3 μηνες γραφω στο blog τις σκεψεις μου, προτασεις, κριτικες...
Σημερα λεω να περιγραψω τη βραδια πανσεληνου που περασα μαζι με καλους φιλους στη βεραντα ενος σπιτιου.
Μαζευτηκαμε λοιπον και ηπιαμε, τσιμπησαμε, ακουσαμε μουσικη, και ειχαμε μαλιστα την χαρα να ακουσουμε σε παγκοσμια πρωτη τις συνθεσεις ενος φιλου! Τραγουδησαμε με τη συνοδεια της κιθαρας, καλαμπουρησαμε κι ολα αυτα στο φως της πανσεληνου! Κι ηταν ωραια, γιατι οχι να το παινευτουμε, αλλα ειμαστε νεοι με ανησυχιες που δεν τους αρεσει να λιμναζουν, που ψαχνονται και αναζητουν το θετικο στην καθημερινοτητα τους και γι’ αυτο συντονιστηκαμε.
Ετσι λεω να κλεισω την τελευταια μερα της ανοιξης! Απο αυριο ξεκινα επισημα το καλοκαιρι! Για να δουμε τι εκπληξεις μας κρυβει...

Sex & city part II

Η αγαπημενη γυναικοπαρεα ειναι ξανα μαζι μας απο χτες στις αιθουσες μετα απο 2 χρονια απο την προηγουμενη ταινια οπου επιτελους η Καρυ υστερα απο 10 χρονια παντρευεται τον λατρεμενο της Μr. Βig.
Ετσι λοιπον εσπευσα κι εγω μαζι με φιλες για να δουμε τη ταινια. Και μου εκανε εντυπωση το εξης οτι οι περισσοτερες κοπελες ειχαν καλοντυθει οχι για να πανε σινεμα και μαλιστα μια εξ’αυτων φορουσε ενα κολιε που εγραφε το ονομα της α λα Καρυ! Και αλλες κοπελες που ηταν στη αιθουσα ηταν περιποιημενες.Μου ελεγαν μαλιστα καποιες φιλες οτι πηγαιναν για να δουν τα ρουχα και τα αξεσουαρ που θα φορουσαν οι πρωταγωνιστριες. Ναι, λοιπον το sex & the city ειναι μοδα!
Η ταινια ηταν ενα χορταστικο επεισοδιο που προσωπικα το πρωτο μισαωρο με κουρασε λιγο η αμηχανια του σεναριου, αλλα οταν ξεκινησαν για το ταξιδι τους στη Μεση Ανατολη αρχισε ουσιαστικα και ο χαβαλες. Δεν ειχε να προσθεσει κατι στην ιστορια η ταινια αυτη. Η Καρυ αφου παντρευτηκε τον καλο της, προσπαθει να συμβιβασει την προσωπικοτητα της που ειναι ταυτισμενη με την αιωνια single και θελει να κραταει τη φλογα στη σχεση της ζωντανη γι’αυτο και παθαινει κριση οταν ο Mr. Big της παιρνει για δωρο επετειου μια τηλεοραση για την κρεβατοκαμαρα τους. Η Σαμανθα εχει θεματα με την εμμηνοπαυση και τα αντιμετωπιζει με ελαφροτητα και πολλα βιολογικα προιοντα, η Σαρλοτ εχει δυσκολιες με τη μητροτητα και η Μιραντα αναγκαζεται να παραιτηθει γιατι της ελαχε φαλλοκρατης προισταμενος! Το θεμα της οικονομικης κρισης ισα που θιγεται μεσα απο τα λεγομενα του Mr. Big που μιλαει για πτωση του χρηματιστηριου.
Ουσιαστικα, η ταινια αυτη ειναι για να καθησυχασει το κοινο οτι τα κοριτσια ειναι καλα, και ολες τους ζουν τη ζωη που ονειρευονταν, αλλα πιστευω οτι επειδη εχει παψει εδω και καιρο το sex & the city να αφορα τις single, με μια ακομα συνεχεια θα πρεπει να μετανομαστει σε sex & the marriage!...

