Nα φυγει κανεις η να μη φυγει?

Το πρώτο μετά-ταξιδικό σύνδρομο από την στιγμή που θα γυρίσεις πίσω από την παρθενική σου επίσκεψη στη Νέα Υόρκη είναι ότι δεν θα ξαναδείς καμία ταινία που έχει γυριστεί στο Μεγάλο Μήλο, το ίδιο. Το Manhattan του Γούντι θα σου φαίνεται σαν slideshow των φωτογραφιών σου (όταν συνέδεσες την ψηφιακή με την τηλεόραση) και η 25η ώρα θα είναι εκεί να σου θυμίζει την βουτιά σου στα κακόφημα στενά του Μπρούκλιν, εκεί που η hype επίφαση χάνετε κάπου μεταξύ των κομψευόμενων εβραίων και των μαύρων που επισκευάζουν παλιά ψυγεία και αυτοκίνητα κάτω από ένα highway (η ζωή από κάτω δηλαδή). Τα δε «Φιλαράκια» θα αποτελούν για πάντα την απόλυτη αναγωγή της παρέας που έζησε σε ένα δρόμο απέναντι από το Μέγαρο Μουσικής (όπως η δική μου) και αποφάσισε την εσαεί ιδρυματοποίηση της σε ένα στενό δρομάκι, όπου οι φωνές των εκατέρωθεν μπαλκονιών θα ακύρωναν τις χρεώσεις των εταιριών κινητής τηλεφωνίας. Γιατί η Νέα Υόρκη είναι ακριβώς αυτό. Ούτε το πολυκατάστημα Macy’s (μια δυσαναλόγως με το κόστος ζωής πανάκριβη μπούρδα που δεν έχει καν ηλεκτρονικά είδη), ούτε η υπερφίαλη 5η λεωφόρος με τα πατριωτικά (μετα-9/11) σημαιάκια και τους εορτασμούς του Αγίου Πατρικίου από τους μεθυσμένους Ιρλανδούς, ούτε το πληγωμένο Ground Zero μπορούν να αντιπροσωπεύσουν το κλίμα της απόλυτης (έστω και εν μέσω των απαγορεύσεων του Μπλούμπεργκ) ελευθεριότητας μια πόλης που αν και απαγορεύει καθολικά το κάπνισμα στην ουσία δεν απαγορεύει τίποτα που θα μπορούσε να θεωρηθεί προσβλητικό ή αναπόφευκτα ρατσιστικό για την πολυφυλετικό πληθυσμό της. Από το πάνκικο East Village (που νομίζεις ότι ανάμεσα στις μυρωδιές των φελάφελ και τις βιτρίνες των s&m stores θα αναδυθεί το φάντασμα το Dee Dee Ramone) μέχρι το gay West Village με τις avant garde γκαλερί και την μυρωδιά από τα σκατάκια των σκύλων που περιφέρουν με στυλ τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια της περιοχής και από το εβραϊκό μετά-βιομηχανικό Lower East Side μέχρι το Spanish Harlem το Manhattan είναι ο ομφαλός του κόσμου. Δεν είναι ψέμα, ούτε καν κάποιο lifestyle κλισέ βορρά για ανακύκλωση από τους συντάκτες περιοδικών που μην έχοντας πατήσει το πόδι τους στην Αμερική αναπαραγάγουν την μυσταγωγική (την ποιά;) ατμόσφαιρα του meatpacking district και την ρομαντικότητα του Central Park. Η δική μου Νέα Υόρκη είναι το δέος του Alphabet City που έγραφε κάποτε η Σώτη Τριανταφύλλου, τα action figures από τις ταινίες του (συνάδελφου στην πραγματική ζωή) Spiderman, τα υπόγεια της 2ηε λεωφόρου (κάπου εκεί μεταξύ 1ου και 2ου δρόμου) που μπορείς να καπνίσεις στην ζούλα ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο των Yeah Yeah Yeahs, το Trash & Vaudeville της St. Marks όπου ο κλώνος του Ίγκι Ποπ πουλάει ροζ πένες για κιθάρα και τα t-shirt που φορούσαν οι Ramones, τα κλειστοφοβικά sushi bar που σερβίρουν υπέροχο sashimi