Τουλαχιστον για 2 μηνες δεν επαιρνα καθολου το ποδηλατο, ουτε για να κανω τις δουλειες μου, ουτε καν για βολτα. Αυτη η απιστευτη ζεστη που εχει αυτο το καλοκαιρι με αποθαρρυνε τελειως απο την ιδεα του να ιδρωνω πανω στη σελα μου και να μου κοβεται η ανασα στην ανηφορα της Φορμιωνος..Αντ' αυτου επαιρνα συνεχεια το αμαξι ακομα και για τη γιογκα που πηγαινα προκειμενου να ειμαι στην ανεση του air-condition...
Χτες ομως ειπα στον εαυτο μου αρκετα, καιρος ειναι να κανω μια βολτα με την παρεα μου. Και πηγαμε στο κεντρο της Αθηνας μιας κι εχει δροσισει λιγο, να ευχαριστηθουμε και τη χτεσινη φεγγαραδα. Συναντιομαστε στο Συνταγμα και παμε να δοκιμασουμε παγωτο σε ενα ζαχαροπλαστειο εκει κοντα οπου ειχα μαθει οτι σερβιρει πολυ ωραιο παγωτο εσπρεσο. Ομως η υπαλληλος μας ειπε οτι της ειχε τελειωσει οταν πηγαμε εκει κι ειχε μονο τις κλασικες γευσεις..Επειδη ομως το κοριτσι(εγω δηλαδη) ηθελε παγωτο κατσαμε στο μαγαζι οπου ξενερωσαμε πολυ γρηγορα γιατι μας πλησιασαν 2 ναρκομανεις με διαφορα 10 λεπτων ο καθενας για να ζητησουν οτι ζητουν συνηθως, ομως εγω προσωπικα αγριευτηκα μεσα μου με το σκηνικο, οχι επειδη δεν εχω ξαναδει κατι τετοιο αλλα υποτιθεται οτι ημασταν σε "καλη" περιοχη, Κολωνακι δηλαδη, και γυρω σου εβλεπες μια εγκαταλελειμενη λογω καλοκαιρινης σεζον Αθηνα και βρωμικη επισης. Επισης το παγωτο δεν ηταν και τοσο σπουδαιο.
Μαθημα 1. Αν δεν εχει αυτο που θελεις, την ωρα που το θελεις, σηκω και φυγε. Καποια στιγμη θα το πετυχεις εκει που δεν το περιμενεις.
Επειτα συνεχισαμε το δρομο μας προς Κατω Πατησια οπου θα βρισκαμε κατι φιλους. Πρωτη φορα πηγαινα με ποδηλατο στην περιοχη αυτη και βραδυ μαλιστα. Ομαδες μαυρων ηταν συγκεντρωμενες ανα τετραγωνο και ακουγαμε αλλη γλωσσα, αλλες μουσικες και νιωσαμε πραγματικα οτι μπηκαμε "παρανομα" στο γκετο.
Στο γυρισμο πηραμε τον ηλεκτρικο. Στο τελευταιο βαγονι που ημασταν προσεξα μια ανακοινωση που ελεγε οτι η τελευταια απολυμανση στο τρενο ληγει στις 9/8/12 και κοιταξα γυρω μου. Το βαγονι απεπνεε μια υγρη μπιχλα και αναρωτιεμαι αν θα κανουν αλλη απολυμανση στο εγγυς μελλον...
Φτανω στο σπιτι αφου μου εχει βγει κυριολεκτικα η γλωσσα εξω ανεβαινοντας τη Φορμιωνος (ξεμαθα πραγματικα το ποδηλατο σκεφτηκα) και σε ενα καδο απορρριματων ηταν μια ψυχη που κοντευε να μπει ολοκληρη μεσα ψαχνοντας στα σκουπιδια, ενω λιγο πιο κει ηταν μια τυπισσα που μιλουσε στο κινητο πολυ προβληματισμενα στο στυλ "και που λες εγινε αυτο σημερα... κλπ" Δυο ψυχες τοσο κοντα σε αποσταση και τοσο μακρια σε φαση ζωης.
Μαθημα 2? Δε θα πω οτι οσο πιο βραδυ κυκλοφορεις τετοια θα αντικρυζεις...
απλα σπανια θα υπαρχουν ξεγνοιαστες ποδηλαταδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου