αγάπη και οι σχέσεις τους με άλλους ανθρώπους. Κυρίως όμως η αγάπη.

5. Εύχομαι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να νιώσει ευτυχισμένος.
Παραδόξως γι' αυτό μετανιώνουν πολλοί ετοιμοθάνατοι. Οι περισσότεροι δεν είχαν καταλάβει, μέχρι το παρά πέντε, ότι η ευτυχία είναι επιλογή. Είχαν μείνει προσκολλημένοι σ' αυτά που είχαν μάθει, στις συνήθειές τους. Η "ασφάλεια" του οικείου δεν τους είχε αφήσει να αλλάξουν ποτέ.
Ο φόβος της αλλαγής τούς είχε κάνει να υποκρίνονται στους άλλους (αλλά και στους εαυτούς τους!) ότι ήταν απολύτως ευχαριστημένοι με τη ζωή τους, όπως ακριβώς ήταν. Τώρα όμως μου έλεγαν πως ήθελαν να γελάσουν και πάλι με την ψυχή τους, να σαχλαμαρίσουν ξανά...

ΥΓ. Όταν είσαι στο νεκροκρέβατό σου, το τελευταίο πράγμα που σε απασχολεί είναι το τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα.
Πόσο τέλειο θα 'ταν αν μπορούσες να ελευθερωθείς απ' όλα αυτά, να αφεθείς και να χαμογελάσεις αβίαστα ξανά - πολύ πριν από το θάνατό σου..."

blink

Ειχα αργησει για το ραντεβου μου κι ο ψιλικατζης ως συνηθως δεν ειχε εισιτηρια να μου δωσει για το λεωφορειο οποτε πηρα το πρωτο ταξι που περασε.
Ο ταξιτζης ακουγε Καζατζιδη & σκεφτηκα επεφτε πολυ βαρυς για Σαββατο απογευμα ο λαικος βαρδος, αλλα ευτυχως αλλαξε το σταθμο για να βαλει εντεχνο ελληνικο τραγουδι. Φτανοντας στην περιοχη Καραβελ, ειχε αρκετη κινηση για την ωρα λογω τροχονομου & μου λεει ο ταξιτζης: "Ακομα εδω ειναι αυτοι & συνεδριαζουν?", "ποιοι?", του λεω εγω. "Εχει συνελευση το ΠΑΣΟΚ στο "Καραβελ". Τον ειδα στην τηλεοραση το Γιωργο και με αυτα που ελεγε δεν ξερει τι του γινεται. Λεει ασχετα πραγματα, που ζει?" "Ε, ρε..."αναστεναξε ο ταξιτζης, κι εγω απο μεσα μου παρακαλουσα να μη συνεχισει την κουβεντα γιατι δεν ειχα διαθεση κι ευτυχως σταματησε. Με αφησε στον προορισμο μου & τι καλα, εκοψε αποδειξη & και μου την εδωσε στο χερι! Παγκοσμια πρωτη για μενα! Κι αλλους εχω δει να κοβουν αποδειξεις αλλα να θελουν να στις δωσουν στο χερι πρωτη φορα. Να' ναι καλα ο ανθρωπος.
Βγαινοντας απο το ταξι ειχε ενα ανεπαισθητο ψιλοβροχο, πολυ κρυο, τυλιχτηκα καλυτερα με το παλτο μου & προχωρησα προς τη Βουκουρεστιου. Ειχε κοσμο εξω απο το Παλας, Γαλανη & Αλεξιου σε μπλε βελουδο για 15 παραστασεις...Δεν ειναι κακο.
Συναντησα τη φιλη μου στο καφε, τα ειπαμε, αναλυσαμε ξανα τα ηδη αναλυμενα & ειπαμε να δωσουμε συνεχεια στη βραδια. Αφου μπηκαμε & βγηκαμε σε ολα σχεδον τα μπαρακια της πλατειας Καρυτση, αναζητωντας την καλυτερη μουσικη & βασικα χωρο για να σταθουμε, καταληξαμε στο Blink. Ηρθαν & δυο φιλες στη συνεχεια, & γιναμε 4.
Τι ρετρο βραδια ηταν αυτη! Ο dj ειχε κολλησει στη δεκαετια του '90, βαζοντας οτι ειχε και δεν ειχε απο τη βρετανικη σκηνη της εποχης κι ενιωσα οτι εκανα βουτια στο παρελθον, τοτε που ημουν φοιτητρια & με τα αρβυλομποτακια που ειχα & πολυ πιο γεματο φρυδι πηγαιναμε στο Χοροστασιο κατ'εξοχην, κι ακουγαμε αυτη τη μελαγχολικη μουσικη.. Η διαφορα του τοτε απο το σημερα ηταν οτι πολλοι θαμωνες τωρα παιζουν με τα touch screen κινητα τους, φωτιζοντας τις μουρες τους στο ημιφως απο τις οθονες των κινητων τους, κουνωντας το κεφαλι τους μηχανικα στους ηχους της μουσικης αυτης, κατι που δε γινοταν τοτε. Στα + της βραδιας ηταν η ψηλη γκαρσονα με το αφανα, κοκκινο, σγουρο μαλλι & το πανεμορφο προσωπο.
Οι φιλες μου το διασκεδαζαν πιο πολυ, θυμηθηκαν τα νιατα τους, εγω βαριομουν. Κι ο dj τοτε βαζει το lust for life απο Iggy Pop & αρχισα να χορευω στο σπιντ ρυθμο του, διψωντας κι εγω για λιγη περισσοτερη ζωντανια στην κατα τ'αλλα συνηθισμενη βραδια, μεχρι που με γειωνει αφανταστα με την επομενη μουσικη επιλογη του, Park life απο Blur!!! Αν ειναι δυνατον! Και σταματησα να προσπαθω να κανω κεφι. Αποχαιρετησαμε το μαγαζι & τη βραδια με Happy Mondays & το Step on. Αραγε ποσα ναρκωτικα να' χαν παρει για να φτιαξουν αυτο το τριπατο, ακομα και σημερα πολυ φρεσκο τραγουδι...

