Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Στα ακρα

Αυτες τις μερες εκανα μια ανακαινιση στο μπανιο μου και στο σπιτι επικρατουσε μεγαλη αναστατωση. Το ψυγειο μου χρειαστηκε να αλλαξει θεση κι ετσι καποιες φωτογραφιες που ειχα τοποθετησει πανω του με μαγνητακια επεσαν στο πατωμα. Μια φωτογραφια ηταν μια καρτποσταλ απο το φαρο του Cabo de Sao Vicente στη Ν. Πορτογαλια, το δυτικοτερο ακρο της Ευρωπης.
Αυτη η καρτποσταλ μαζι με ενα μικρο κοκορα (ο κοκορας ειναι το σημα κατατεθεν της Πορτογαλιας, οπως ειναι για την Ελλαδα ο Παρθενωνας κι ο τσολιας) μπιμπελο- σουβενιρ που ειχα παρει απο το ταξιδι μου εκει, ειναι τα μονα αντικειμενα που εχω απο τις διακοπες μου εκεινες. Ηταν το καλοκαιρι του 2007, οταν παρετεινα τις διακοπες μου στην Ισπανια 1 εβδομαδα ακομα για να παω στη Πορτογαλια και συγκεκριμενα στις πανεμορφες ακτες στα νοτιοδυτικα της.

Θυμαμαι οταν περπατουσα στο φαρο αυτο και μετα αγναντευα τον Ατλαντικο ωκεανο απο το περβαζι του κι αντικρυζα τη μαινομενη θαλασσα που χτυπουσε στα βραχια του γκρεμου που ξετυλιγοταν απο κατω μου ενιωσα οτι οχι μονο ημουν πολυ μακρια απο το σπιτι μου αλλα και μια περηφανεια για το που εφτασε η χαρη μου...Μαγευτηκα πραγματικα απο το τοπιο εκεινο και ποιος θα μου το ελεγε οτι το επομενο καλοκαιρι θα βρισκομουν σε εναν αλλο φαρο, αυτη τη φορα στο νοτιοτερο σημειο της Ευρωπης, στη Γαυδο. Μετα απο  μια πεζοπορια στο γεματο κεδρους νησακι της Γαυδου καταληξαμε για ρακι το σουρουπο στο φαρο του νησιου οπου εκτος του οτι γιναμε ντιρλα, γιναμε ολοι μια παρεα εκει..

..Ειχα παει σε μια εκθεση φωτογραφιας πριν 2 μηνες περιπου στο μουσειο Μπενακη στην Πειραιως οπου ο φωτογραφος Παυλος Φυσακης εξεθεσε φωτογραφιες απο τα 4 ακρα της Ευρωπης μεταξυ φυσικα των οποιων ηταν η Γαυδος και η ΝΔ Πορτογαλια. Αυτος πραγματοποιησε αυτο το ταξιδι στα 4 γεωγραφικα ορια της Ευρωπης αναζητωντας να ορισει την ευρωπαικη ταυτοτητα οπως περιεγραφε στο λευκωμα του. Παντως,  και στα 2 ταξιδια μου αυτα ημουν χωρις φωτογραφικη μηχανη και οι εικονες που αποτυπωθηκαν στο μυαλο μου δεν εχουν καμια σχεση με τις στημενες,  επιτηδευμενες φωτογραφιες του.  Τα πραγματα ειναι πολυ απλα..

Tα χιονια του Κιλιμαντζαρο - παραθυρο στη λιακαδα



Μ' αρεσει πολυ να πηγαινω στο σινεμα. Απο μικρη οταν ημουν, μια ταινια σημαινε ενα μεσο διαφυγης απο την καθημερινοτητα. Εχω δει πολυ σινεμα, κυριως αμερικανικο κινηματογραφο. Εδω και δυο χρονια περιπου ομως θα ελεγα, η διαθεση μου για σινεμα εχει πεσει στο κατακορυφο. Δεν βγαινουν πια καλες ταινιες, κι η αληθεια ειναι οτι οι περισσοτερες δεν εχουν καμια πρωτοτυπια θεματικα.
Προχτες λοιπον, με παιρνει τηλεφωνο η παρεα μου και μου προτεινε να παμε να δουμε την ταινια αυτη. Βλεπω το τρειλερ στο οποιο προσεξα οτι εχει κινηματογραφικη ληψη στυλ 80ies που μου αρεσει. Το τρειλερ ομως δε σε προδιαθετει γι αυτο που θα δεις.
Ο τιτλος του φιλμ ειναι εμπνευσμενος απο ενα τραγουδι του Pascal Danel και η μονη αναφορα που γινεται στην ταινια σε σχεση με τον τιτλο ειναι για ενα ταξιδι που θα εκανε το πρωταγωνιστικο ζευγος για την 30η επετειο τους στην Κενυα, στο Κιλιμαντζαρο.
Η ταινία του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν είναι ένα κοινωνικό δράμα για έναν χειμώνα που ανεβαίνει από τον ευρωπαϊκό Νότο προς τον Βορρά. Οι εικόνες είναι ηλιόλουστες και έχουν μια διακριτική αίσθηση νοσταλγίας σαν αυτή που σε καταλαμβάνει αιφνιδιαστικά όταν ακούς γαλλικά τραγούδια από τα ανέμελα χρόνια του ’70.
Μια χουφτα αληθινοι χαρακτηρες, ενα σεναριο στρωτο και βαθια ανθρωπινο, που δειχνει εντονη και συνειδητοποιημενη πολιτικοποιηση, κανουν αυτη τη ταινια μοναδικη, και αξιζει να παει καποιος να τη δει. Περναει πολυ ομορφα και αισιοδοξα μηνυματα αυτη ταινια και ολοι οι ηθοποιοι παιζουν πολυ καλα, ιδιαιτερα το πρωταγωνιστικο ζευγαρι. Μακαρι να δουμε τετοιες ταινιες πιο συχνα στο μελλον...