Η «επιστημη» μιας ευτυχισμενης σχεσης

Διαβασα ενα αρθρο τις προαλλες στην Κυριακατικη και ειπα να μοιραστω τις σκεψεις μου μαζι σας. Συμφωνα με το αρθρο αυτο, υπαρχει μια ορμονη η βασοπρεσινη στον εγκεφαλο η οποια λενε οι επιστημονες παιζει σημαντικο ρολο στο δεσμο ενος ζευγαριου. Αυτη η ορμονη επηρεαζει λεει το συναισθημα της σταθεροτητας και της αφοσιωσης του ανδρα η της γυναικας στη σχεση. Ανδρες λοιπον που κληρονομησαν μαι γεννετικη παραλλαγη του γονιδιου ειχαν λιγοτερες πιθανοτητες να παντρευτουν και εκεινοι που ειχαν παντρευτει ειχαν περισσοτερες πιθανοτητες να εχουν προβληματικους γαμους.Με λιγα λογια η αντισταση στον «πειρασμο» ειναι και θεμα γονιδιου!
Προσωπικα μου φαινεται λιγο απλουστευμενο το ολο θεμα, και δε λεω ειναι καλο που οι επιστημονες μπαινουν στη διαδικασια και μελετουν τη σχεση των 2 φυλλων και στα πλαισια της γεννετικης, αλλα τελικα η ολη ουσια του αρθρου αυτου βρισκεται στην τελευταια παραγραφο που λεει το εξης:
Το επιπεδο αφοσιωσης εξαρταται απο το ποσο ενας συντροφος κανει καλυτερη τη ζωη μας και διευρυνει τους οριζοντες μας, σε τι βαθμο δηλαδη σου προσφερει ο συντροφος σου συναρπαστικες εμπειριες, αν εγινες καλυτερος ανθρωπος μετα τη γνωριμια με το συντροφο σου και γενικοτερα αν τον βλεπεις ως μεσον περαιτερω αναπτυξης των ικανοτητων σου. Ουσιαστικα καταληγει στο αυτονοητο!
Μα ειναι νομιζω πασιφανες οτι οταν ο συντροφος σου σε υποστηριζει στις αποφασεις σου, σε παροτρυνει μαλιστα να εξελιχθεις ξεκινωντας ισως καποιο σεμιναριο που να σχετιζεται ειτε με το επαγγελμα σου ειτε με χομπυ σου, και περα απο την προσωπικη εξελιξη, διαθετει χρονο για να κανετε πραγματα μαζι, ειναι λογικο η σχεση να εχει ροη και να καλλιεργειται η εμπιστοσυνη και η αφοσιωση. Και ειναι φυσικο οταν νιωσεις οτι περιοριζεσαι απο το συντροφο σου, να αισθανθεις σε καποια φαση (αφου περασει ο πρωτος καιρος του ερωτα) οτι πνιγεσαι κι οτι θελεις το χωρο σου για να αναπνευσεις ωστε να εχεις τη δυναμη και την ενεργεια να προσφερεις στη σχεση, κι οταν αυτος σου στερειται μπορει τοτε να προκυψουν και θεματα αφοσιωσης...
Δεν θελω να το παιξω αναλυτρια σχεσων αλλα αργησε πολυ η ψυχολογια νομιζω, να οδηγηθει στο συμπερασμα οτι η προσωπικη διευρυνση και η συνεργασια του ζευγαριου να κανουν τολμηρα και συναρπαστικα πραγματα μαζι ειναι δυο στοιχεια που ενισχυουν την αφοσιωση στη σχεση. Το ερωτημα ειναι: ειναι για ολους το αυτονοητο;