σε τιμές McDonalds, το Hammerstain που λες και βγήκε από το Pleasantville και παίζουν όλες οι hot μπάντες της σεζόν, τα ερυθρόλευκα φουγάρα καταμεσής των δρόμων που φτύνουν καπνό από τον εξαερισμό του μετρό, το CBGB’s που το αδηφάγο real estate αποφάσισε να το καταβροχθίσει για να χτίσει ακόμα ένα απρόσωπο mall και τις ατελείωτες μακριές βόλτες από το Queens μέχρι το Long island, εκείνες τις βόλτες όπου η αυτοπεποίθηση του Μανχάταν την βλέπεις να καταρρέει μπροστά στην επιβίωση και την λαϊκή ευδαιμονία. Η Νέα Υόρκη είναι παρεξηγημένη. Δεν είναι η πόλη των εύκολων ονείρων, του πρωτοεπίπεδου εντυπωσιασμού και των ουρανοξυστών. Η γοητεία της Νέας Υόρκης είναι η ύπαρξης μια πόλης μέσα στην πόλη. Μια πόλης ζωντανής σαν θηρίο ανήμερο έτοιμο να σε κατασπαράξει μόνο όταν εξοκείλεις από την υπερφωτισμένη παράνοια της Times Square και από τα θέατρα του Broadway και περπατήσεις στα άλλοτε κακόφημα στενά της (αυτά που με τόσο ζέση «ξέπλυνε» ο Τζουλιάνι και βρεθείς στο πίσω μέρος εκείνου του μπαρ που δούλευε η Ντέμπι Χάρι, το ίδιο στο οποίο ο Λου Ριντ έγραφε το “I’m waiting for my man”. Γιατί η Νέα Υόρκη δεν είναι ούτε η γερουσιάστρια Χίλαρι Κλίντον, ούτε το προοδευτικό-φιλελεύθερο πολιτικό ρεύμα των κατοίκων της, αλλά ούτε εκείνα τα πάμφθηνα indie δισκάδικα το Μπρούκλιν, αλλά μια περιρρέουσα ανοχή για το οτιδήποτε που θυμίζει τα παλιά κοινόβια ή έστω ένα μεταμοντέρνο (χωροθετημένο σε μια μητρόπολη) Γούντστοκ όπου ο καθένα μπορεί να σκύψει να σηκώσει ένα κομμάτι λάσπη και να το πετάξει όπου θέλει αρκεί να έχει μια προκήρυξη στην κωλότσεπη για να δικαιολογήσει την πράξη του. Η Νέα Υόρκη είναι μια πόλη που αλλάζει. Στήνει αυτί στις παγκόσμιες αλλαγές (μάλλον φτύνει την φτηνή αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση) και τις υιοθετεί με τον πλέον δημοκρατικό τρόπο είτε αυτό σημαίνει απαγόρευση του καπνίσματος είτε την απόλυτη εξίσωση των ιθαγενών με τους μετανάστες. Μια πόλη που μετατοπίζεται κοινωνικοπολιτικά διαρκώς, ξεκομμένη από τις υπόλοιπες πολιτείες των ΗΠΑ, μια πόλη που θα μπορούσε να κολυμπάει σε ευρωπαϊκά νερά και να βαπτίζει τις ακρότητες της με μεγαλύτερη ευκολία από ότι θα έκανε ένας μεσογειακός λαός. Λένε ότι η Νέα Υόρκη δεν θα αναρρώσει ποτέ από τι πληγές τις 11ης Σεπτεμβρίου και όμως εγώ είδα ένα απέραντο bedadin να κυλάει σαν ποτάμι ανάμεσα από την καταρρακωμένη ψυχολογία των κατοίκων της, μια θέληση επιστροφής που άλλοτε οδηγεί στον συντηρητισμό και άλλοτε τονίζει τα χαρακτηριστικά της υπερήφανης ιδιοσυγκρασίας των νεουρκέζων. Ίσως γιατί όταν πέφτει ο ήλιος στο Central Park κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον σοκαριστικό αντικατοπτρισμό στα νερά της λίμνης Jackie Kennedy του Dakota Building, δηλαδή εκεί που δολοφονήθηκε ο Τζον Λένον εκείνο το βράδυ. Και αυτό είναι ιστορία. Ποπ, μοντέρνα, σύγχρονη. Δηλαδή ότι ακριβώς είναι η Νέα Υόρκη.
