Περπατωντας στην Αθηνα

Ανακαλυπτω ξανα εχοντας πλεον πολυ ελευθερο χρονο στη διαθεση μου, τη χαρα της βολτας χωρις να εχεις αγχος οτι θα πρεπει να προλαβεις καποιο ραντεβου η να γυρισεις νωρις σπιτι γιατι εχεις να ετοιμαστεις για την αυριανη μερα.
Τις προαλλες ξεκινησα το περπατημα απο τον Εθνικο Κηπο, οπου πραγματικα ειναι απιστευτα ειδυλιακο μερος. Μεσα στο κεντρο της πολης μια οαση: να ακους το τιτιβισμα των πουλιων, τον ηχο που κανουν οι νεροχελωνες στις μικρες λιμνουλες και καποια κοκκορια που τα εχουν σε κλουβια να λαλουν και μονο αν θελεις να επιστησεις την προσοχη σου μπορεις να ακουσεις το βουητο της πολης.

Βγαινοντας απο τον Εθνικό Κηπο απο την εξοδο της Λ. Αμαλιας και περπατωντας προς το Συνταγμα, βλεπω συγκεντρωμενο πληθος που ειχε μαζευτει για να κανει καποια πορεια. Πολλη αστυνομια υπηρχε παντου, δεν ενδιαφερθηκα να μαθω ποιοι ειχαν συγκεντρωθει και γιατι, ηθελα να συναντησω μια φιλη στην Αιολου για καφε, και περπατησα πιο γρηγορα. Απο την ησυχια του Εθνικου Κηπου, επιστροφη στην εκκωφαντικη πραγματικοτητα της Αθηνας.

























Κατεβηκα την Ερμου, που ηταν γεματη απο πλανοδιους μικροπωλητες διαφορων εθνικοτητων που πουλουσαν απο CD και τσαντες μεχρι σαπουνοφουσκες..Χαζεψα λιγο τις βιτρινες, δεν ειδα ιδιαιτερη κινηση μεσα στα μαγαζια ομως, ισως επειδη ηταν καθημερινη σκεφτηκα. Συναντησα τη φιλη μου που ειχαμε πολυ καιρο να τα πουμε, κι εκει που τα λεγαμε αμεριμνες ακουμε ποδοβολητο και βλεπουμε αρκετους εγχρωμους να τρεχουν με την πραματεια στον πεζοδρομο της Αιολου εχοντας ξοπισω τους ενοπλους αστυνομικους με γκλομπ....και ενιωσα εναν σφιξιμο στο στομαχι: ποσο βιαιη εχει γινει η πολη μας. Ειναι καθεστως εδω και μερικα χρονια παντου να κυκλοφορει αστυνομια και ειναι πανταχου παρουσα σχεδον σε καθε γωνια στο κεντρο της Αθηνας η οποια το τελευταιο πραγμα που πετυχαινει ειναι να σε κανει να νιωσεις ασφαλεια.













Αφου αποχαιρετησα τη φιλη μου, συνεχισα τον περιπατο μου προς Μονοστηρακι οπου κατα μηκος των γραμμων του τρενου εκτος απο τους πλανοδιους ειδα και 3 παπατζηδες...εδω παπας, εκει παπας, που ειναι ο παπας! Αρκετος κοσμος ηταν γυρω τους που στοιχηματιζε που να κρυβεται ο παπας...μου θυμισε το ολο σκηνικο ελληνικη ταινια και αμφιταλαντευομουν αν ειναι για γελια η για κλαματα η κατασταση...
Στην επιστροφη μου, περνωντας εξω απο τον Εθνικο Κηπο ειδα 3 εγχρωμους δεμενους με χειροπεδες και το βλεμμα τους καρφωμενο στο κενο... Γυρω τους ηταν αστυνομικοι. Προφανως δεν ειχαν αδεια για να πουλησουν την πραματεια τους.
Αυτα συμβαινουν αρκετο καιρο, απλα τωρα εχω την πολυτελεια να παρατηρω τα πραγματα μιας κι εχω το χρονο. Ειναι σαν να εχω πατησει το pause σε μια σκηνη απο μια ταινια που βλεπω στο dvd κι αρχιζω να παρατηρω πιο καθαρα διαφορα σημεια απο ολη την εικονα. Ειναι πραγματικα φοβερο πως ζουμε απο κεκτημενη ταχυτητα και αν για καποιο λογο βρεθουμε σε μια μορφη ακινησιας μονο τοτε το διαπιστωνουμε..Αραγε οντως, το διαπιστωνουμε;