Diaspora versus facebook

Πριν 2 1/5 χρονια σχεδον, μια φιλη μου με εψαξε με το email και ηθελε να με κανει add στο facebook. Μια δυο τρεις φορες μου ειχε στειλει αιτημα φιλιας λεγοντας μου οτι ειναι πολυ διασκεδαστικο και θα τα λεμε πιο συχνα ετσι αντι με email.
Τελικα την εκανα add κι απο τοτε ειμαι μελος του fb. Για 6 μηνες βγηκα εκτος fb, αλλα ξαναμπηκα και δεν βλεπω να βγαινω εκτος συντομα. Δε λεω εχει τα καλα του, οτι βρισκεις φιλους με τους οποιους ειχες χαθει, εγω π.χ. επανασυνδεθηκα με συγγενεις με τους οποιους ειχαμε απομακρυνθει για χρονια. Και μεσα σε αυτα τα χρονια δε λεω οτι εχω κανει τους παρα πολλους φιλους...(και με τη φιλη μου αυτη πιο συχνα τα λεμε οταν ερχεται απο το εξωτερικο παρα στο fb).
Και ειναι πραγματικα εκπληκτικο οτι ο αριθμος των χρηστων εχει υπερβει τα 400.000.000 και ειναι υπερδιπλασιος σε σχεση με περσι. Δηλαδη ολοι μας, κι εγω μαζι, επιτρεπουμε να μας κατασκοπευουν αφου εκθετουμε προσωπικα δεδομενα απο τη στιγμη που υπαρχει ενας κεντρικος σερβερ που ελεγχει τη βαση δεδομενων. Και να μη νομιζουμε οτι επειδη δεν εχουμε δηλωσει τοπο διαμονης, σπουδες, τηλεφωνο κλπ δεν εκτιθεμεθα. Ας σκεφτουμε μονο σε ποσα τεστ και παιχνιδια εχουμε παιξει, σε ποσες ομαδες διαμαρτυριας ή υποστηριξης εχουμε γραφτει κοκ. Φυσικα ολες αυτες οι δημοσιευσεις ειναι διαθεσιμες απο υπηρεσιες και εταιρειες για εμπορικους και δεν ξερω και εγω τι αλλο σκοπους.
Διαβασα στο «Εψιλον» οτι 4 κομπιουτεραδες απο τη Νεα Υορκη ειπαν να δωσουν ενα τελος σε αυτη την δημοσια προβολη που γινεται μεσω του fb και να δημιουργησουν το diaspora που θα ειναι ενα δικτυο οπου καθε υπολoγιστης θα συνδεεται αυτονομα με εναν αλλο χωρις κεντρικο σερβερ. Με το diaspora καθενας μας θα εχει το δικαιωμα να επιλεγει τι θελει να δημοσιοπησει και να τα μοιραστει με οσους θελει χωρις μια κεντρικη παρεμβαση. Η ιδεα τους θα χρηματοδοτηθει απο δωρεες και θα το εχουν υλοποιησει μεχρι το Σεπτεμβριο.
Εντωμεταξυ, διαβασα οτι σε ενδειξη διαμαρτυριας για το μη σεβασμο των δεδομενων τους, θα αποχωρησουν απο το fb στις 31 Μαιου καποιες χιλιαδες χρηστων και στις στις 6 Ιουνιου διοργανωνουν και αποχη. Η τελευταια αφορμη που δοθηκε απο το fb ηταν οτι απο τις 22 απριλιου χαρακτηριζονται εξ’ορισμου δημοσια ολα οσα αναρτα κανεις στο fb συμφωνα με τους νεους ορους χρησης.
Παρολα αυτα εγω αναρωτιεμαι, γιατι υπαρχει αυτη η αναγκη-διψα για δημοσιοποιση φωτογραφιων, βιντεο, σκεψεων, που μας εχει κανει να εχουμε εθιστει και να μην μπορουμε να βγουμε απο αυτο το τριπακι. Χτες μαλιστα εκανα chat με ενα φιλο που εχω καιρο να τον δω και σκεφτηκα ‘‘μα, καλα τι κανω τωρα, γιατι δεν του τηλεφωνω καλυτερα» οπως και εκανα στο τελος. Τι ειναι αυτο που μας κανει ολους με το που θα μπουμε στο σπιτι ειναι να συνδεθουμε σε αυτο για να δουμε τυχον μηνυματα, σκουντηγματα, thumbs up…, ακομα αγοραζουμε και κινητα που να μπορουν να μας συνδεσουν ανα πασα στιγμη με το big brother.
Αν βγει στην αγορα το diaspora, σιγουρα θα το ψαξω το θεμα, και δε λεω, μπορει να γινω μελος του. Διασπορα λοιπον η φατσοβιβλιο;;
Αποχη στις 6/6 η διακοπη χρησης στις 31/5;

Αφεθειτε στο λικνιστικο ηχο του Mulatu Astatke

Οσοι εχετε δει την ταινια «broken flowers» θα θυμειτε αμεσως τη μουσικη αυτη. Η ταινια διηγοταν νωχελικα τη ζωη ενος μεσηλικα Δον Ζουαν που αφου ελαβε ενα γραμμα απο μια πρωην του που ελεγε οτι ειχε ενα γιο μαζι του, αποφασιζει να επισκεφτει ολες τις πρωην του για να μαθει την αληθεια. Η ταινια για μενα ηταν κομμενη και ραμμενη στο Βill Μurrey και ηταν μια ευκαιρια να ανακαλυψουμε την Αφρο-τζαζ απο αυτο το φοβερο Αιθιοπα μουσικο.
Καλη ακροαση!