Φωτης Βαλλατος απο Lifo

Into the mystic

We were born before the wind
Also younger than the sun
Ere the bonnie boat was won as we sailed into the
mystic
Hark, now hear the sailors cry
Smell the sea and feel the sky
Let your soul and spirit fly into the mystic

And when that fog horn blows I will be coming home
And when that fog horn blows I want to hear it
I don't have to fear it
I want to rock your gypsy soul
Just like way back in the days of old
Then magnificently we will float into the mystic
And when that fog horn blows you know I will be coming
home
And when thst fog horn whistle blows I got to hear it

I don't have to fear it
I want to rock your gypsy soul
Just like way back in the days of old
And together we will float into the mystic
Come on girl...

Η δύναμη της πρόθεσης

Ναι είναι αλήθεια πως το σύμπαν αντηχεί μόνο την αληθινή, την βαθιά αληθινή και από καρδιάς πρόθεση μας! Το αληθινό Θέλω μας... ελεύθερο από θυμό για όσα δεν έγιναν έτσι όπως τα θέλαμε... ελεύθερο από Φόβο, από το φόβο του προγραμματισμού που λέει πως αυτό που θέλουμε πολύ συνήθως δεν γίνεται! Ναι δεν γίνεται ακριβώς για αυτό το λόγo. Γιατί για αυτά που πραγματικά θέλουμε πάντα ή συνήθως πάντα, έχουμε τόσο πολύ φόβο που τελικά δεν γίνονται και ενεργοποιούμε αυτομάτως τόσο πολύ θυμό... από το συσσωρευμένο παράπονο όλων αυτών που τόσες φορές απλά... ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ!
Σήμερα εν έτη 2011 εν όψη του 2012 που πλησιάζει... όχι σάν απειλή αλλά ως χρονιά μετάβασης... και αλλαγής, η ανάγκη πια γίνεται κάθε μέρα ολοένα και πιο επιτακτική!
Αναρωτηθήκαμε άραγε τι μας έφερε εδώ? Αναλογιστήκαμε όλοι τις ευθύνες μας? Γιατί ένα μερίδιο ευθύνης αναλογεί σε όλους μας, για τις επιλογές μας, για την αδιαφορία μας, για τη μη συμμετοχή μας... γιατί λουφάξαμε όταν έπρεπε να ξυπνήσουμε... και μας έπιασαν στον ύπνο! Ούτε από πολιτική γνωρίζω, ούτε από οικονομικά, όμως ξέρω πως όλα όσα συμβαίνουν μόνο χαρά δεν μου ενεργοποιούν να νιώσω για το τώρα μου... και αν θέλω το αύριο μου να Είναι πραγματικά γεμάτο από στιγμές χαρές... κάτι πρέπει ΤΩΡΑ να κάνω!