Σαββατο απογευμα. Σιγανη βροχουλα ξεκινησε & δεν υπηρχε καλυτερη μουσικη υποκρουση απο τις μελαγχολικες μπαλαντες της Nina στο youtube. Παω να φτιαξω μια ζεστη σοκολατα. Μονο αυτο & δε θελω τιποτα αλλο. Τηλεφωνω σε μια φιλη, μου πιανει λιγο την παρλα, η γνωστη Ε., κι επειδη ταξιδευει αυριο & ηθελα να τη δω απο κοντα αποφασισαμε να βγουμε πιο μετα.
Και η σκεψη που με απασχολει βασανιστικα τελευταια ειναι πως ο καθενας μας βλεπει σε επαναληψεις τη ζωη του, ακουγοντας, λεγοντας, βλεποντας ισως τα ιδια πραγματα. Γιατι ναι, η ρουτινα ειναι ευλογημενη οταν ειναι ομως συνειδητη.
Ετοιμαζομαι να βγω για αλλη μια φορα εξω. Για να δουμε τι θα δουμε...

He needs me & black is the colour of my true love's hair, 2 τραγουδια της nina που ανακαλυψα τελευταια και με ταξιδευουν...

black its the colour of my true love's hair

Love at First Sight

Το ποίημα λέγεται «Έρωτας με την πρώτη ματιά» (Miłość od pierwszego wejrzenia στα πολωνικά) αλλά αυτό που υποστηρίζει είναι πως δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα στην πραγματικότητα. Περιγράφει την πρώτη συνάντηση ενός ζευγαριού, όπου από την αρχή γίνεται ολοφάνερη η ακαριαία αμοιβαία έλξη, για το κεραυνοβόλημα της οποίας σελίδες επί σελίδων έχουν γραφτεί –το περίφημο μουσικό Coup de foudre. Ένα τεράστιο ερωτηματικό, ωστόσο, πλανιέται πάνω από το ποίημα. Πόσο τυχαία ή ξαφνική είναι στ' αλήθεια μια τέτοια συνάντηση; Είναι λες σαν πλανήτες που βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης. Πόσες φορές πιο πριν έχει αποφευχθεί η σύγκρουση; Γι' αυτό μιλάει κατ' ουσίαν η Σιμπόρσκα:
Love at First Sight
They're both convinced
that a sudden passion joined them.
Such certainty is beautiful
but uncertainty is more beautiful still.

Since they'd never met before, they're sure
that there'd been nothing between them.
But what's the word from the streets, staircases, hallways –
perhaps they've passed each other by a million times?

I want to ask them
if they don't remember –
a moment face to face
in some revolving door?
perhaps a "sorry" muttered in a crowd?
a curt "wrong number" caught in the receiver? –
but I know the answer.
No, they don't remember.

They'd be amazed to hear
that Chance has been toying with them
now for years.

Not quite ready yet
to become their Destiny,
it pushed them close, drove them apart,
it barred their path,
stifling a laugh,
and then leaped aside.

There were signs and signals
even if they couldn't read them yet.
Perhaps three years ago
or just last Tuesday
a certain leaf fluttered
from one shoulder to another?
Something was dropped and then picked up.
Who knows, maybe the ball that vanished
into childhood's thickets?

There were doorknobs and doorbells
where one touch had covered another
beforehand.
Suitcases checked and standing side by side.
One night perhaps some dream
grown hazy by morning.