Οπτιμιστρια η πεσιμιστρια;

Ειμαι απο τους ανθρωπους που αρνουνται κατηγορηματικα να ανοιξουν την τηλεοραση, ειδικα οταν προβαλλει δελτια ειδησεων. Αυτην την περιοδο με την εισοδο της Ελλαδας στο ΔΝΤ νομιζεις οτ η ωρα της κρισης ηρθε. «Παραλυουν αυριο ιδωτικος τομεας και δημοσιος τομεας με γενικη απεργια», «μειωνεται ο κατωτερος μισθος απο 740€ σε 600€» ειναι μερικες ειδησεις που βλεπουμε στις οθονες μας. Η ενημερωση ειναι τοσο επιλεκτικη, δινεται π.χ. τετοια εμφαση στους εμπρησμους που εγιναν στην τραπεζα Μαρφιν κι οχι οτι υπηρχαν και καποιοι διαδηλωτες και μαλιστα μεταναστες απο οτι εμαθα, που προσπαθησαν να διασωσουν τους εγκλωβισμενους της οδου Σταδιου που αυτο απο μονο του ειναι ενα πολυ θετικο γεγονος που δεν δημοσιοποιηθηκε ιδιαιτερα.
Η κοινη συνισταμενη ολων αυτων ειναι οτι προσπαθουν απροκαλυπτα να ενοχοποιησουν ολους μας για την κατασταση στην οποια εχει περιελθει η Ελλαδα. Φταιει κι ο ψιλικαντζης κι ο μεγαλοεπιχειρηματιας και ο συνταξιουχος και ο γκολντεν μποι. Κι αφου φταιμε ολοι λοιπον, απαγορευται και να θυμωσουμε αρα να πως καταληγουμε να νιωθουμε αυτοαπορριψη και να πως σιγα-σιγα αποδεχομαστε τα μετρα. Βοηθα βεβαια, οτι συνεχεια μας βομβαρδιζουν με στατιστικες «το 20% ζει κατω απο το οριο της φτωχειας», «1.000.000 ανεργοι» κλπ, κι ετσι περνουν το μηνυμα οτι οποιαδηποτε διαδηλωση και να κανουμε ειναι ακυρη και ακαιρη και γενικα οτι τα μετρα ειναι μονοδρομος.
Δε θελω να μπω στη διαδικασια να σχολιασω αν πρεπει η οχι να μπουμε στο ΔΝΤ. Δεν ειμαι αρμοδια για κατι τετοιο. Εκεινο που θελω να πω ειναι οτι σε μια τετοια περιοδο κρισης μπορει πραγματικα να αποτελεσει μια καλη ευκαιρια να επανεκτιμησουμε καποιες αξιες, να ψαχτουμε περισσοτερο και να γινουμε πιο συνειδητοι στις επιλογες μας. Να κανουμε μια σταση και να κατεβουμε λιγο απο αυτο το τρενακι που τρεχει με ιλιγγιωδη ταχυτητα και ειναι σαν να ειμαστε οι επιβατες-φαντασματα αφου ειμαστε αποντες στα δρωμενα, και να επεξεργαστουμε περισσοτερο ο,τι πληροφορια μας δινεται, να παρατηρουμε με διαυγεια τι συμβαινει γυρω μας και σε μας τους ιδιους.
Ειπα μια μεγαλη κουβεντα: διαυγεια. Ειναι τοσο δυσκολο για το νου να σταματησει να αναλωνεται σε σκεψεις που αφορουν το παρελθον η το μελλον του και να επικεντρωθει στο εδω και τωρα. Αλλα μονο ετσι θα αισιοδοξησουμε. Να αρχισουμε να βγαινουμε απο το καβουκι μας, να αρχισουμε να απολαμβανουμε τα απλα πραγματα, που αυτο μπορει να σημαινει απο το να βγαλουμε βολτα το σκυλο μας το πρωι, μεχρι να δοκιμασουμε μια νεα συνταγη μαγειρικης, να μαζευομαστε στα σπιτια και να φερνει ο καθενας μας απο κατι για να βοηθησει το νοικοκυρη που ανοιγει το σπιτι του, η να μπαινουμε 3-4 ατομα σε ενα αμαξι για να παμε σε εναν κοινο προορισμο. Πιστευω οτι οι ανθρωποι θα ερθουμε πιο κοντα ετσι και ειναι τοσο ομορφο αυτο.
Αισιοδοξη η απαισιοδοξη λοιπον; Ειμαι ανθρωπος αρκετα κυνικος, και δε λεω, αρκετα συχνα πεφτει η διαθεση μου, μαλιστα τοσο που η γλωσσα του σωματος μου το εκπεμπει απο μακρια. Αλλα παντα μεσα μου μια φωνη μου λεει οτι θα τα καταφερεις κι οτι θα περασει κι αυτη «μπορα», και ειθισται να την ακουω, οποτε ναι ειμαι αισιοδοξη. Εσεις;

