Μουσκευτηκα με την απιστευτη, ασταματητη, σημερινη βροχη γιατι απλα η ομπρελα δεν μπορουσε να με προστατευσει απο τον αερα...Προηγουμενως ημουν κολλημενη στην κινηση στον περιφερειακο για καμποση ωρα και παρατηρουσα τις χοντρες ψιχαλες που επεφταν πανω στο παρμπριζ ενω το ραδιοφωνο επαιζε τραγουδια διχως εμπνευση...


Πηγα για απογευματινο περιπατο στο κωπηλατοδρομιο του Σχοινια. Το εμβαδον της λιμνης ειναι 4,4 χλμ δηλαδη η βολτα κρατησε γυρω στη 1 ωρα και ειχε μια πολυ ωραια συννεφια για περπατημα, δεν εκανε κρυο, ειχε ομως υγρασια ... Η τελευταια φορα που ειχα παει στο κωπηλατροδρομιο ηταν στους Ολυμπιακους αγωνες του 2004 οπου ο χωρος φυσικα ηταν περιποιημενος, ειχε κι ενα ομορφο ξυλινο πεζοδρομιο γυρω απο τη λιμνη το οποιο τωρα λογω της υγρασιας εχει φουσκωσει και εχει πεταχτει προς τα πανω. Ο χωρος ειναι ξεχασμενος, απεριποιητος παροτι εχει μια τεραστια δυναμικη ωστε να γινουν εγκαταστασεις φιλοξενες για τον κοσμο. Ευτυχως που οι κατοικοι του Μαραθωνα ξεκινησαν δεντροφυτευση. Ηδη εχουν φυτεψει ενα τμημα, θα χρειαστουν βεβαια πολλα ακομα δεντρα γιατι ειναι πολλα στρεμματα η εκταση του αλλα τουλαχιστον εγινε μια αρχη. Μπραβο τους!
http://greenmarathon.wordpress.com/


Ειδα μια καταπληκτικη ταινια, «Η ζωη μετα» του Κλιντ Ιστγουντ ο οποιος δοκιμαζει κατι διαφορετικο οσον αφορα την κινηματογραφικη αφηγηση. Παιρνει 3 ιστοριες και τις ξετυλιγει ετσι ωστε στο τελος οι ηρωες να συναντηθουν στο τελος και να ερθει η καθαρση. Αν και «βαρυ» το θεμα, αφου εχει να κανει με το θανατο και τους νεκρους η ταινια ομως ειναι πραγματικα ανακουφιστικη.

Ακουγα το «Ρutting out the fire with gasoline» του David Bowie στο ραδιοφωνο οδηγωντας και συνεπαρμενη απο την κομματαρα μ’ενα τσικ πατησα κι αλλο το γκαζι! Ημουν στη αττικη οδο οποτε μ’ επαιρνε να τρεξω και σκεφτομουν τι ομορφη που θα ηταν η ζωη μας, αν αυτος ο δρομος που ειναι ο μονος πραγματικα προσεγμενος δρομος που υπαρχει στη Αττικη ηταν μεγαλυτερος, και δεν υπηρχαν μποτιλιαρισματα...
Ονειρευομαι να κανω ενα ταξιδι με αυτοκινητο εκτος ελληνικων συνορων στην Ευρωπη. Να εχεις την ελευθερια να σταματας οπου θελεις, να μενεις οπου θελεις και να φτασεις μεχρι το Γιβραλταρ με σταση στα Πυρηναια.....Γιατι τα ταξιδια ειναι η μονη περιουσια που εχουμε.

Διαβασα στην «Κυριακατικη Ελευθεροτυπια» οτι η ωκυτοκινη ειναι η ορμονη της αγαπης. Αυτη η χημικη ουσια που απελευθερωνεται απο τον υποθαλαμο του εγκεφαλου σε πολυ μικρες ποσοτητες, εχει αξιοσημειωτη επιδραση γιατι κανει τους ανθρωπους να εμπιστευονται τους αλλους περισσοτερο. Ωστοσο η δραση της εχει καποια ορια. Η αγαπη και η εμπιστοσυνη που παραγει δεν απευθυνεται στους παντες αλλα μονο στα μελη της κοινωνικης ομαδας στην οποια ανηκει ο καθενας μας. Ψυχολογοι εχουν καταληξει στο συμπερασμα οτι η ορμονη αυτη αποτελει παραγοντα και του εθνοκεντρισμου...