Every beginning
is only a sequel, after all,
and the book of events
is always open halfway through.

(Σε μετάφραση των Stanisław Barańczak και Clare Cavanagh).


Έρωτας με την πρώτη ματιά

Σίγουροι κι οι δυο
για το απρόσμενο πάθος που τους έδεσε.
H τόση βεβαιότητα έχει την ομορφιά της
αλλά ακόμα πιο όμορφη η αβεβαιότητα.

Αφού ασφαλώς και δεν έχουνε ξανασυναντηθεί ποτέ,
είναι σίγουροι πως δεν τους ενώνει κάτι.
Αλλά τι θα τους έλεγαν οι δρόμοι, τα σκαλοπάτια, οι διάδρομοι –
όπου μπορεί και να προσπέρασαν τόσες φορές ο ένας τον άλλον;

Θέλω να τους ρωτήσω
αν άραγε θυμούνται –
Μια στιγμή πρόσωπο με πρόσωπο
σε κάποια περιστρεφόμενη πόρτα;

Ίσως ένα μουρμουριστό «συγγνώμη» μες στο πλήθος;
Ένα ξερό μήπως «λάθος κάνετε» στο ακουστικό του τηλεφώνου; –
Ξέρω όμως την απάντηση.
Όχι, δεν θυμούνται κάτι.

Πόσο θα εκπλαγούν να μάθουν
ότι η Τύχη έπαιζε μαζί τους
εδώ και χρόνια.
Ανέτοιμη ακόμα
να γίνει η Μοίρα τους
τους έσπρωχνε κοντά, τους έσερνε πάλι πίσω,
μπουρδουκλωνότανε στα πόδια τους,
αφήνοντας ένα πνιχτό γελάκι,
κι ύστερα χοροπηδώντας έκανε στην άκρη.

Υπήρχαν σημεία και νεύματα
ακόμα τότε δυσανάγνωστα.
Ίσως ήταν τρία χρόνια πριν
ή μόλις την περασμένη Τρίτη
που ένα μόνο φύλλο φτερούγιζε
από τον έναν ώμο στον άλλον.

Σαν κάτι που το είχες για οριστικά χαμένο να ανευρέθη.
Ποιος ξέρει, ίσως η μπάλα των παιδιών που έπαιζαν εκείνο το απόγευμα και κύλησε μέχρι τους θάμνους.
Θα υπήρχαν και χειρολαβές και κουδούνια, δε μπορεί,
όπου το ένα άγγιγμα κάλυψε το άλλο.
Βαλίτσες που περάσανε τον έλεγχο και στεκόντουσαν τώρα δίπλα-δίπλα.
Κάποια νύχτα ίσως το ίδιο διαυγές όνειρο να διαλύθηκε απ' την άχλη του πρωινού.

Kάθε αρχή είναι ένα σίκουελ εξάλλου
Και το μεγάλο βιβλίο της ζωής
πάντα στη μέση το βρίσκεις ανοιχτό.

Διαλέγετε τι προτιμάτε. Το απόλυτο πρωτοφανέρωμα ή την δυσεξήγητη βεβαιότητα ότι κάπου στο παρελθόν έχετε ξανασυναντηθεί; Είτε έτσι, είτε αλλιώς οφείλουμε να δώσουμε μια πειστική εξήγηση στον εαυτό μας για αυτή τη μυστήρια μεταφυσική της οικειότητας που αναπτύσσεται ξάφνου με έναν άγνωστο, σαν ένα αναγνωριστικό νεύμα από το πουθενά.
Το αστικό περιβάλλον, αν και καταπίνει ανθρώπους με την απροσωπία του, ενδείκνυται και για τέτοια παιχνίδια της Τύχης. Σαν να ρίχνει ζάρια η πόλη κι εμείς είμαστε τα πούλια της. Θυμάμαι μια ρήση του Ηράκλειτου, για το χρόνο που παίζει μαζί μας: «Αιὼν παίς εστί παίζων, πεσσεύων· παιδός η βασιληίη»! Ο χρόνος, δηλαδή, είναι ένα παιδί που παίζει με πεσσούς και ενός παιδιού είναι η Βασιλεία. Τόσες χιλιάδες χρόνια πίσω και μοιάζει τόσο να επιβεβαιώνει το ποίημα της Σιμπόρσκα και το πόσο αδύναμοι είμαστε όλοι σε δυνάμεις πέρα από μας.
Αυτό βέβαια που κανένα ποίημα, κανένα φιλοσοφικό σύστημα ή επιστημονική θεωρία δε μπορεί ποτέ να με ακρίβεια να προσδιορίσει είναι η μεταβλητή που ευθύνεται για όλα. Γιατί τώρα και όχι τότε; Γιατί εδώ και όχι εκεί; Γιατί αυτόν και όχι τον άλλον;
Καλή χρονιά και ευτυχείς συναντήσεις σε όλους σας.