Φεστιβαλ στο Βολο

Ομορφα περασαμε με τη χορωδια στο φεστιβαλ της Αγριας. Τραγουδησαμε τα κομματια πολυ καλα, το κοινο ενθουσιαστηκε, μας εδωσαν συγχαρητηρια οι αλλες χορωδιες που συμμετειχαν, εισπραξαμε πολλα χειροκροτηματα και χαμογελα. Και παρολο που τα δωματια μας δεν ηταν ανετα, (θυμαστε ολοι του ballas τα μπανια) και δεν ειχε κανονιστει καποιο προγραμμα για το πως θα περασουμε την Κυριακη το πρωι και ισως και γι αυτο προκληθηκαν καποιες εντασεις, περπατησαμε στον παραλιακο δρομο του Βολου, ηπιαμε καφε και φαγαμε τσιπουρομεζεδες, γνωρισαμε τα νεα μελη της χορωδιας, βασικα γνωριστηκαμε καλυτερα μεταξυ μας, Κι αυτο ειναι πολυ ωραιο!


ηταν να παρουμε κι εμεις το τρενακι...



















και το τρενακι εφυγε χωρις εμας...

καψουρες

Προτεινω αν πεσει το ματι σας σε τετοιες εκδηλωσεις αγαπης φωτογραφειστε τις, please!
Θα ειναι ο χωρος για τους ερωτοχτυπημενους!