Το μοναδικό "φίλτρο" ή κριτήριο ή κριτήριο για μένα πια θέλω να είναι η χαρά! Θέλω υγεία για να είμαι χαρούμενος, θέλω οικογένεια, φίλους, σχέση, παιδί, παιδιά, ελεύθερη γνώση, ελευθερία, αφθονία, αρμονία, εργασία/δημιουργική απασχόληση, απλά για να είμαι χαρούμενος! ΑΠΛΑ! Και τι ομορφιά έχει μέσα του αυτό το απλά... η απλότητα που φέρει η αίσθηση και το γέμισμα της χαράς! Τι μπορώ να βάλω πιο ψηλά... Ναι λοιπόν αυτό που θέλω είναι να είμαι χαρούμενος! Να ζω σε μια "οικογένεια", ή "σχέση", ή σ'ενα "κράτος" δικαίου γιατί για αγάπη δεν τολμώ ακόμα να μιλήσω!
Η Δύναμη της πρόθεσης εμπεριέχει μέσα της τα πάντα!
Γιατί μόνο όταν είναι ξεκάθαρη η πρόθεση η ενέργεια γνωρίζει την "διαδρομή" που "πρέπει" να ακολουθήσει για να πας εκεί... εκεί που η καρδιά μας θέλει! Στο αληθινή θέλω μας στην αλήθεια της καρδιάς μας... στην ψυχή μας!
Και εκεί πραγματικά δεν υπάρχουν πιο σύντομοι δρόμοι για τα μέρη που πραγματικά αξίζει να πας! Για τα μέρη για τους τόπους που η καρδιά έχει δει μα ο νους δεν βάζει!
Αυτό... και μόνο αυτό... την ελευθερία στο όνειρο... χωρίς τσιγκουνιές και μιζέριες! Χωρίς εσωτερική διτότητα του τί είναι σωστό ή λάθος, του τί είναι λογικό ή παράλογο, καλό ή κακό, αλλά του τι είναι ωφέλιμο για μένα για σένα για όλους, για το σύμπαν ολόκληρο!
Γιατί η ξεκάθαρη πρόθεση κρύβει μέσα της την κρυμμένη αρμονία του Ηρακλείτου, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην Χαρά του να βιώνουμε τις στιγμές μας με αγάπη, από καρδιάς!
Τι ευτυχία! Αναρωτιέμαι αν αυτές οι χιλιάδες κόσμου που "αγανακτισμένοι" από όλα αυτά που συμβαίνουν, ξύπνησαν και σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους και βγήκαν στους δρόμους και γέμισαν τις πλατείες... πόσο διαφορετικά θα ήταν αν η πρόθεση αντί για αγανάκτηση ήταν άλλη...
Ο Γκάντι με ανάλογο τρόπο αλλά διαφορετική πρόθεση απελευθέρωσε την Ινδία από πολλά δεινά... όμως στάθηκε απέναντι τους με άλλη πρόθεση... και από καρδιάς!
Η Αφύπνιση δεν αφορά μόνο την οικονομική κρίση... αυτό είναι η αφορμή... γιατί την κρίση την βιώνουμε χρόνια τώρα στις σχέσεις, στην οικογένεια, στην φιλία, στις συνεργασίες, στην πρόσωπο με πρόσωπο επαφή. Αυτά που χάσαμε δεν μετριούνται ούτε σε δραχμές ούτε σε ευρώ! Η Υπερηφάνεια μας, το φιλότιμο μας, η καλημέρα της γειτονίας, ο σεβασμός στο δάσκαλο, στα ήθη και στις παραδοσεις μας... το σφίξιμο του χεριού που ήταν λόγος τιμής και υπόσχεση αυτά χάσαμε και αυτά πρέπει επιτακτικά να ξαναβρούμε... μέσα μας πρώτα από όλα... γιατί στα χρόνια μας όσο περισσότερο λαμώγιο γίνεσαι τόσο πιο ψηλά ανεβαίνεις πατώντας τους πάντες και τα πάντα ξεπουλώντας αξίες... συνείδηση... ξεπουλώντας το πνεύμα, την ψυχή, την καρδιά, το θέλω της καρδιάς... ξεπουλώντας όσο όσο την Αγάπη! Μοναξιά! Άνθρωποι θυμωμένοι, φοβισμένοι, ολοκληρωτικά μόνοι ξεκομμένοι από όλους μα πάνω από όλα από τον εαυτό τους...