--αποσπασμα απο αρθρο της Eιρηνης Γιαννακη απο τη Lifo--

Σπάνια πετυχαίνει κάποια από τις αποφάσεις που παίρνουμε κάθε χρόνο. Έχει αποδειχτεί ότι οι άνθρωποι δεν πειθαρχούν ούτε καν στις δικές τους προσωπικές αποφάσεις.

Στις φετινές, δειλές πια, προτάσεις των ειδικών για New Year Resolutions, ξεχώρισε μία, η πιο εναλλακτική πρόταση Καινούργιας Συνήθειας.

Η διάσημη ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας από την Βοστόνη Ashley Davis Bush προτείνει ως προσωπική ψυχοθεραπεία -παντοτινή- να ζούμε αλλιώς τις 5 απλές καθημερινές μας συνήθειες:

1. Βούρτσισμα δοντιών: Χαμογελάστε και Αστράψτε...

Η συμβουλή λέει να σκεφτείτε τρία πράγματα που πρόκειται να αντιμετωπίσετε τη μέρα που ξεκινάει. Αποφασίστε να τα δείτε με περιέργεια. Τουλάχιστον. Θα σας αποτρέψει από το να χειριστείτε τις ίδιες καταστάσεις αρνητικά. Κρατήστε την περιέργεια ως ασπίδα και σκεφτείτε τα πράγματα όσο βουρτσίζετε τα δόντια.
Θα ηρεμήσει τις ορμόνες σας, και θα σας δώσει την πρώτη λάμψη για την καινούργια ημέρα. Το 90% απ’ ό,τι βλέπουμε σ’ ένα πρόσωπο είναι η εσωτερική λάμψη.

2. Στο ντους: Ξεπλύνετε τρία άγχη

Όσο το νερό ξεπλένει το σώμα, αφήστε και το πνεύμα να συμμετέχει. Θυμηθείτε χαλαρά τα τρία κύρια άγχη της ημέρας. Οραματιστείτε, προτείνουν οι ειδικοί, ότι μπροστά σας είναι ένας τεράστιος ωκεανός και ότι κυλούν εκεί ένα προς ένα και τα τρία άγχη. Εκπνέετε βαθιά κάθε φορά.
Είναι μια άσκηση χαλάρωσης που ρίχνει την αρτηριακή πίεση και οι μελέτες δείχνουν ότι αν επιμείνετε στην συνήθεια, σύντομα θα γίνεται αυτόματα. Θα έχετε προσφέρει λοιπόν στον εαυτό σας μια σημαντική εναλλακτική θεραπεία.
Οι έγνοιες, οι ανησυχίες που κουβαλά ούτως ή άλλως ο εγκέφαλος και μας τις υπενθυμίζει περιοδικά, μας ακολουθούν μέσα στην μέρα. Δραστικός τρόπος για να πάρουμε δύναμη: να τις ξεπλύνουμε πρωί πρωί.

3. Στον καφέ: Freeze Frame - και η ζωή είναι ωραία.

Μην αφήσετε τίποτε να σας ταράξει καθώς πίνετε τον καφέ σας. Την ώρα του καφέ ο χρόνος μπορεί να παγώνει. Το άρωμά του ροφήματος μπορεί να σας προσφέρει απολαυστικές εισπνοές. Ζήστε τις στιγμές μία-μία, και πιείτε τη ζωή γουλιά-γουλιά.
Είναι μια αρωματοθεραπευτική άσκηση και του σώματος και του μυαλού που τονώνει και την αυτοπεποίθηση.

4. Υποκλιθείτε στην δική σας πόρτα! Δυο φορές.

Η ευκαιρία για δύο βαθιές, χαλαρωτικές κάμψεις με εισπνοές - εκπνοές απ’ ευθείας απ’ την κοιλιά. Δύο φορές την ημέρα. Βγαίνοντας στον έξω κόσμο αλλά και επιστρέφοντας σπίτι απ’ αυτόν.
Είναι μια δοκιμασμένη τεχνική αντι-στρες χαλάρωσης.

5.Κλείστε αυλαία… ευχαριστημένοι

Ακουμπήστε στο μαξιλάρι και σκεφτείτε τρία καλά που συνέβησαν την μέρα που κλείνει. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες ανακαλέστε τις εμπειρίες που σας έδωσαν χαρά και βουτήξτε την μνήμη σας στις καλύτερες στιγμές του 24ωρου . Θα σας γίνει συνήθεια. Αν το κάνετε επί τρεις εβδομάδες, υποστηρίζουν οι ψυχοθεραπευτές, θα ξυπνήσετε μια μέρα γεμάτη ευγνωμοσύνη…