Απ ότι φαίνεται η σημερινή κοινωνία στην οποία ζούμε έχει «επενδύσει» στο θεό Φόβο! Το 60% των διαφημιστικών μηνυμάτων σε τηλεόραση και ραδιόφωνο, φλερτάρουν γύρω από το φόβο. Και όχι μόνον αυτό. Η επερχομενη οικονομική κατάρρευση, οι ληστείες, η ανεργία, η διαφθορά, οι παρακολουθήσεις, οι αρχές που δεν άρχουν αλλά προστατεύουν τους ληστές και τους κομπιναδόρους ενώ αναζητούν τους εύκολους στόχους! …και πάει το πράγμα λέγοντας…
Συνέχεια το σύστημα μας υπενθυμίζει πόσο ανασφαλείς είμαστε. Τα δελτία ειδήσεων. Η μόλυνση και η καταστροφή του περιβάλλοντος, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, η τρομοκρατία, οι σεισμοί, οι πυρκαγιές το καλοκαίρι, οι εξατμίσεις από τα δίκυκλα και τόσα άλλα! Από τη στιγμή που η ίδια η κοινωνία μας παράγει και μας «πουλάει» φόβο, επόμενο είναι να τον κουβαλάμε συνέχεια μαζί μας. Στο σπίτι, στη δουλειά. Ειδικά στη δουλειά.
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους των ανθρώπων είναι ο φόβος της αποτυχίας. Ο φόβος αυτός συνδέεται άμεσα με το φόβο της απόρριψης. Ο φόβος αυτός είναι το μονοπάτι που οδηγεί στην αποτυχία. Ενώ η ίδια η αποτυχία έχει μια υπόσταση, ο φόβος της δεν είναι παρά μια κατάσταση του μυαλού.
Όλοι σήμερα ξέρουμε πως γινόμαστε ό,τι σκεπτόμαστε. Αν όμως, αυτή η σκέψη είναι σωστή, γιατί τότε δεν σκεφτόμαστε συνέχεια την επιτυχία; Η απάντηση έχει να κάνει με δυο πράγματα: Σε τι ερεθίσματα είμαστε εκτεθειμένοι και πως εμείς οι ίδιοι προγραμματίζουμε και κατευθύνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.
Το γεγονός είναι ότι ζούμε σε ένα κόσμο αρνητικού προγραμματισμού που μας εκθέτει συνέχεια σε αρνητικά ερεθίσματα (τηλεοράσεις, κοινωνικά φαινόμενα, τρομοκρατία, κ.λ.π.) Ο ίδιος αυτός προγραμματισμός δημιουργεί φόβο. Ένα φόβο που διαμορφώνει το εργασιακό περιβάλλον σε ένα τοπίο μάχης.
Στη μέση αυτής της διαμάχης και της ανασφάλειας, βρίσκεται η δική μας μάχη για επιτυχία και καταξίωση. Ενώ νομίζουμε ότι φοβόμαστε την αποτυχία, όλοι την αντιμετωπίζουμε καθημερινά με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Ο κάθε άνθρωπος αποτυγχάνει. Η αποτυχία είναι κάτι το υποκειμενικό και το μετρήσιμο. Η μεγαλύτερη αποτυχία είναι εκείνη που συμβαίνει μέσα στο μυαλό μας. Αν αλλάξετε τις λέξεις «απέτυχα» με τις λέξεις «αυτό που έμαθα και δεν θα το επαναλάβω είναι …»θα δείτε και μόνοι σας πόσο μειώνεται αυτό που μέχρι τώρα θεωρούσατε αποτυχία.Με άλλα λόγια, δεν έχει και τόση σημασία αυτό που μας συμβαίνει, αλλά τι κανουμε με αυτό που μας συμβαίνει.
Οι τυπικές αντιδράσεις στην απόρριψη ή την αποτυχία ειναι:
Να την αναθεματίσουμε
Να την αρνηθουμε
Να την αποφύγουμε
Να βρουμε δικαιολογίες
Να κατηγορήσουμε κάποιους άλλους σαν υπαίτιους
Να εγκαταλείψουμεε την προσπάθεια.
Βασικά, η αποτυχία υλοποιείται μόνον όταν εμείς αποφασίζουμε να τα παρατήσουμε. Εμείς διαλέγουμεε τι θα κάνουμε. Εμείς επιλέγουμε τα αποτελέσματά μας.
Τι μπορουμε να κανουμε:
•Να βλέπουμε την αποτυχία σαν ένα γεγονός.
•Να ψάχνουμε το «γιατί» ώστε να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε τις λύσεις.
•Να καταγράψουμε τις πιθανές ευκαιρίες που αναδεικνύονται.
•Να ρωτάμε τον εαυτό μας «Τι έμαθα μέσα από αυτή την εμπειρία;»
•Να σταματήσουμε να συναναστρέφομαστε αρνητικούς ανθρωπους – Αντίθετα να βρουμε «καταφύγιο» κοντά σε θετικούς ανθρώπους για να μάθουμε από αυτούς.

--Απο το Φύλλο Νο 62 Σελ. 3/3 LIFE GOOD NEWS-LETTER 9 Απριλίου 2010--

παιδια

Just a reminder: Summer is already here

Βασιλης Δημητριου: ο τελευταιος καλλιτεχνης κινηματογραφικης γιγαντοαφισας.