Η αφύπνιση είναι προσωπική υπόθεση του καθενός... και ο καθενας μας με τα δικά του "όπλα" κατεβαίνει στον πόλεμο! Σε αυτά τα χρόνια τα σπουδαία... στο ΤΩΡΑ ας κάνουμε πρώτα από όλα μέσα μας την αλλαγή... μπορούμε! Ανάσα βαθιά και πάμε... ας γεμίσουμε τα πνευμόνια μας, την καρδιά μας με αγάπη και ας επικοινωνήσουμε από εδώ από την καρδιά! Πότε νοιάστηκες τελευταία φόρα πραγματικά για τον φίλο σου, πότε τον βοήθησες πραγματικά με τον τρόπο που εκείνος το χρειάστηκε... πότε!? Πότε ήταν η τελευταία φόρα που το έκανες αληθινά για τον εαυτό σου; Πότε!? Πότε ήταν η τελευταία φορά δεν θεώρησες αδυναμία ή ντροπή να ζητήσεις βοήθεια?! Πότε...!? Αντέχουμε να υπερβαίνουμε τον εγωισμό μας και να συγχωρούμε... τους εαυτούς μας και τους άλλους, αντέχουμε να παραδεχόμαστε τα λάθη μας... αναλαμβάνουμε την ευθύνη του ενεργειακού αποτυπώματος που αφήνουμε ακόμα και από τις σκέψεις μας... από αυτά που νιώθουμε ακόμα κι όταν δεν τα λέμε?
Αυτό που μπορεί να μας αλλάξει όλους δεν είναι ο φόβος, δεν είναι ο θυμός, δεν είναι το παράπονο δεν είναι και δεν έχει ίχνος αρνητισμού... γιατί αυτές είναι δονήσεις χαμηλές και μας παρασύρουν και μας βουλιάζουν... είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι και τροφοδοτούν μη ωφέλιμες συμπεριφορές και καταστάσεις... άλλωστε τα έχουμε δοκιμάσει και δεν ξέρω που ακριβώς μας οδήγησαν... αυτό που χρειαζόμαστε είναι Αγάπη! Είναι Μοίρασμα από καρδιάς, στα λόγια στις πράξεις στη ματιά μας στο άγγιγμα μας... Άλλη καινούρια πρόθεση χρειαζόμαστε! ΟΛΟΙ!
Ας μπούμε στην καρδιά όσο επικίνδυνα κι μας έχουν πει ότι είναι... άλλωστε τι άλλο μένει να χάσουμε.... Τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν πως όλα είναι χαμένα... τώρα ας σηκώσουμε το ανάστημα μας ψηλά στο ύψος των αληθινών περιστάσεων... και ας διεκδικήσουμε αυτό που πραγματικά αξίζουμε και μας το κλέψανε με πολύ ύπουλα κόλπα! Την ψυχή μας γονάτισαν και το δικαίωμα μας να ζούμε τις στιγμές μας με αγάπη!
ΦΤΑΝΕΙ... ΤΕΛΟΣ..! Ας βρούμε ο καθένας αλλά και όλοι μαζί τον σκοπό για τον οποίο ήρθαμε εδώ... όλοι μαζί... σε αυτή την εποχή! Το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής αποκλείεται να θέλει να μαθητεύσει σε αυτές τις ποιότητες, όσο κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά, το σκοτάδι σημαίνει απουσία φωτός. Ας βάλουμε λοιπόν ένα χεράκι κι ας τραβήξουμε τις κουρτίνες!
Αλλαγή πρόθεσης...Αλλαγή πλεύσης...