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Rock calme







Mηπως θελει κανεις cheesecake?




Aπο τις πιο ωραιες σκηνες της ταινιας Carlito's way, οπου ο ηρωας Τσαρλι, (ο πολυς Αλ Πατσινο) παει να βρει την αγαπημενη του Γκειλ (Πενελοπε Αν Μιλερ) στο διαμερισμα της και να την διεκδικησει ξανα, αφου ειχαν χωρισει λογω της φυλακισης του. Πολυ ερωτικη ατμοσφαιρα δημιουργειται οταν ο Τσαρλι βλεποντας απο τη μισοκλειστη πορτα τη γυμνη φιγουρα της Γκειλ σπαει την αλυσιδα της πορτας, υπο τη μουσικη υποκρουση του Τζο Κοκερ να τραγουδα you're so beautiful ....

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Μπαμπης Μπιζας : ο Φιλεας Φογκ ειναι Ελληνας

Σε μεσημεριανη εκπομπη σημερα γνωρισαμε τον Ελληνα αυτο ταξιδευτη. Ενας μεσηλικας 58 ετων με γαλανο, πανεξυπνο βλεμμα που μιλουσε για τις ταξιδιωτικες του εμπειριες. Εχει γυρισει ολο τον κοσμο και ναι, ο κοσμος αποτελειται απο 195 χωρες. Η καταγωγη του ειναι απο την Αρτα απο μεσοαστικη οικογενεια κι απο οτι λεει κανενας στο περιβαλλον του δεν ειχε παρομοιες αναζητησεις οπως αυτος, να γνωρισει δηλαδη τον κοσμο. Ξεκινησε το πρωτο του ταξιδι οταν ηταν φοιτητης και πηγε στη Βουλγαρια και αφου επισκεφτηκε πολλες χωρες της Ευρωπης κι οχι μονο, το εκανε μετα κι επαγγελμα αφου εγινε αρχηγος ταξιδιων σε ταξιδιωτικο γραφειο.
Αποστομωσε την παρουσιαστρια οταν της ειπε οτι ταξιδεψε απο Ελλαδα και πηγε Περσια φτανοντας μεχρι την Κευλανη με 258 δολλαρια και εκεινη τον κοιτουσε λες και ειπε κατι εξωπραγματικο. Ο ανθρωπος ηταν ανοιχτος στην περιπετεια: ταξιδεψε κανοντας οτοστοπ πολλες φορες, καποιες φορες κοιμηθηκε στο υπαιθρο, γνωριστηκε με ανθρωπους που τον κερασαν φαγητο.... 
Μερικες κουβεντες που ειπε σε διαφορα περιοδικα και τις παραθετω:

"Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω την κορυφή του όρους Ελ Μπρουζ, όταν ταξίδευα στην καρότσα ενός φορτηγού στη Γεωργία. Εκλαιγα, ένιωσα πως μου δόθηκε ένα “προνόμιο” που μου επέτρεπε να βλέπω κάτι το οποίο ήταν αδιανόητο για τους πολλούς. Επίσης, οι καταπληκτικές εικόνες στην πεδιάδα Παντανόλ στη Βραζιλία. Ημουν πάνω σε ένα άλογο, γιατί πλημμυρίζει ο ποταμός, και αυτό τον διέσχιζε καλπάζοντας».
 "Αυτο που διδάχθηκα από τα ταξίδια μου είναι η ανοικτή καρδιά που πρέπει να έχουμε. Οσο πιο πολλά χέρια σφίξουμε τόσο πιο πολύ θα ολοκληρωθούμε. Ακόμη και τα βρόμικα από τη δουλειά χέρια κρύβουν έναν θησαυρό. Αυτό που μου έμεινε είναι τα μάτια των ανθρώπων. Η έκφραση που αποτυπωνόταν στο βλέμμα. Είναι το σημαντικότερο μήνυμα."
 "Πολύς κόσμος αναλώνεται σε ράθυμα Σαββατοκύριακα, ενώ θα μπορούσε τον ίδιο χρόνο με τα ίδια χρήματα να κάνει ενδιαφέροντα ταξίδια. Η ζωή είναι σύντομη και θα πρέπει να σκεφτόμαστε με διαφορετικό μυαλό. Τι αξίζει περισσότερο ένα αυτοκίνητο ή μια «κατάδυση» στο βιβλίο της ζωής που λέγεται ταξίδι και περιπέτεια; Ετσι, συνειδητοποίησα στον δέκατο χρόνο των ταξιδιών μου ότι καλύτερα να γυρίσεις τον πλανήτη παρά να γίνεις ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Κατάλαβα την προσωρινότητα της ζωής»
  "Η ζωή είναι ωραία  να τη ζεις. Όταν απλώς μαζεύεις για να τη ζήσεις κάποτε, αυτό το κάποτε μπορεί να μην έρθει όταν το θέλεις και όπως θα το ήθελες . Για αυτό δεν χρειάζεται να κτίζεις πολλούς ορόφους στο σπίτι σου."