Ολοι οσοι εχουμε παει στον στο κινηματογραφο Αθηναιον θα εχουμε δει τις αφισες του. Θα θυμαστε μια χαρακτηριστικη αφισα πανω απο την αιθουσα 1 το «μυστικο δειπνο» στην οποια εχει συγκεντρωσει τα μεγαλυτερα ονοματα του κινηματογραφου ντε νιρο, πατσινο κλπ, οι οποιοι εχουν καθισει γυρω απο ενα τραπεζι σαν να ειναι στο μυστικο δειπνο. Παντα χαζευω τις αφισες του οταν περναω απο το «αθηναιον».
Διαβαζω στην «Κυριακατικη» οτι ειναι ο ο τελευταιος του ειδους ζωγραφος στην Ευρωπη γιγαντοαφισας. Ξεκινησε τη δουλεια αυτη απο τοτε που ηταν 14 χρονων αρχες δεκαετιας του ‘50 και συνεχιζει με το ιδιο μερακι ακομα.
Η τεχνη του ειναι εφημερη αφου η διαρκεια ζωης μιας γιαγαντοαφισας του ειναι οσο και η προβολη της ταινιας που διαφημιζει κι επειδη ειναι εκτεθειμενες στα καπριτσια του καιρου, αν δεν προστατευονται καλα μπορει μια καταρρακτωδης βροχη η ο αερας να τις καταστρεψει.
Παλια οι συνθεσεις του ηταν πραγματικα τεραστιων διαστασεων που εφθαναν μεχρι 150 τ.μ., εφθαναν δηλαδη το υψος μιας 7οροφης πολυκατοικιας οπως ηταν καποτε στο θεατρο «Κοτοπουλη» στην πλατεια Ομονοιας.
Πριν μερικους μηνες ο Δημος Αθηναιων ειχε οργανωσει μια αναδρομικη εκθεση στην «Τεχνοπολις» κι ηταν η επιβραβευση της δουλειας του, που δυστυχως δεν εχει μελλον αφου οι αιθουσαρχες προτιμουν την ευκολη λυση του τιτλου μιας ταινιας τυπωμενου σε χαρτι.

Βασιλης Δημητριου ο τελευταιος των ρομαντικων.

love songs

don't go changing, to try and please me
You never let me down before
Don't imagine you're too familiar
And I don't see you anymore
I wouldn't leave you in times of trouble
We never could have come this far
I took the good times, I'll take the bad times
I'll take you just the way you are

Don't go trying some new fashion
Don't change the color of your hair
You always have my unspoken passion
Although I might not seem to care

I don't want clever conversation
I never want to work that hard
I just want someone that I can talk to
I want you just the way you are...


Ive been searching a long time
For someone exactly like you
Ive been traveling all around the world
Waiting for you to come through.
Someone like you makes it
All worth while
Someone like you keeps
Me satisfied, someone exactly
Like you.

Ive been traveling a hard road
Looking for someone exactly like you
Ive been carrying my heavy load
Waiting for the light to come
Shining through.
Someone like you makes it
All worth while
Someone like you keeps
Me satisfied, someone exactly
Like you...

Ας ξορκισουμε το φοβο- Πόσο αξίζει το παρόν

Με οσο κοσμο εχω μιλησει σημερα και χτες και προχτες, ολοι ειναι μεσα στην μαυριλα, την αρνητικη διαθεση, δεν μπορουν να δουν φως απο πουθενα, δεν θα βρουν δουλεια η θα απολυθουν, δεν εχουν ορεξη να φλερταρουν...
Σημερα στην απεργια σκοτωθηκαν 3 ατομα μεταξυ των οποιων και μια εγκυος. Μπορω να πω πολλα πραγματα πανω σε ολα αυτα αλλα πραγματικα η ψυχη μου εχει μαυρισει, και γαμωτο θελω να αντισταθω σε αυτη τη μαυρη τρυπα που πεφτουμε ολοι μας...

Μου εστειλε η αγαπημενη μου φιλη-της ευχομαι περαστικα- ενα ομορφο μηνυμα και θελω να το μοιραστω μαζι σας.

Να αποθησαυρίζεις την κάθε στιγμή που διαθέτεις ! Αυτό θα το κατορθώνεις στο έπακρο,
κάθε φορά που θα την μοιράζεσαι με κάποιον πολύ σημαντικό άνθρωπο. Εκείνος, θα
είναι οπωσδήποτε πολύ σημαντικός, γιατί εσύ τον διάλεξες να μοιραστείς μαζί του τη
συγκεκριμένη στιγμή. Και να θυμάσαι: «Ο χρόνος δεν περιμένει κανένα»! -
Ανώνυμος

Το ρολόι τρέχει. Κάνε σήμερα ότι καλύτερο και περισσότερο μπορείς.
Για να εκτιμήσεις την αξία ΕΝΟΣ ΧΡΟΝΟΥ ρώτησε ένα σπουδαστή που έχασε μια χρονιά.
Για να εκτιμήσεις την αξία ΕΝΟΣ ΜΗΝΑ ρώτησε μια μάνα που είχε πρόωρη γέννα.
Για να εκτιμήσεις την αξία ΜΙΑΣ ΕΒDΟΜΑDΑΣ ρώτησε τον εκδότη ενός εβδομαδιαίου περιοδικού.
Για να εκτιμήσεις την αξία ΜΙΑΣ ΩΡΑΣ ρώτησε τους ερωτευμένους που προσμένουν να συναντηθούν.
Για να εκτιμήσεις την αξία ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ρώτησε κάποιον που μόλις έχασε το τραίνο.
Για να εκτιμήσεις την αξία ΕΝΟΣ DΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ ρώτησε κάποιον που μόλις γλίτωσε από ένα ατύχημα.
Για να εκτιμήσεις την αξία ΕΝΟΣ ΧΙΛΙΟΣΤΟΥ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟΥ ρώτησε κάποιον που κέρδισε αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς.

Pulp fiction

Ολοι θυμομαστε αυτη τη σκηνη... ο Τραβολτα με την Ουμα Θερμαν χορευουν ενα τρελο shake στους ρυθμους του Chuck Berry το τραγουδι "You Never Can Tell". Θα ειμαι υπερβολικη, αλλα απο τις πιο υπαινικτικα ερωτικες σκηνες στο σινεμα!..

Καλο μηνα!

√Ηταν μια ωραια εκπληξη για μενα το public στο Συνταγμα. ομορφος χωρος και σε μια γωνια ηταν μια εξεδρα οπου την ημερα που πηγα παρακολουθησα και ενα live: Ζωη Τηγανουρια.
Προκειται για ταλαντουχα ακορντεονιστρια η οποια μας ταξιδεψε στην Αργεντινη με τους ρυθμους του τανγκο προκειμενου για την προωθηση του νεου της cd. Διασκευασε ομως και Τσιτσανη και το «ασε με να φυγω» της Αλεκας Κανελιδου δινοντας του αλλη πνοη!
√Μπορει το Ψυρρη να βρισκεται σε παρακμη, αλλα ο Κεραμεικος γνωριζει μεγαλη ακμη. 2 μαγαζια διπλα-διπλα, το Βelafonde και το Νixon ειναι στολιδια για την περιοχη. Στο δε Νixon υπαρχει και το «screening room», αιθουσα προβολης και οχι μονο. Εκει παρακολουθησα μια συναυλια φιλων. Το συγκροτημα λεγεται Voyage Limpid Sound και οι μουσικες του θυμιζουν τoυς Beatles στα τελη του 60: Τραγουδιστης, συνθετης, στιχουρχος και στα πληκτρα ο Σεργιος που παρουσιασε το δευτερο του cd. Μπραβο Σεργιο!
√Ειδα σε dvd πια το «up in the sky!» ταινια της pixar, με πολυ φευγατο, και ψαγμενο στορυ που χρειαζεται να το επεξεργαστεις και σε δευτερο επιπεδο. Η ιστορια αφορα εναν ηλικιωμενο που στα γεραματα αποφασιζει να πραγματοποιησει το παιδικο του ονειρο. Μαζι του στην περιπετεια αυτη, ενα πιτσιρικακι, ενα παραξενο πουλι κι ενας σκυλος.
√Διαβασα σ’ ενα φυλλαδιο την ερωτηση ενος αναγνωστη «που παει η αγαπη οταν φευγει;» και η απαντηση που του δοθηκε μου αρεσε και τη διανθιζω και με δικα μου στοιχεια. Η αγαπη λοιπον δε φευγει ποτε. Οταν πραγματικα αγαπησουμε καποιον, δεν μπορουμε να τον ξε-αγαπησουμε. Του εχουμε δωσει ενα κομματι απο εμας και δεν μπορουμε να του ζητησουμε το κομματι πισω. Ολη αυτη η αγαπη που δωσαμε, θα μας ερθει πισω με καποιον τροπο.
→Και μια προταση οικονομιας: αν στα εστιατορια υπαρχουν παιδικες μεριδες, να τις προτιματε! Δεν εχουν τιποτα να ζηλεψουν απο τις κανονικες. Ενα θα σας πω, μια μεριδα χαμπουργκερ με πατατες σε ενα εστιατοριο στο Κολωνακι κοστισε 12,50€ και μια παιδικη μεριδα σε ενα αλλο στο Συνταγμα κοστισε 3,50€! Και η ποσοτητα ηταν σχεδον ιδια!