-το παραπαπανω αρθρο το βρηκα σε ενα blog και το βρηκα αρκετα ενδιαφερον-

Πλατεια Συνταγματος Ωρα 0

Τριτη 28-6-11

Ωρα 20.30 Φευγω απο το σπιτι για να κατεβω στην πλατεια Συνταγματος.
20.35 Διασχιζω την παιδικη χαρα της γειτονιας μου οπου τα παδια ειχαν ξεσηκωσει το παρκο με τις φωνες τους και τα παιχνιδια τους. Στιγμες ανεμελιας, τιποτε δε σε προιδεαζει για το σκηνικο που θα ακολουθησει πιο μετα.
20.38 Βγαινω στον κεντρικο δρομο περιμενοντας καποιο ταξι να περασει γιατι τα λεωφορεια δεν κυκλοφορουν λογω συμμετοχης στην απεργια της ΑΔΕΔΥ & ΓΣΕΕ.
20.43 Μπαινω στο ταξι με προορισμο το μετρο Ευαγγελισμου. Ο ταξιτζης ακουγε ραδιοφωνο. Ο δημοσιογραφος μιλουσε για το σκανδαλο για τα στημενα παιχνιδια στο ποδοσφαιρο κατι που ολοι λιγο πολυ ξεραμε και αποκαλυφθηκε τις μερες αυτες που θα ψηφιζοταν το μεσοπροθεσμο. Τυχαιο;
20.52 Β. Κωνσταντινου. Το ταξι δεν μπορουσε να προχωρησει αλλο γιατι η αστυνομια με κλουβες ειχε κλεισει τη Ριζαρη στο υψος του Πολεμικου μουσειου. Πληρωνω και προς στιγμη σκεφτηκα να παρω το μετρο απο Ευαγγελισμο για Συνταγμα αλλα προτιμησα το περπατημα.
20.57 Περναω απο τον κηπο του Ωδειου Αθηνων. Προχωρωντας ακουγα το γδουπο που εκαναν οι σανιδες των σκειτμπορνταδων-ειναι τοπος συναντησης για αυτους το Ωδειο Αθηνων. Κι απ την πλευρα της Β. Κων/νου υπηρχε μποτιλιαρισμα στους δρομους και ακουγονταν οι σειρηνες των περιπολικων. Κατευθυνθηκα προς τη Ρηγιλλης. Στο δρομο επικρατουσε ησυχια και πανταχου παρουσα η αστυνομια. Επειδη κλουβες ειχαν κλεισει το δρομο που οδηγουσε στη Β. Σοφιας, στριβω σ’ενα στενο αριστερα που με οδηγησε στον Εθνικο κηπο. Μια «ανησυχη», σχεδον εκκωφαντικη ησυχια επικρατουσε στο δρομο αυτο.
21.05 Καταφερνω και στριβω στη Β. Σοφιας. Περναω αναμεσα απο τους ματατζηδες. Ενας απο αυτους βρυχοταν σαν το λιονταρι της MGM κανοντας και καλα πλακα. Κανω ενα μορφασμο αποδοκιμασιας. Ενας αλλος παραπονιοταν σε καποιον αλλο «ειμαι εδω 14 ωρες...» Οσο πλησιαζα προς το Συνταγμα ακουγα κατι κροτους που δεν μπορουσα να καταλαβω τι ηταν.
21.10 Φτανω στο υψος της Ακαδημιας. Απο κει και κατω πραγματικα ειχαν οχυρωσει το δρομο προς το Συνταγμα με καγκελα και κλουβες. Ετσι στριβω στην Ακαδημιας και προχωραω προς την Κριεζωτου.
21.12 Γωνια Κριεζωτου και Πανεπιστημου. Ακουγεται ενας κροτος και ενα συννεφο απο χημικα εκτοξευεται στο προσωπο μου αλλα και σε αλλους διαδηλωτες...
21.13 Κανω επιτοπου στροφη και ανηφοριζω γρηγορα προς την Ακαδημιας με δακρυα στα ματια, νιωθωντας απιστευτο τσουξιμο και βηχοντας συνεχως. Πηγαινω στο κοντινοτερο περιπτερο για να παρω νερο και χαρτομαντηλα.. Διαδηλωτες βριζουν τους εκει ματατζηδες γιατι ακολουθουν τις εντολες και ριχνουν δακρυγονα στους ειρηνικους διαδηλωτες. Ναι, ειχα πληροφορηθει για τα επεισοδια που εγιναν νωριτερα αλλα θεωρησα οτι θα ειχαν σταματησει το βραδυ. Μαλιστα απ' οτι εμαθα απο ανθρωπους που κουβεντιασα μαζι τους θα γινοταν και καποια συναυλια στο Συνταγμα εκεινη την ωρα.
21.20 Καταφερνω να συννενοηθω με την παρεα που με περιμενε στο Public. Τελικα συναντιομαστε στον Σταυρου στην Ακαδημιας. Μου διηγοταν οτι βγαινοντας απο το μετρο δε μπορουσε να αναπνευσει απο τα χημικα κι οτι η κατασταση εχει ξεφυγει.
21.30 Αποφασιζουμε να προχωρησουμε προς την πλατεια μιας και ειχαν σταματησει να ριχνουν δακρυγονα. Περναμε μπροστα απο τα μεγαλα ξενοδοχεια, Μ Βρετανια, King George, Athens Plaza. Το πεζοδρομιο ηταν γεματα σπασμενα μαρμαρα και σκουπιδια. Φωτια ειχαν αναψει κοντα σε κολωνα της ΔΕΗ και ειχαν γραψει ενα σωρο συνθηματα στους τοιχους των ξενοδοχειων. Οι εισοδοι τους ηταν καλυμμενοι με καγκελα και ρολα προστασιας. Τιποτα δε θυμιζε την αιγλη τους μολις μερικες ωρες πριν. Ζηταμε μασκα απο καποιον ο οποιος ευτυχως ειχε δυο.
Εντωμεταξυ ο αερας να μυριζει την τσικνα απο τους πλανοδιους σουβλατζηδες που εχουν κανει χρυσες δουλειες τοσες μερες, ανακατωμενος μαζι με καπνο απο χημικα. Και αναρωτιομασταν πως ειναι δυνατον να εχει καποιος ορεξη για ενα «καπνιστο» σουβλακι.. Φτανουμε στο χωρο της πλατειας, ηδη ακουγονταν απο τα μικροφωνα τραγουδια των Tiger Lillies. Πολλοι διαδηλωτες ειχαν καθησει οκλαδον μπροστα στην εισοδο του μετρο και ειχαν το βλεμμα προς τα σκαλια της πλατειας. Δε μπορουσαμε να διακρινουμε τι εβλεπαν. Μετα απο λιγο μπορεσαμε να δουμε οτι ηταν οι Τiger Lilies που τραγουδουσαν live. Μου φανηκε λιγο παραταιρη η παρoυσια τους στο χωρο αλλα να μου πεις και τι δεν ηταν παραταιρο εκεινες τις ωρες...
Παρατηρωντας το χωρο γυρω μου εβλεπες μια θολη ατμοσφαιρα απο τους καπνους, τα ματ στεκονταν σχεδον παντου, πολυς κοσμος ειχε απλωσει στο προσωπο του κρεμα για να προστατευτει απο τη ριψη των καπνογονων, χαζευε η φωτογραφιζε.. Αναμικτα συναισθηματα οργης, αποριας και αμηχανιας.
22.20 Φευγουμε κι εμεις μιας και δεν υπηρχε τιποτα για το οποιο να αξιζε να βρισκεσαι εκει. Η ολη κατασταση προκληθηκε παντελως ξεδιαντροπα. "Σουβενιρ" εμεινε η μασκα...